بیماری هپاتیت به طوركلی به معنی التهاب كبد است كه عضوی بسیار فعال در بدن به شمار میآید.
به گفته متخصصان؛ این اختلال یا التهاب به علل مختلفی به وجود میآید كه مهمترین آنها آلودگی به ویروسهای ایجاد كننده انواع هپاتیت از جمله هپاتیتهای نوع A , B و C است. در این میان ویروس هپاتیت نوع C یكی از عوامل مهم ایجاد كننده این بیماری محسوب میشود. روند بیماری هپاتیت C معمولاً بدخیمتر از هپاتیت B است. تقریباً تمام موارد ویروسی به طور مزمن در خون باقی میماند و تنها 15 درصد به شكل ناقل درمیآید و 85 درصد باقی مانده به علت فعال شدن ویروس، نیاز به درمان پیدا میكنند.
بر اساس این گزارش، بسیاری از بیماران مبتلا كه حدود 90 درصد را تشكیل میدهند، فاقد علائم آشكار بیماری هستند و لذا از ابتلای خود به هپاتیت مطلع نیستند.
همچنین در بیش از 70 درصد از موارد، این بیماری مزمن شده و ویروس آن در خون باقی میماند، نیمی از این ناقلان در صورت عدم تشخیص در طول زمان، مبتلا به بیماریهای مهلكی مثل سرطان كبد یا سیروز كبدی میشوند.
به گفته محققان، اگر در فردی علائم بیماری بروز كند، این علائم عبارت از بیاشتهایی، تهوع، استفراغ، درد یا ناراحتی شكمی، تب و درد مفاصل هستند. از آنجا كه این علائم در یك سرماخوردگی معمولی هم دیده میشود در بسیاری از موارد هپاتیت با یك سرماخوردگی ساده كه به خودی خود بهبود مییابد، اشتباه گرفته میشود. البته هپاتیت C در برخی از موارد حتی با زردی یا یرقان همراه میشود، ولی زردی در هپاتیت C بسیار كمتر از هپاتیت نوع A و یا هپاتیت B است.
درمان اصلی پیشنهادی برای هپاتیت C داروی "انترفرون آلفا" است كه به میزان سه میلیون واحد و یك روز در میان به صورت زیرجلدی تزریق میشود.
همچنین "ریباویرین" به صورت قرصهای 100 یا 200 میلی گرمی برای این بیماران تجویز میشود و بیمار بین 800 تا 1200 میلی گرم روزانه باید از این دارو مصرف كند. مدت درمان با انترفرون 48 هفته یا تقریباً یكسال است ولی با ریباویرین معمولا تا 6 ماه ادامه پیدا میكند. البته لازم به ذكر است كه هر یك از این داروها عوارض خاص خود را دارند.
هپاتیت C از طریق تماس با خون فرد آلوده به سایرین سرایت میكند. بیشترین روشهایی كه در حال حاضر موجب سرایت بیماری میشوند، استفاده از فرآوردههای خونی كنترل شده و نیز استفاده از سرنگهای مشترك در معتادان است. احتمال سرایت ویروس هپاتیت C از طریق روابط جنسی كمتر است. از آنجا كه در ناقلان معمولا علائم بیماری بروز نمیكند، برای اطمینان میتوان به پزشك خانوادگی یا مراكز مشاوره مراجعه كرد و راهنمایی خواست.
بعلاوه در مواردی چون سابقه مصرف مواد مخدر تزریقی، دریافت خون یا فرآوردههای خونی، سابقه پیوند اعضا و سابقه طولانی دیالیز، بهتر است از پزشک برای انجام آزمایش خون درخواست كرد.
نظر شما