سلامت نیوز: تجمع مجتمع كوروش فرصتی برای بیان اعتراض نسلی از جامعه در بیتوجهی به نیازهایشان بود. دختران و پسران دهه هفتاد و هشتادی، دورهمیای برگزار كردند تا به قول خودشان جشنی بگیرند برای پایان امتحانات خرداد. این تجمع نه سیاسی بود و نه اقدامی براندازانه؛ صرفاً بیان مطالبهای بود كه شادی و نشاط و تخلیه هیجانات اجتماعی را حق خود میدانست.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه قانون نوشت: حوالی ساعت 5 بعد از ظهر روز سهشنبه 18 خرداد بود كه رفته رفته تعداد نوجوانان دختر و پسر در مجتمع كوروش قابل توجه شد. دختران و پسرانی كه سنشان كمتر از 18 سال بود و شاد و خوشحال و طبق قرار قبلی، در مجتمع كوروش حضور یافته بودند. هنوز دقایق زیادی از حضور این دختران و پسران نگذشته بود كه ازدحام جمعیت، آنها را به سمت بیرون از مجتمع و معابر اطراف كشاند تا خودبهخود مورد توجه سایر مردم و عابران قرار گیرند.
دختران و پسران دهه هفتاد و هشتادی، دورهمیای برگزار كردند تا به قول خودشان جشنی بگیرند برای پایان امتحانات خردادماه و رها شدن از فصل مدرسه. تجمع دختران و پسران را با چشم میشد گسترده تخمین زد و برخی سایتها و كانالهای خبری نیز تعدادشان را بیش از دو هزار نفر اعلام كردند. نوجوانان با هم میگفتند و میخندیدند و كاری هم به كار كسی نداشتند. هر از گاهی صدای دست و سوت میآمد تا اینكه نیروهای پلیس با توجه به گستردگی حضور دهه هفتادی و هشتادیها و ازدحام و ترافیكی كه در محل ایجاد شده بود، وارد عمل شده و آنها را متفرق كردند...
مطالبه نیازهای اجتماعی نوجوانان
شاید این برای نخستینبار بود كه دختران و پسران دهه هشتادی با كمك ارتباطات شبكههای اجتماعی، به صورت خودجوش گردهماییای را برای ابراز شادی و خوشحالی ترتیب میدادند. اتفاقی كه شاید در نوع خود - با توجه به سن و سال حاضران در این مجتمع - منحصر به فرد بود و گواه از ظهور نسلی تازه در جامعه ایرانی میداد؛ نسلی كه نیازهایشان، باورهایشان و مطالباتشان شاید متفاوت با هر نسل دیگری باشد و با برگزاری تجمع شادمانی از پایان تحصیل، ابراز وجود میان هیاهوهای جامعه كردند.
پیش از این و در سالهای قبل، برخی تجمعات غیرسیاسی و صرفا اجتماعی آن هم برای ابراز شادی و نشاط در گروههای سنی بالاتر همچون تجمع آببازی در پاركهای تهران رخ داده بود اما گردهمایی دهه هشتادیها از طریق ارتباطات فردی و با كمك شبكههای اجتماعی، نخستینبار بود كه رخ میداد.
این اتفاق، اگرچه به ظاهر ساده و شاید عادی تلقی شود، اما میتواند هشداری برای دستگاههای مسئول و متولیان امور نوجوانان و جوانان باشد كه بیبرنامگی آنها در پاسخ به نیازهای حداقلی، میتواند عاملی برای وقوع اتفاقاتی چون تجمع كوروش باشد. تجمع دهه هشتادیها از این منظر قابل تامل است كه در سالهای قبل، نیازهای دختران و پسران 15، 16 ساله صرفا در كتاب و درس و مدرسه دنبال میشد و بیان دیگر خواستههایشان همچون حضور در جمع بزرگترها و جمعهای اجتماعی، هرگز دیده نمیشد. اما اكنون در میانههای دهه 90، تجمع آنها نشان داد كه توسعه عصر ارتباطات و تكنولوژیهای نوین ارتباطی سبب شده تا جنس نیاز نوجوانان كاملا متفاوت با آنچه تاكنون بوده، باشد.
مدتهاست كه كارشناسان اجتماعی از بلوغهای زودرس فردی و كاهش سن بلوغ دختران و پسران در ایران صحبت میكنند و هشدار برای برنامهریزی در مورد آن میدهند اما تجمع مجتمع كوروش نشان داد كه علاوه بر بلوغ فردی، سن بلوغ اجتماعی نوجوانان نیز كاهش یافته و آنها نیازی به بزرگترها برای برگزاری «تجمع و میتینگ» ندارند. اینكه چند صد نفر دختر و پسر بدون آنكه كسی هدایتشان كند، با هم قرار تجمع میگذارند تا ساعتی را كنار هم به شادی و نشاط بگذرانند، حامل پیام مهمی برای مسئولان است كه بچهها، زودتر از آنچه فكرشان را كنید، بزرگ شدهاند!
