سلامت نیوز: بر اساس قانون، خدمات درمانی به بیمار در بیمارستان از زمان مراجعه و پذیرش تا زمان بهبودی و ترخیص او استمرار دارد و بر عهده مرکز درمانی است؛ اما پس از ترخیص در صورت وجود و حضور همراهان، بیمار به آنها تحویل داده می‌شود. در صورتی که بیمار کسی را نداشته باشد، فرد ترخیص یافته به مراجع حمایتی  مانند بهزیستی که به موجب قانون متولی نگهداری و مراقبت از افراد بی پناه،مهجور ویا بدون کفیل هستند تحویل داده می‌شود.

به گزارش سلامت نیوز چقدر سازمانهای حمایتی مانند بهزیستی در این زمینه کمک می کنند؟ همین سال گذشته بود که یک بیمار در بیمارستان ضیائیان بستری  که پس از اتمام روند درمان از آنجایی که این بیمار کسی را نداشته، با هماهنگی قبلی به یکی از مراکز بهزیستی فرستاده شد اما این مرکز او را نپذیرفت و او را به بیمارستان سینا فرستاد.

رفت و برگشت بیمار بین بیمارستان و بهزیستی در حالی که حال مناسبی هم نداشت حاشیه ساز شد. روابط عمومی سازمان بهزیستی اعلام کرد که وی در سازمان هیچ پرونده‌ای ندارد و مددجوی سازمان نیست لذا اقدام سازمان تماس با اورژانس تهران بود که طی آن بیمار به بیمارستان سینا منتقل شد. اما وزارت بهداشت اعلام کرد که طبق قانون مسئولیت نگهداری بیماران بدون همراه بعد از ترخیص بر عهده بهزیستی است، اما ظاهرا این اتفاق پیش از این هم افتاده و بارها تکرار شده است و به خاطر عدم تمکین سازمان بهزیستی نسبت به تکالیف خویش و تشویش اذهان عمومی، پیگیری این موضوع را ازطریق مراجع حقوقی وقضائی در دستورکار قرار خواهد داد.
موضوع این بیمار تمام شد اما شاید بیماران دیگری باشند که باز هم این مشکل را داشته باشند و تکلیف آنها چه می شود؟

 وضعیت  بیمارستانها
"آمنه ع" در بخش مددکاری یک بیمارستان دولتی کار می کند.او در مورد وظایف بخش مددکاری در بیمارستان ها می گوید: شرح وظایف ما در وزارت بهداشت طولانی است اما عمده کار ما این است که اگر بیماری مشکل مالی داشت او را به خیرین و موسساتی که می شناسیم معرفی کنیم اما در این زمینه مشکل اساسی راستی آزمایی است چون برخی واقعا نیاز مالی ندارند و دوست دارند که خود را  فقیر نشان دهند.

قربانی ادامه می دهد: ما با مراکزی چون کمیته امداد، بهزیستی، هلال احمر و مراکز خیریه غیردولتی ارتباز می گیریم  و پس از بیمه‌کردن بیمار، تلاش می‌کنیم از کمک این مراکز حمایتی استفاده کنیم .

این مددکار بیمارستان می افزاید: متایفانه بیمارانی هستند که جزو اتباع افغانه و عراق هستند و واقعا نیازمند برای همین آنها را به بهزیستی معرفی می کنیم اما چون کارت آنجا را ندارند بهزیستی هم طبق قانون هیچ کمکی نمی کند و ما با خیرینی که ارتباط داریم همانگ می کنیم اما به هرحال  امکان رسیدگی به همه آنها وجود ندارد.     

او می گوید: گاهی خیلی کم پیش امده که واقعا بیمار نیازمند بوده و با اجازه رئیس بیمارستان، به عنوان آخرین راه‌حل با توجه به وضع مالی و جسمی بیمار، بخشی از هزینه‌های بستری بیمار نیازمند پرداخت شده اما اینکه بعد از ترخیص کجا باید برود را ما با بهزیستی هماهنگ می کنیم و دیگر کاری به بعد آن نداریم.

مددکاران بهزیستی
عاطفه مددکار بهزیستی معتقد است که هدف رشته مددكاری این است كه به افراد نیازمند به خدمات اجتماعی كمك كند تا مشكلات خودشان را بشناسند و راه حل آن را پیدا كنند چون در دانشگاه همین را آموزش می دهند .

با اینحال او با خنده می گوید: آنقدر حقوق ما در بهزیستی پایین است و خودمان گرفتار هستیم که اول کسی باید مشکلات ما را حل کند.

او در مورد وضعیت بیمارانی که بعد از ترخیص از بیمارستان جایی را ندارند می گوید: معمولا واحد مددکاری بیمارستانهای دولتی با ما در ارتباط هستند و این افراد را به ما ارجاع می دهند اما این بیماران یا شهرستانی هستند یا از افاغنه که هیچ عضویتی پیش ما ندارند.

او ادامه می دهد: متاسفانه کمی بودجه سبب می شود که ما کمتر بتوانیم به این افراد کمک کنیم اما با خیرینی در ارتباط هستیم که این افراد را به آنها معرفی می کنیم و آنها مراکزی برای نگهداری چند روزه  آنها را دارند.    

کی منش یکی از این خیرینی است که در این سالها با بهزیستی در ارتباط بوده می گوید: معمولا رساندن خدمات رفاهی و اجتماعی در همه کشورها از وظایف دولت است اما به علت کمبود بودجه و مشکلاتی که این مراکز دارند خیرینی هستند که به آنها کمک می کنند.

او در مورد کارش می گوید: من یک ساختمان سه طبقه دارم که تعدادی اتاق و پرستار در اختیار کسانیکه که جایی بعد از ترخیص ندارند می گذارم تا چند روزی بتوانند دوره نقاهت را بگذرانند و بروند اما چون خدمات ما محدود است و باید به همه این امکان را داد برای همین سه روز بیشتر امکان نگهداری ندارم.

کی منش ادامه می دهد: متاسفانه بیمارانی هستند که واقعا جایی ندارند و نیاز به ماندن بیشتر دارند اما ما این امکان را نداریم و برای همین در تلاش هستم تا خیرین دیگری را پیدا کنم تا به وضعیت آنها برسند. 

در حال حاضر به نظر می رسد با کمی بودجه در نهادهای خدمات رسانی دولتی به نیازمندان و بیماران این وظیفه را خیرین و موسسه های غیردولتی انجام می دهند و بار اصلی به دوش آنها است.اما به هر حال دول باید چاره ای اساسی و بنیادی برایرفع این مشکل بیندیشد تا کار به جایی نرسد که مراکز درمانی هم برای رفع تکلیف بیمار خود را سوار آمبولانس کرده و در حاشیه های شهر به حال خود رها کنند.