سلامت نیوز:جنگل‌خواری و ساخت‌و‌سازهای متعدد در دل جنگل، قصه‌‌ای قدیمی است که در سالیان اخیر و با افزایش نجومی قیمت زمین بسیار بحرانی شده و استان‌های شمالی کشور را در‌نوردیده است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه جهان صنعت، اگر در سالیان اخیر سری به استان مازندران زده باشید، ویلاها و بناهای فراوانی را در میان جنگل و کوه دیده‌اید که مثل بمبی که در طبیعت منفجر شده، عمل کرده‌اند و متاسفانه واکنش مسوولان و مقامات محلی هم به این فجایع بسیار منفعلانه است.
یکی از شواهد نگارنده از این مدل زمین‌خواری‌ها مربوط به روستای ولیک تشون از توابع بندپی شرقی شهرستان بابل است. حین ورود به این روستا در وسط جنگل‌های بکر بنایی سه طبقه و ناموزون در حال ساخت را دیدم که قرار است به حسینیه محل تبدیل شود.
محلی‌ها خانه عضو شورای محل و بانی ساخت این بنا را نشانم دادند. مردی حدودا 50 ساله بود که با اشتیاق و مباهات فراوان از پروژه در حال تکمیلش می‌گفت و من را هم دعوت به همیاری و پرداخت پول کرد. می‌گفت مالک این زمین است و از پدرش به ارث برده و آن را وقف کرده برای ساخت حسینیه محل. پرسیدم ظرفیت تقریبی برای چند نفر است، گفت برای دوهزار نفر.
گفتم روستای شما که بیش از 500 نفر جمعیت ندارد و پاسخش این بود که این حسینیه مایه افتخار این محل خواهد شد و مردم روستاهای اطراف را هم جذب خواهد کرد.
از دلیل قطع کردن چندین درخت آن هم وسط جنگل برای ساخت این بنا پرسیدم و او هم از بی‌اهمیت بودن این موضوع و اولویت داشتن ساخت حسینیه گفت. پرسیدم آیا اصلا برای ساخت این ساختمان از شهرداری بندپی مجوز گرفته‌اند، پاسخ‌داد: «بنایی که برای امور مذهبی ساخته شود، مجوز نمی‌خواهد.»
پرسیدم با چه بودجه‌‌ای این بنا به این مرحله رسیده که از کمک و پشتیبانی یکی از نمایندگان در مجلس شورای اسلامی گفت و اینکه در آینده هم با کمک وی حسینیه را تکمیل خواهند کرد. در پایان گفتم حداقل برای جان خودتان ارزش قائل شوید که شاید نزدیکی رودخانه به بنا و طغیان احتمالی‌اش به فاجعه‌‌ای منجر شود که او گفت نگران نباشم و خداوند از جان و مال‌شان محافظت خواهد کرد.
برای کسب اطلاعات بیشتر و چگونگی صدور مجوز مسوولان برای ساخت این بنای بدون مجوز با علیزاده، رییس اداره منابع طبیعی شهرستان بابل تماس گرفتم. وی در صحبت‌های اولیه از بی‌اطلاعی نسبت به وقوع ساخت چنین بنایی در دل جنگل گفت اما قرار بود چند روز بعد وضعیت ساخت آن ملک را بررسی و به ما اعلام کند که آیا داخل مستثنیات اداره منابع طبیعی است یا خیر؟
وی در تماس مجدد اعلام کرد: این بنا اصلا در محدوده جنگلی ساخته نشده و داخل مستثنیات منابع طبیعی نیست و ملک شخصی است. بنابراین به محدوده سازمان ما مرتبط نیست و از نظر ما ساخته شدن آن مشکلی ندارد.
او در ادامه در پاسخ به اینکه درختان جنگلی برای ساخت بنا قطع شده و آیا نباید به این تخلف رسیدگی شود، عنوان کرد: فقط چندین درخت میوه که مرکبات بوده، قطع شده و درختان جنگلی نیست و مشکلی پیش نیامده. به او می‌گویم بر اساس مشاهدات و اظهارات صاحب زمین، اطلاعات غلطی دریافت کرده و علاوه بر تجاوز به حریم جنگل، درختان جنگلی هم قطع شده اما زیر بار نمی‌رود.
