محققان دانشگاه بیرمنگام پس از مطالعه بر روی 123 دانشجوی این دانشگاه در هنگام مشاهده تصاویر و فیلمهای بیماران و یا ستاره های ورزشی در موقعیتهای دردناک موفق به کشف این واقعیت شدند. در این فیلمها صحنه هایی از شکسته شدن پای یک فوتبالیست، در رفتن قوزک پای یک بازیکن تنیس و تزریق به بدن یک بیمار نمایش داده شد.

تمامی دانشجویان حاضر در این مطالعه اعلام کردند درباره حداقل یکی از فیلمها یا تصاویر در آنها واکنش احساسی شدید مانند احساس غمگینی، انزجار و یا ترس در آنها ایجاد شده است. اما در عین حال بخشی از این دانشجویان اعلام کردند همزمان با مشاهده تصاویر قربانیان حوادث در تصاویر در بخشهایی از بدن خود احساس دردی مشابه کرده اند.

برخی از داوطلبان در بدن خود احساس سوزش کرده و برخی دیگر دردی مشابه درد جراحتهای شدید را تجربه کرده اند، برای برخی از دانشجویان این درد زودگذر بوده و برخی دیگر اعلام کردند این درد برای چند لحظه ادامه داشته است.

به گفته محققان، تصویر ورزشکاری که با پایی به وضوح شکسته در حال دویدن در مسیر مسابقه است بیشترین درد فیزیکی را در دانشجویان به وجود آورده است. پس از اتمام آزمایش از دانشجویان خواسته شد تجربیات خود را از دیدن تصاویر در حالی بیان کنند که مغز آنها توسط سیستم MRI اسکن می شد.

نتایج این اسکنها در مقایسه با اسکن مغزی 10 نفر از دانشجویانی که در هنگام دیدن تصاویر هیچ احساسی را تجربه نکرده بودند نشان داد در هنگام مشاهده این تصاویر، بخشی از مغز هر دو گروه که با احساسات در ارتباط است از خود فعالیتهایی را نشان داده است. همچنین بخشهایی از مغز که با کنترل درد در ارتباط است نیز در میان افرادی که درد فیزیکی را در حین مشاهده تصاویر احساس کرده اند از خود فعالیتهای قابل توجهی نشان داده است.

بر اساس گزارش تلگراف، نتیجه مقایسه این اسکنها نشان می دهد افراد با احساسات شدید درد فیزیکی را طی این آزمایش به صورت واقعی تجربه کرده اند.