سلامت نیوز: سرآمد بودن ما در آمار تصادفات رانندگی در دنیا از وضعیت اسفباری حكایت می‌كند كه هر قدر هم كارشناسان اصرار كنند قسمت اعظم مشكل را به دوش عامل انسانی بیندازند، اما باز هم نمی‌توان نقش عوامل دیگر را در این زمینه انكار كرد. این مساله به ویژه در جاده‌های كوهستانی غرب كشور كه وضعیتی غیراستاندارد و بسیار بد دارند بیش از هر جایی پیداست و نقش عامل جاده‌ای را در تصادفات به مراتب بیشتر از عامل انسانی است. موقعیت مرزی راه‌های غربی كشور و برنامه‌های توسعه‌ای مانند سدسازی و گردشگری حجم رفت و آمدها را به این مناطق چندین برابر كرده و این در حالی است كه حداقلی‌ترین اعتبار برای مرمت جاده‌ها در نظر گرفته می‌شود.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه آرمان در ادامه نوشت: تصادفات رانندگی در كشور ما همواره یكی از علل اصلی مرگ و میر به شمار می‌رود كه هر چند هر ساله بهبود‌هایی در این زمینه به دست می‌آید ولی آمارها در مقایسه با دنیا همچنان از وضعیت ناگواری حكایت دارند. در سال 93 علت مرگ 16 هزار و 872 نفر در كشور ما تصادفات رانندگی بیان شده كه این بدان معناست كه روزانه 46 ایرانی جان خود را در تصادفات از دست می‌دهند. شاید در سال‌های اخیر با اقدامات صورت گرفته رقم تصادفات كاهش یافت اما زمانی كه آمار تصادفات كشور را با آمار جهانی مقایسه می‌كنیم رقم فاجعه‌باری به دست می‌آید. آمارها نشان می‌دهد در دنیا به ازای هر ۱۰ هزار خودرو حدود ۹ نفر كشته می‌شوند، در حالی كه در ایران به ازای این تعداد خودرو، ۳۷ تن كشته می‌شوند. در علت‌یابی تصادفات رانندگی به سه عامل نا امن بودن جاده‌ها، غیراستاندارد بودن خودروها و بی‌احتیاطی عامل انسانی اشاره می‌شود كه در این بین بسیاری از كارشناسان نقش بیشتر را به عامل انسانی می‌دهند. با این وجود نقاطی در كشور ما وجود دارند كه حوادث جاده‌ای در آنها تنها یك عامل اصلی دارد و آن ناایمن بودن جاده‌هاست. جاده‌هایی وجود دارند كه گذاشتن نام جاده‌های مرگ به آنها كاملا بر حق است و رانندگی در این جاده‌ها گاو نر می‌خواهد و مرد كهن!
جاده‌هایی كه لقب مرگ دارند
جاده‌های مرگ همان جاده‌های كوهستانی در كشور ما هستند كه در دل كوه‌ها حفر شده‌اند و پیچ‌های خطرناك، خطر ریزش بهمن و سنگ و سقوط در دره تنها بخشی از خطرات رانندگی در این جاده‌هاست. به احتمال زیاد این توصیف اولیه در ذهن بسیاری از ایرانیان جاده چالوس را تداعی خواهد كرد، این تداعی با توجه به موقعیت این جاده كه یكی از محورهای اصلی مسافرت به یكی از خوش آب و هواترین نقاط كشور است كاملا درست است. اما جاده‌های دیگری در كشور ما وجود دارند كه وضعیت آنها به مراتب چندین برابر جاده چالوس خطرناك‌تر است. منطقه كوهستانی هورامان كه در غرب كشور جای دارد و در دو استان كرمانشاه و كردستان قرار گرفته است بدترین وضعیت جاده‌ای كشور را دارد. جاده‌های پرپیچ و خم و ناهموار، آسفالت نبودن بخشی از جاده‌ها و آسفالت نامناسب بخشی دیگر، كمبود حفاظ‌ها و علائم ایمنی و هزار و یك مشكل دیگر این جاده‌ها را به یكی از حادثه‌خیزترین مناطق كشور تبدیل كرده است. با توجه به پربارش بودن این منطقه هر ساله در فصل سرما اخبار مختلفی از بسته شدن جاده‌ها به دلیل بارش برف سنگین به گوش می‌رسد و تعداد زیادی از مردم در برف گیر می‌كنند. با توجه به اینكه این منطقه موقعیتی مرزی دارد و یكی از محورهای مواصلاتی به كشور عراق است و از سوی دیگر با توجه به سدسازی‌های گسترده در آن، حجم رفت و آمدها در این منطقه چندین برابر شده و مشكلات هم به همین میزان افزایش یافته‌اند.
