سلامت نیوز: اسفند که به نیمه می‌رسد، یادمان می‌افتد به روز درختکاری، به تکاپو می‌افتیم کاری انجام دهیم تا ریه‌های شهرمان نفس تازه کنند. شیپور در دست می‌گیریم و در دنیای واقعی و مجازی از بحران‌های زیست‌محیطی، آلودگی هوا و تهاجم ریزگردها سخن می‌رانیم.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه شرق نوشت: حتی برای اینکه از قافله عقب نمانیم، شاید پا را از حرف فراتر بگذاریم و بخواهیم شخصا آستین بالا بزنیم. نهال‌به‌دست راهی زمین‌هایی می‌شویم که برای این کار تدارک دیده شده، بعد هم خوشحال از اینکه درختی کاشته‌ایم با آبیاری آن راهی خانه‌هایمان می‌شویم. شاید هم در حین کار از خود عکس سلفی بگیریم و باافتخار آن را در گروه‌های اجتماعی مجازی به اشتراک بگذاریم و نشان دوست و آشنا بدهیم. اما مسئله این است که خیلی وقت‌ها یادمان می‌رود در گرمای تند تابستان و سرمای جان‌سوز زمستان چه بر سر درختی آمده که به دست خود کاشته‌ایم. متأسفانه تب تند طبیعت‌دوستی چندروزه می‌خوابد و حواله می‌شود به اسفند سال بعد.
برای خیلی از ما درخت و درختکاری خلاصه می‌شود به همین یک روز در تقویم. اما مرد درختی روز و شبش به درختکاری ختم می‌شود؛ مردی که از سال ٨٨ تاکنون یک روز را هم بدون کاشت و داشت درخت نگذرانده و عشق دارودرخت است.
«مهدی نظری» که برای ٧٠هزار درخت در نقاط مختلف ایلام پدری کرده، کارمند بانک است. عصرها نهال، بیل، کود و دبه آب را بار صندوق عقب ماشینش می‌کند تا وظیفه‌ای را که روحیه طبیعت‌دوست و مسئولیت‌پذیرش تعریف کرده، انجام دهد.
کارمندی بانک کجا و درختکاری کجا!
نظری می‌گوید: جمعه یک روز زمستانی در سال ٨٨ برای تفریح به کوه‌های روستای محل تولدم، بیشه‌زار، رفته بودم. منتظر بودم آب کتری جوش بیاید و چای را دم کنم اما دراین‌میان متوجه گردوخاک عظیمی شدم که از سمت عراق در حال ورود به ایران بود. گردوخاک به‌قدری عظیم بود که با خود فکر کردم نکند جنگ شده باشد؟! آن‌قدر ذهنم مشغول این فاجعه زیست‌محیطی شد که صبر را جایز ندانستم، سوروسات پیک‌نیک را جمع کردم و راهی نهالستان شدم. بعد هم ١٠ درختی را که خریده بودم در کوهپایه بیشه‌زار کاشتم.
وی ادامه می‌دهد: از اینکه به‌جای زانوی غم به بغل‌گرفتن و اظهار تأسف، اقدامی مؤثر انجام دادم، خیلی خوشحال بودم، به‌گونه‌ای که بعد از پایان ساعت کاری عصر شنبه به نزدیک مرز ایران و عراق رفتم و به کاشت نهال مشغول شدم.
که عشق آسان نمود اول...
مرد درختی که جلب مشارکت عمومی برای صیانت از محیط‌زیست را دلیل اصلی این کار عنوان می‌کند، درباره واکنش‌های مردمان محلی و مسئولان نسبت به این اقدام می‌گوید: با وجود اینکه نیتم خیر بود، اما مخالفت‌های بسیاری را شاهد بودم؛ از مردمان محلی که گمان می‌کردند با درختکاری قصد تصاحب زمینشان را دارم تا مسئولان محلی که احساس می‌کردند دارم جا پای آنها می‌گذارم و می‌خواهم خودی نشان بدهم. حتی برخی از مردم هرآنچه رشته کرده بودم را پنبه می‌کردند و نهال‌ها را تخریب، اما با وجود همه ناملایمت‌هایی که چشیدم، نه‌تنها از هدفم بازنماندم بلکه مصمم‌تر از همیشه به درختکاری ادامه می‌دهم.
خانواده سبز
نظری که در سال ٩٢ جایزه ملی محیط‌زیست را از آن خود کرده است، ثابت‌قدمی در این راه را مدیون حمایت‌های همسرش می‌داند و می‌افزاید: عشق به درختکاری در خانواده کوچک ما نهادینه شده است، به‌گونه‌ای که دو فرزند کوچکم، فرزام هشت‌ساله و فریماه دوساله، درختکاری را بهترین تفریح و سرگرمی می‌دانند و اسباب‌بازی‌هایشان هم با درخت و درختکاری در ارتباط است.
این روزها برگ و بار یادگارهای مرد درختی بر جای‌جای استان ایلام سایه انداخته است؛ از مدرسه، پارک و دانشگاه گرفته تا بیابان و کوه و در و دشت. اما نظری عمدتا انرژی‌اش را بر درختکاری در مناطق مرزی ایران متمرکز کرده است تا دیواره‌ای زیست‌محیطی در مقابل ریزگردها تشکیل دهد.
این مرد ٤٤ ساله ایلامی که نهال‌هایش را از میان گونه‌های مقاوم مناطق گرمسیری انتخاب می‌کند، تصریح می‌کند: گونه‌هایی چون کهور، کنار و اکالیپتوس علاوه بر اینکه در برابر کم‌آبی مقاوم‌ترند، با بیابان‌زایی هم مبارزه می‌کنند.
طبیعت فرامی‌خواند
نگهداری از ٧٠هزار درخت مسلما کار آسانی نیست. نظری در این‌باره می‌گوید: علاوه بر اینکه گهگاه کارگرانی را برای آبیاری و نگهداری از درخت‌ها به کار می‌گمارم، مردمان محلی را تشویق به حفظ و نگهداری از نهال‌های کاشته‌شده می‌کنم.
وی ادامه می‌دهد: هزینه نگهداری از این تعداد درخت کم نیست و بعضی‌وقت‌ها باید با اجاره تراکتور به آبیاری نهال‌ها بپردازم به‌همین‌دلیل معمولا هر ماه نیمی از حقوق کارمندی‌ام را برای این کار کنار می‌گذارم.
فراغتی از جنس درخت
از سال ٨٨ اوقات فراغت مرد ایلامی با درخت عجین شده است. وی که به خودش قول داده این کار را تا پایان عمر ادامه دهد، اظهار می‌کند: دولتمردان باید برای پیشبرد اهداف کلان کشور از مشارکت‌های مردمی بهره ببرند و با فرهنگ‌سازی شهروندان را حامیان پروپاقرص محیط‌زیست کنند زیرا در غیر این صورت کاری از پیش نمی‌برند.
نظری کاشت نمادین درخت توسط مسئولان را کافی نمی‌داند و می‌گوید: از همه مردم می‌خواهم به‌خاطر خود و آیندگان تحت هر شرایطی از کاشتن درخت فروگذار نکنند و با کاشت درخت درصدد حفظ زندگی برآیند.
نظر شما