سلامت نیوز: شکاف طبقاتی فقیر و غنی در کشور ما به مدد افزایش سرسام آور هزینه های درمانی در کشور روز به روز بیشتر می شود و بیمه ها هم به عنوان خادمان اجتماعی و حامیان طبقات محروم نه تنها این نابرابری ها را کم نمی کنند، بلکه در مواردی خود به آن دامن می زنند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه آرمان، علیرضا محجوب، دبیر کل خانه کارگر جمهوری اسلامی ایران و رئیس فراکسیون کارگری مجلس درباره دغدغه های مردم و بیمه شدگان با ما به گفت و گو پرداخت. محجوب عدم پایبندی وزارت بهداشت به قوانین را مشکل اصلی بیمه ها در کشور می‌داند و می گوید: «نص صریح قانون است که وزارت بهداشت و درمان باید از محل درآمد خودش هزینه ها و پرداختی به بیمه را تامین کند و نه از جیب مردم و نه حتی از بیمه ها.»

فقط سهم ناچیزی از هزینه های خدمات درمانی توسط بیمه ها پرداخت و بخش عمده ای از آن از جیب مردم هزینه می شود. مشکل اصلی بیمه های خدمات درمانی کشور چیست؟

مشکل اصلی بیمه های خدمات درمانی کشور وزارت بهداشت و توجه نکردن به قوانین است. متاسفانه در وزارت بهداشت و درمان ما تنها زمانی که قرار است پولی گرفته شود مردم و بیماران معتبر و مفید هستند و در جایی که باید برای مردم تعیین هزینه کرده و سرانه اختصاص دهند به قانون عمل نمی کنند. نص صریح قانون است که وزارت بهداشت و درمان باید از محل درآمد خودش هزینه ها و پرداختی به بیمه را تامین کند و نه از جیب مردم و نه حتی از بیمه ها، زیرا بیمه ها دریافتی مشخصی دارند. این قانون متعلق به سال ۶۸ است و مربوط به امروز و دیروز نیست. این در حالی است که سال ۶۸ هنوز گرانی به اندازه زمان فعلی که ما در مورد آن بحث می کنیم نبوده است. برای قانونگذار در سال ۶۸ واضح بوده که بیمه ها قادر نخواهند بود همه هزینه های درمانی را به طور کامل پوشش دهند. به این جهت سرانه برای آنها در نظر گرفته در حالی که وزارت بهداشت همه این سرانه ها را خودش هزینه کرده و در طول این سال ها حتی یک بار هم به شرکت های بیمه و بیمه شدگان سرانه ای برای این بیمه شدن پرداخت نکرده است. بنابراین این موضوع بسیار واضح است که این پرداخت ها نباید توسط بیمه شدگان یا موسسات بیمه گر از محل نداشته هایشان صورت بگیرد. ما یکی از مواردی که در ارزش افزوده پیش بینی کردیم همین موارد است که این بودجه نباید برای پر کردن جیب پزشکان باشد، بلکه باید برای حل مشکلات مردم به کار بسته شود. وزارت بهداشت به جای اینکه خودش را خادم مردم، بیماران و افراد محروم بداند خودش را خادم پزشکان می داند و حتی برای پرستاران و این همه کادر بیمارستانی هم ارزشی قائل نیست. این روند باید تغییر کند تا این نظام اصلاح شود.

به گفته مسئولان وزارت بهداشت سالانه حدود هفت درصد از مردم بر اثر هزینه های درمانی به زیر خط فقر می روند. بار اجتماعی این مساله و نگرانی از بابت بیماری چه تبعاتی در جامعه دارد؟

اگر جدول بانک مرکزی را نگاه کنید بخش درمان یکی از پر سودترین بخش‌های کشور است. بخش درمان و آموزش بخش‌هایی هستند که این روزها سرمایه گذاری در آن بهترین سودها و نتایج را در بر دارد. برای سرمایه‌گذار در این بخش ها بیش از سایر بخش های دیگر سود وجود دارد. این موضوع نشان‌دهنده این است که ما هزینه زیادی را از مردم دریافت می کنیم. یکی از دوستان ما در مجلس که عضو کمیسیون بهداشت و درمان است چندی پیش عنوان کردند: ما با این پول هایی که وزارت بهداشت و درمان به برخی متخصصان پرداخت کرده می توانیم از آمریکا در همه زمینه‌ها جراح و پزشک وارد کشور کنیم و نه فقط در برخی زمینه ها و برای بعضی عمل های جراحی خاص! بنابراین این طور باید گفت که سرانه و هزینه عمومی درمان به دلیل اینکه وزارت بهداشت به جای مردم خودش را خادم پزشکان می داند در کشور بالاست. اعضای نظام پزشکی توسط خود پزشکان تعیین می شود و وزارت بهداشت هم که یک نظام پزشکی دیگر و در تصرف پزشکان است. در این شرایط طبیعی است که این افراد فقط نگران این باشند که حق پزشکان تضییع نشود و به حقوق درمانی مردم و طبقات محروم بی توجه باشند. بنابراین در بخش درمان بهره‌وری بسیار کوچک و هزینه ها بسیار زیاد است و بنابراین هزینه‌های درمان در کشور ما از بسیاری از کشورهای پیشرفته دنیا هم بیشتر است. این در حالی است که دریافتی کارگر ما یا حقوق بگیر ما پنج درصد یک نفر آنهاست اما هزینه درمان برای ایرانی ها برابر با هزینه های درمان افراد در گران‌قیمت‌ترین کشورهای غربی است.