خراب، داغان، زشت و بسیار بد...
راه‌های ارتباطی شهرهای مختلف این منطقه با یكدیگر وضعیت نامناسبی دارند و بسیاری از جاده‌های روستایی هم كه هنوز روی آسفالت ندیده‌اند و همچنان با روی خاكی روزگار می‌گذرانند. جاده نوسود به پاوه یكی از خطرناك‌ترین جاده‌های این منطقه است كه به دلیل موقعیت مرزی هر روز تعداد زیادی تریلی سنگین از این جاده عبور می‌كنند، از سوی دیگر ساخت سد داریان و سد هیروی در این منطقه رفت و آمدها را چندین برابر كرد، از آنجا هم كه این منطقه از نظر آب و هوایی یكی از زیباترین مناطق كشور است هر ساله رقم قابل توجهی از مسافران راهی این منطقه می‌شوند. تمامی این عوامل دست به دست یكدیگر داده‌اند و باعث شده‌اند كه جاده‌های این منطقه تبدیل به یكی از خطرناك‌ترین جاده‌های كشور برای رانندگی شوند و هر ساله رقم بالایی از تصادفات در این منطقه اتفاق افتد. «وضعیت جاده خراب، داغان، زشت و بسیار بد است.» این توصیف سروش محمدی راننده 23 ساله از وضعیت جاده نوسود - پاوه است. او با بیان اینكه آن‌قدر وضعیت بد است كه نمی‌دانم از كجایش بگویم به «آرمان» می‌گوید: «پیچ‌های ناهموار و تند، دست‌اندازهای ناهمگون و چاله‌ها و گودی‌هایی كه دمار از روزگار راننده و اتومبیل درمی‌آورند تنها بخشی از مشكلاتی هستند كه هر ساله تعداد زیادی از مردم منطقه و مسافران را به كام مرگ می‌كشانند.» او تعداد زیادی از سوانح جاده‌ای این منطقه را مشمول حال مسافرانی می‌داند كه راه را بلد نیستند و به دره سقوط می‌كنند. «سقوط كردن در دره امدادرسانی را هم سخت كرده است به حدی كه بعضی از افراد نه در اثر تصادف بلكه در اثر افتادن در آب و خفه شدن می‌میرند. نجات مسافرانی كه به دره سقوط كرده‌اند یا بالا آوردن جنازه‌ها هم كار سختی است كه امدادرسانی به موقع را با مشكل مواجه می‌كند.» او به استهلاك اتومبیل‌ها هم اشاره می‌كند و می‌گوید: «هر ماه حداقل باید 200هزار تومانی خرج جلوبندی اتومبیل كنیم و این تنها هزینه ثابت رانندگی در این جاده است.»
