دکتر فریدون عزیزی، استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، در گفت‌وگو با ایسنا، با بیان اینکه درمان های جدید برای درمان دیابت از طریق سلول های بنیادی در حال بررسی است، پیوند سلول‌های انسولین‌ساز بتای لوزالمعده را یک نمونه آن عنوان و اضافه کرد: این روش به رغم هیاهوی بسیار هنوز به نتیجه مطلوب نرسیده است.
وی ادامه داد: البته استفاده از این سلول‌ها ممکن است یک تا سه سال فرد را از تزریق انسولین راحت کند اما به مرور اثربخشی آن کم می‌شود.
این استاد دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: با کشف انسولین توسط محققان کانادایی در سال 1924، مرگ و میر دیابت به میزان قابل توجهی کاهش یافت به خصوص اینکه محصولات دارویی حاوی انسولین به مرور خالص‌تر و با کیفیت تر شده است.
وی ادامه داد: افراد مبتلا به «دیابت نوع یک» که از کودکی تحت درمان با انسولین هستند فقط 10 تا 15 درصد دیابتی‌ها را تشکیل می‌دهند اما دیابت نوع 2 بسیار شایع‌تر است
دكتر عزیزی ادامه داد: دیابت نوع دو با عوارض و میزان مرگ و میر بیشتری همراه است چرا که با عوامل محیطی همانند چاقی نیز مرتبط است و در اغلب موارد نیز دیر تشخیص داده می‌شود.
به گزارش ایسنا، رییس پژوهشکده غدد درون‌ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی در خاتمه مهم‌ترین عوارض این بیماری را سکته‌های قلبی و مغزی، نارسایی کلیه، نابینایی و قطع عضو عنوان کرد.
رییس پژوهشکده غدد درون‌ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی گفت: استفاده از سلول‌های بنیادی یا سلول‌های «بتای انسولین‌ساز» ممکن است یک تا سه سال فرد را از تزریق انسولین راحت کند، اما به مرور اثربخشی آن کم می‌شود بنابراین هنوز نمی‌توان آن را به عنوان یک درمان دائمی معرفی کرد.
نظر شما