سلامت نیوز:کوههای اطراف را با دست نشان میدهد؛ کوههایی که برای عبور از آنها سختی زیادی کشیده بود و مجبور شد برای رسیدن به مرز ایران از کنار جنازه همشهریهایش رد شود و حتی برای خداحافظی با آنها هم لحظهای صبر نکند.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه فرهیختگان، کوههایی که گرما و آفتاب 55 درجه مرز، داغترش کرده بود: «این کوهها هم پل رسیدن به آرزوهایمان است، هم قتلگاهمان.» میگوید: «همه ما وقتی پا در این سفر میگذاریم، میدانیم ممکن است هرگز خانوادههایمان را نبینیم و شاید هم با کار کردن در ایران و اروپا زندگی خانوادههایمان را بهتر کنیم.»
«چشم بادامیهای افغانستانی» آرزوهایشان را با گذشتن از کوه و کمرهای مرز سیستان و بلوچستان میسازند؛ کوههایی که شاید بهترین قسمت سفرشان باشد و بعد از آن باید در ماشینهای مختلفی مخفی شوند تا جادههای مرزی را رد کنند.
جاده سراوان را به سمت مرز پاکستان طی میکنیم؛ در جادهای که آسفالت تکهتکه شدهاش اجازه نمیداد با سرعت زیاد حرکت کنیم. خودروهای هایس را میبینیم که هر کدامشان بیش از 20 افغانستانی را پشت ماشین سوار کردهاند و با سرعت زیاد پشت سر هم حرکت میکنند؛ ماشینهایی که رانندههایشان با پارچههایی صورتشان را پوشاندهاند و به هیچ چیزی جز پلیس و بپاها در جاده توجه نمیکنند و با سرعت هر چه تمامتر در حرکتند.
ماشینهای افغانبرها، عضو ثابت روستاهای مرزی سراوان هستند. شهر گشت، روستای کوهک، جاده شهر گشت به سراوان هر روز خودروهای افغانبر به خود میبینند و بپاهای بین جاده را. داستان افغانبرها و افغانها ماجرای جدیدی نیست. سال گذشته بود که پژو 405 در یکی از جادههای مرزی آتش گرفت و تعداد کشتههای آن به جای پنج نفر 18 نفر بود و معلوم شد خودرو، افغانبر بوده که فقط در صندوق عقبش چهار افغانستانی جا داده شده ب
نظر شما