این تجمع نشان داد كه «بیبرنامگی» در حوزه نوجوانان و جوانان برای پاسخ به نیازهای اجتماعی آنها و ایجاد فرصتهای حضور در اجتماع موج میزند. تجمع مجتمع كوروش كه نه سیاسی بود و نه اقدامی براندازانه، صرفا بیان مطالبهای بود كه شادی و نشاط و تخلیه هیجانات اجتماعی را حق خود میدانست. این مطالبه اما با برخورد پلیسی پاسخ داده شد تا شاید در عمل، نوجوانان متفرق شده باشند، اما در حقیقت آنها را به پیوستی تازه در اعتراض به برآورده نشدن نیازها و خواستههایشان برساند. نیازهای نسلی كه غوطه ور در دنیای ارتباطات، اینترنت و فضای مجازی بوده و عمده سرگرمیشان «كلش اف كلنز» است، به طور حتم با نیازهای نسلهای قبل جامعه متفاوت بوده و این تجمع نشان داده كه این نیازها هرگز مورد توجه قرار نگرفته است.
رفتاری برای اعتراض نسل تازه
جامعهشناسان در این باره معتقدند كه زنگ خطر پاسخ به نیازهای اجتماعی نسلهای تازه، از مدتها قبل به صدا درآمده اما گوشی برای شنیدن آن نبوده است.
امانالله قرایی مقدم در این باره با اشاره به اینكه «نیازهای هر دهه از جوانان و نوجوانان كشور با یكدیگر متفاوت است و مطالبات نسل ها با هم فرق میكند» به «قانون» میگوید: این تجمع نتیجه ندانمكاری و برخوردهای نامناسب مسئولان و توجه نكردن به نیازهای مشروع و منطقی و عقلانی جوانان و نوجوانان است. جوانان یا نوجوانان به بلوغ رسیده نیاز به شادی و نشاط و تجربه باهم بودن دارند. آنها میخواهند حس تعلق اجتماعی خود را ارائه كنند؛ خودی در جامعه نشان دهند و خود را مطرح كنند. اما وقتی جوانان در جامعه امكان مطرح شدن را ندارند و در هیچجا نمیتوانند دورهم «بگویند، بخندند و جشن بگیرند» نتیجه آن میشود كه در یك روز و به طور خودجوش، گردهم آمده تا رفتار اعتراضی را نشان دهند.
این جامعهشناس ادامه میدهد: اعتقاد دارم كه تجمع مجتمع كوروش فرصتی برای بیان اعتراض نسلی از جامعه در بیتوجهی به نیازهایشان بود. در جامعهای كه تمام فكر و ذكر مسئولان حول مسائلی غیر از «نشاط و شادی اجتماعی» بچرخد و بزرگ شدن فرزندان مملكت دیده نشود، باید منتظر رفتارهای خودجوش فردی برای اعتراض و كسب مطالباتشان بود.
قراییمقدم با بیان اینكه در این تجمع برخورد پلیسی - هرچند آرام و محترمانه - با حضور نوجوانان شده است، خاطرنشان میكند: نوع برخوردها با نیاز جوانان متناسب نیست و باعث میشود افراد همچنان در محرومیت بمانند. بهراستی، ایجاد فضایی برای حضور سالم نوجوانانی كه میخواهند ساعتی را باهم باشند و بخندند و انرژی بگیرند چه اشكالی دارد؟ چرا نباید باور كنیم كه یك جوان نیاز به شادی دارد و در جست و جوی فرصتی است كه خود را مطرح كند؟
وی با بیان اینكه باید با سالمسازی فضا، نیازهای نوجوانان كنترل و هدایت شود، میگوید: نباید جوان و نوجوان را تحریك كرد كه رفتار غیر عقلانی داشته باشد.
این جامعهشناس با اشاره به اینكه تجربه ثابت كرده برخورد با نیازها و خواستههای بحق جوانان همواره نتیجه عكس نشان داده است، خاطرنشان میكند: برخوردهایی نظیر آنچه در مجتمع كوروش رخ داد، میتواند در آینده صدمات اجتماعی و سیاسی به دنبال داشته باشد و به نوعی بدبینی سیاسی میان مردم و مسئولان را به دنبال داشته باشد. از این رو، مسئولان باید با پذیرفتن واقعیات اجتماعی و تحولاتی كه به سرعت در بدنه اجتماع رخ میدهد، خود را برای پذیرش خواستههای اجتماعی آماده كرده و بپذیرند كه نیازهای نسلی كاملا متفاوت بوده و نیاز به پاسخگویی صحیح دارد.
تجمع مجتمع كوروش فرصتی برای بیان اعتراض نسلی از جامعه در بیتوجهی به نیازهایشان بود. دختران و پسران دهه هفتاد و هشتادی، دورهمیای برگزار كردند تا به قول خودشان جشنی بگیرند برای پایان امتحانات خرداد. این تجمع نه سیاسی بود و نه اقدامی براندازانه؛ صرفاً بیان مطالبهای بود كه شادی و نشاط و تخلیه هیجانات اجتماعی را حق خود میدانست.
نظر شما