وزارت بهداشت اعلام کرده ۹۰ درصد از درآمد بیمارستان های دولتی از بیمه هاست. در این شرایط قوانین چقدر باید بازدارنده باشند تا بیمه ها به تعهدات خود عمل کنند؟

باید برای بیمه ها و چارچوب دهی به فعالیت های آنها قوانینی وضع شود. انتظار ما در مجلس به عنوان یک دستگاه نظارتی هم همین است. بیمه ها طلبکاران بزرگ دولت هستند. خوب در این شرایط دولت می‌تواند تهاتر کند و این راه حلی ساده است. نمی توان بدون اینکه به بیمه‌ها بودجه‌ای اختصاص دهیم پول نداده را از آنها مطالبه کنیم. غیر از سرانه ای که وزارت بهداشت و دولت مکلف به تامین آن هستند که در سنوات اخیر آن را تامین نکرده اند، بودجه را اگر روی هم بگذاریم در آن اصلا این موارد وجود ندارد. این فرافکنی است که ما هزینه‌های درمان و عدم تخصیص منابع به بیمه‌ها را که طلب دارند و باید به آنها تخصیص داده شود، پرداخت نکرده و دائما اعلام کنیم بیمه‌ها مشکل دارند. بابت پول نداده نمی‌توان کسی را محاکمه کرد و نمی توانیم به کسی بگوییم برای پولی که دریافت نکرده‌ای باید پاسخ بدهی! بیمه ها همه آورده‌های خود را در حال حاضر یا صرف مستمری می کنند یا درمان. اگر کسی پول دیگری در جیبش مانده و سرمایه‌گذاری کرده ما حتما این را مذمت می‌کنیم. ما حتما تحقیق و تفحص می کنیم تا مشخص شود این مطالبه شکل گرفته واقعی نیست و مطالبه‌ای است که خودشان آن را تولید کرده اند. خود خواندند و خود پسندیدند. بنابراین عرض ما در مورد بیمه‌ها کاملا مشخص است. بیمه‌ها ندارند که تخصیص بدهند و تا جایی که ما شاهد هستیم این هزینه‌ها تخصیص داده می شود. مگر می شود مستمری مردم را پرداخت نکنند و به جای آن پول را به خزانه ای بریزند که بدهکار بوده و به تعهدات درمانی خود عمل نکرده است.

هم‌اكنون حق بیمه برای بیمه تكمیلی بالاتر از بیمه معمولی است، اما همه مردم توان پرداخت حق بیمه تكمیلی را ندارند و نیازمندان مشكل پیدا می‌كنند. چرا در نظام بیمه‌ای که برای کاستن از شکاف‌های طبقاتی شکل گرفته به این ضروریات توجهی نمی شود؟

بیمه مکمل یعنی هوار کردن هزینه های دولت بر سر مردم و انداختن تعهدات دولت و وزارت بهداشت به گردن مردم. بیمه مکمل معنی ندارد وقتی افراد حق بیمه کاملی پرداخت کرده اند. اگر کسی باید حق بیمه بپردازد نامش دولت و سازمان بیمه گر است. مردم گناهی ندارند که باید دو بار حق بیمه بپردازند و معنی دو بار پرداخت حق بیمه چیست؟ آیا این پول توجیبی پزشکان است یا پول توجیبی دستگاه‌های مختلفی که با سلامت مردم سر و کار دارند؟ بیمه های تکمیلی تبدیل به قلکی برای تامین هزینه های گران درمان و هزینه هایی که به مردم تقبل می شود، شده اند. در حالی که دائما از تورم گله می کنیم یکی از بخش های اصلی و عوامل اصلی تورم در کشور بخش بهداشت و درمان است که دائم تعرفه های خود را افزایش می دهد. حقوق مردم ۱۴ درصد افزایش پیدا می کند، اما تعرفه های درمانی ۳۵ درصد! با چه ملاکی؟ بلکه بعضی تعرفه ها تا ۳۰۰ درصد در سه سال اخیر افزایش پیدا کرده است. با چه ملاکی؟ سازمان های بیمه گر و بیمه شدگان باید از کجا این تعرفه ها را تامین کنند؟ بنابراین به منابعی مانند بیمه مکمل رو آورده و از آن استفاده می‌کنند. بیمه مکمل خلاف تعهداتی است که داده شده و فرار از مسئولیت‌هایی است که دستگاه های اصلی و متعهد باید انجام دهند. سازمان های بیمه گر، دولت و وزارت بهداشت باید تعهدات خود را در قبال درمان مردم انجام دهند نه اینکه هزینه های درمانی بیشتری را به آنها تحمیل کنند. این بیمه فقط بخشی از هزینه های درمانی افراد را تکمیل کرده و پول پزشکان را در بیمارستان های خصوصی و گران‌قیمت بیشتر کرده و از آنها حمایت می کند.