شاید به نظر واقعی نیاید اما برخی از افراد در صورتی که دستهای آنها از پشت بسته باشد قادر به صحبت کردن نیستند. صحبت کردن با کمک اشاره و حرکات دست و صورت نوعی زبان بین المللی به شمار می رود که افراد طی آن بیشتر با دستهای خود صحبت می کنند تا صدا  و کلماتشان.

بر اساس مطالعات جدید محققان دانشگاه کلگیت دریافته اند اشاره ها و کلمات بیان شده به صورت متقابل به یکدیگر وابسته اند به گونه ای که کلمات و اشاره ها بخش و دسته بندی مهمی از یک زبان بوده و در کنار یکدیگر زبانی واحد را به وجود می آورند.

این تحقیقات همچنین نشان داده است در صورتی که یکی از اشاره ها با کلمه ای که در همان زمان بیان می شود همخوانی داشته باشد، مثل حرکت دادن دست مشابه زمان خرد کردن چیزی در هنگامی که درباره خرد کردن صحبت می شود، پیام نسبت به زمانی که اشاره ها با کلمات همخوانی ندارند بسیار سریعتر و دقیقتر درک می شوند.

به بیانی دیگر آنچه با دست بیان می شود بسیار مهمتر از آن چیزی است که با کلمات و دهان فرد بیان می شوند. با این حال همیشه اشارات افراد با کلمات آنها همخوانی ندارند.

برای مثال محققان فیلم 10 لحظه برتر جورج بوش را در مصاحبه با دیوید لترمن مشاهده کردند که طی یکی از آنها بوش در حال گفتن این جمله است: "دست چپ اکنون آنچه دست راست انجام می دهد را می داند" اما بوش در هنگام گفتن "دست چپ" دست راست خود را بلند کرده و در هنگام گفتن "دست راست" دست چپ خود را بلند می کند. به گفته محققان چنین ناهماهنگی می تواند درک آنچه بیان شده است را برای بینندگان پیچیده تر سازد.

آزمایشهای دیگر مشابه آنچه بوش در مصاحبه خود انجام داده بود بر روی گروهی از دانشجویان نشان داد که داوطلبان زمانی که اشاره ها با کلمات همخوانی پیدا می کنند با سرعتی بالاتر قادر به درک پیام هستند و در صورتی که اشاره کاملا با کلمات همخوانی نداشته باشد میزان خطای مخاطبان در درک مفهوم پیام بیشتر می شود.

بر اساس گزارش تلگراف، محققان با توجه به این نتایج اعلام کردند در صورتی که می خواهید نکته ای را به صورت کامل و واضح بیان کنید به دستها و کلماتتان اجازه دهید در کنار یکدیگر آن مطلب را بیان کنند زیرا دستها بسیار بلندتر از کلمات صحبت می کنند.