از امدادرسانی هم خبری نیست
امدادرسانی به موقع به مصدومان یكی از مواردی است كه در جاده‌های غربی همواره با مشكل مواجه است. محروم بودن و كمبود امكانات در این منطقه و دیر رسیدن نیروهای امدادی دلیل فوت بسیاری از مصدومان می‌شود كه اگر كمك‌ها زودتر به آنها می‌رسید نجات پیدا می‌كردند. سهیل 25 ساله یكی از ساكنان منطقه هورامان است. او ضعف امدادرسانی در تصادفات منطقه را این‌گونه بیان می‌كند: «در بیشتر تصادفاتی كه در منطقه ما اتفاق می‌افتند به دلیل اینكه نیروهای امدادی خیلی دیر می‌رسند مردم محلی خود برای نجات افراد دست به كار می‌شوند.» او به تجربه كمكش به مصدومان یك حادثه رانندگی اشاره می‌كند و می‌گوید: «ماشین پرایدی در یك جاده خاكی روستایی چپ كرده و به ته دره سقوط كرده بود. ما خودمان برای نجات افراد مصدوم دست به كار شدیم و مصدومان و افراد فوت‌شده را از طریق پتو به سختی به بالا انتقال دادیم. بعد هم چون خبری از آمبولانس نبود با ماشین‌های شخصی آنها را به بیمارستان رساندیم. یكی از مصدومان تنها به دلیل اینكه كمك‌های امدادی دیر به او رسید فوت كرد.» محروم بودن مناطق غربی و كمبود امكانات امدادی موجب شده كه هر ساله میزان تلفات جاده‌ای غرب كشور بالا رود. وضعیت نامناسب جاده‌ها، رفت و آمد بالای تریلی‌ها كه استهلاك جاده را چندین برابر كرده است و افزایش رفت و آمدها با برنامه‌های توسعه مانند سدسازی كه دولت دنبال می‌كند، در حالی روی می‌دهند كه حداقلی‌ترین اعتبار برای مرمت جاده‌های غربی اختصاص یافته است. چندی پیش، عبدا... بهادری، مدیركل راه و شهرسازی استان كرمانشاه گفت: «نگهداری راه‌های ارتباطی در پاوه و اورامانات به دلیل نبود اعتبارات لازم به طور مطلوب و استاندارد انجام نمی‌گیرد به طوری كه هزینه نگهداری این راه‌ها به ازای هر كیلومتر در سال در راه‌های فرعی به طور متوسط چهار میلیون تومان و راه‌های اصلی 70 میلیون تومان است.»
نیاز راه‌های كشور به زیرسازی‌های بلندمدت
برای پیگیری مساله راه‌های مناطق غربی و به ویژه منطقه هورامان با نمایندگان این منطقه، آقای امید كریمیان، نماینده مریوان و سروآباد و نعمت‌ا... منوچهری، نماینده پاوه و اورامانات تماس گرفیتم و به‌رغم پیگیری‌های آرمان هیچ‌كدام از این دو نماینده حاضر به پاسخگویی نشدند. یك عضو كمیسیون عمران مجلس با بیان اینكه بسیاری از جاده‌های مرزی كشور به دلیل رفت و آمد بالایی كه در آنها صورت می‌گیرد صدمات زیادی دیده‌اند، به «آرمان» می‌گوید: این خرابی جاده‌ها هم به اتومبیل‌ها صدمه می‌زند و هم جان افراد را هم در معرض خطر قرار می‌دهد. یوناتن بت كلیا راه‌حل رفع این مشكل را این‌گونه بیان می‌كند: وزارت راه و شهرسازی باید زیرسازی‌هایی كه مقاومتی طولانی‌مدت دارند را در كشور انجام دهد، زیرا اگر زیرسازی‌ها خوب باشند تخریب جاده‌ها كاهش می‌یابد. در این زیرسازی‌ها باید از جنس‌های خوب و با كیفیت كه مطابق با استانداردهای جهانی هستند استفاده شود. او با بیان اینكه بسیاری از طرح‌های عمرانی در كشور ما بدون توجه به صدماتی كه در آینده به وجود می‌آوردند اجرا می‌شوند، می‌گوید: در صورتی كه جاده‌های مرزی كشور ما كه شاهراه كشور به خارج و ورود كالا به داخل هستند بهبود بیابند، زمینه برای توسعه كشور هم فراهم می‌شود.
سرآمد بودن ما در آمار تصادفات رانندگی در دنیا از وضعیت اسفباری حكایت می‌كند كه هر قدر هم كارشناسان اصرار كنند قسمت اعظم مشكل را به دوش عامل انسانی بیندازند، اما باز هم نمی‌توان نقش عوامل دیگر را در این زمینه انكار كرد. این مساله به ویژه در جاده‌های كوهستانی غرب كشور كه وضعیتی غیراستاندارد و بسیار بد دارند بیش از هر جایی پیداست و نقش عامل جاده‌ای را در تصادفات به مراتب بیشتر از عامل انسانی است. موقعیت مرزی راه‌های غربی كشور و برنامه‌های توسعه‌ای مانند سدسازی و گردشگری حجم رفت و آمدها را به این مناطق چندین برابر كرده و این در حالی است كه حداقلی‌ترین اعتبار برای مرمت جاده‌ها در نظر گرفته می‌شود.
نظر شما