در خصوص اینکه آیا قطع هر نوع درختی در محدوده جنگلی جهت ساخت ملکی مجاز است یا خیر، با یکی از کارشناسان محیط‌زیست تماس گرفتم و پاسخ علیزاده را با وی در میان گذاشتم که او در پاسخ به «جهان صنعت» گفت: «حتی به فرض صحت گفته‌های رییس منابع طبیعی بابل، باز هم آن شخص مطابق قانون حق قطع درختان میوه در محدوده جنگل را ندارد و این امر جرم است.»
پس از اظهارات علیزاده به سراغ یکی از کارمندان اسبق اداره منابع طبیعی آن منطقه رفتم. وی در خصوص نوع اظهارات علیزاده عنوان کرد: چنین مواردی در آن منطقه زیاد وجود دارد و نباید امید چندانی به نتیجه دادن پیگیری‌هایت داشته باشی.
این کارمند سابق منابع طبیعی تاکید می‌کند: موارد بسیاری مشابه این اتفاق بوده که پس از شکایت اداره ما از جنگل‌خواران به دادگاه، حکم تبرئه آن شخص به دلیل ضعف مالی یا دلایل دیگر صادر شده و عملا دست‌مان بسته شده است. حتی موردی داشتیم که شخصی به دور زمین چراگاه گوسفندانش در بابلکنار دیوار کشیده و ادعای مالکیت کرده بود که اوهم سرانجام تبرئه شد و توانست سند آن زمین را به نام خودش کند چون توانسته فرمانداری و نمایندگان مجلس را قانع به نداشتن تمکن مالی و نیازمند بودنش کند.
وی از سویی دیگر تاکید می‌کند: فقط در منطقه بندپی بابل حجم زمین‌خواری و جنگل‌خواری آنقدر زیاد است که مردم از سال‌های گذشته هر یک به نحوی زمینی را تصاحب کرده و برخی از آنان پس از شکایت هم عنوان کرده‌اند چیزی ندارند و فقیرند و در نهایت صاحب زمین شده‌اند. او ادامه می‌دهد: اگر قرار باشد روزی به همه زمین‌خواری‌های منطقه رسیدگی شده و باز پس گرفته شوند، باید 70 درصد بندپی را از زمین‌خواران و جنگل‌خواران که اوایل دهه 60 عمدتا این زمین‌ها را تصاحب کردند، پس گرفت. این منطقه روزی یک جنگل وسیع بوده که هر کس به درونش رفته و زمینی را برای خود به نحوی تصاحب کرده است.
در نهایت به سراغ یکی از مقامات شهرداری بندپی هم رفتم و از او پرسیدم که آیا نمی‌شود تمرکزشان را به جای مبارزه با دستفروشان روی مبارزه با جنگل‌خواری بگذارند که پاسخش این چنین بود: «تا جایی که قانون اجازه دهد تمام سعی‌مان را خواهیم کرد ولی مجوز ساخت بنا در محدوده جنگل و غیرشهری به عهده بخشداری، شورای محل و اداره منابع طبیعی است و عملا کاری از دست ما ساخته نیست»می‌پرسم مگر می‌شود بنایی غیرقانونی در محدوده شما ساخته شود و شهرداری بندپی یا بابل نسبت به آن واکنشی نشان ندهد که او هم از دست‌های پشت پرده و باندبازی‌ها می‌گوید و تاکید می‌کند که ورودشان به چنین ماجراهایی عواقب بدی برایشان به همراه خواهد داشت.
همه این قانون‌گریزی‌ها و جنگل‌خواری‌ها در حالی اتفاق می‌افتد که مقام معظم رهبری در دیدار با مسوولان سازمان محیط‌زیست در اسفند سال گذشته صریحا فرموده‌اند: «جنگل‌ها و مراتع ریه تنفسی شهرها هستند و مقامات دولتی و قضایی وظیفه دارند قاطعانه با تعدی به جنگل‌ها به هر بهانه‌‌ای اعم از ساخت حوزه علمیه و اماکن مذهبی و هتل مقابله کنند.»
نظر شما