براساس این مصوبه، در ترکیب 9 نفره هیات امنای این بیمارستان‌ها حداقل چهار نفر باید الزاما از پزشکان اعضای هیات علمی دانشگاه و دو نفر دیگر نیز می‌توانند پزشک باشند.

چنین ترکیبی در هیات‌مدیره بیمارستان‌های هیات امنایی جای نقد و بررسی بسیار دارد. وقتی شش نفر از ترکیب اصلی و تخصصی پزشک هستند، طبیعی است که صرفا منافع گروهی خاص در لایه‌های مختلف مدیریتی لحاظ می‌شود.

پیش از این هم رئیس سازمان نظام پرستاری ایران به‌درستی با اشاره به 50 بیمارستان منتخب دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور که قرار است به صورت هیات امنایی اداره شوند، اظهار داشته بود که اداره این بیمارستان‌ها باتوجه به نادیده گرفتن جایگاه گروه‌های غیرپزشکی در تدوین آیین‌نامه آنها با شکست مواجه خواهد شد.

تفکر انحصارطلبانه در تعیین هیات‌مدیره این بیمارستان‌ها باعث شده که بقیه گروه‌های پرستاری، پیراپزشکی، پزشکان عمومی و کادر اداری هیچ نماینده‌ای در هیات امنا نداشته باشند. با اجرای قانون هیات امنایی در 50 بیمارستان تحت پوشش دانشگاه‌های علوم پزشکی کشور، حدود 12هزار تخت بیمارستانی به‌صورت هیات امنایی اداره خواهد شد.

سپردن مدیریت بیمارستان‌های هیات امنایی به پزشکان متخصص مشكلات بسیاری درپی دارد. این کار فقط باعث بروز خسارات سنگین به نظام سلامت و مردم خواهد شد زیرا این گروه از پزشکان متخصص وقت خود را صرف کسب دانش و مهارت‌های رشته تخصصی خود كرده و دانش علم مدیریت را ندارند. کسری بودجه وزارت بهداشت و عدم رضایتمندی مردم از خدمات بهداشتی و درمانی از دلایل سوءمدیریت‌های بیمارستان‌های دولتی است. نظام سلامت کشور در زمینه‌هایی مثل استفاده از آخرین تکنیک‌های جراحی، روش‌های درمانی و تشخیصی و استفاده از تکنولوژی‌ها در مقایسه با کشورهای اروپایی و آمریکایی به روز است. متاسفانه مشخص نیست که چرا در به‌کارگیری روش‌ها و تئوری‌های مدیریت مراکز درمانی از این قبیل کشورها عقب‌هستیم.