پروکتیت اولسراتیو به ایجاد زخم یا آسیب دیدگی‌های کوچک بر روی سطح راست روده اطلاق می‌شود که ممکن است خونریزی کرده و نهایتاً به صورت مدفوع خونی تظاهر کند. بیماری التهابی روده (IBD) باعث زخمی شدن و التهاب بستر روده بزرگ و راست روده می‌شود.

پروکتیت اولسراتیو در همه سنین دیده می شود، اما به طور کلی شروع علایم این بیماری 20 و 40 سالگی است. پروکتیت یا التهاب روده راست یعنی 15 تا 20 سانتی متری انتهای روده جایی که مدفوع را نگهداری می‌کند. این بیماری با یک یا همه علائم نظیر خونریزی از مقعد، تغییر عادت دفع مدفوع، اسهال یا یبوست، زورپیچ، تمایل مداوم و احساس اجباری برای دفع مدفوع، خون، بلغم یا چرک در مدفوع و ترشح مقعدی بلغمی و یا خون بدون مدفوع همراه است.

طبق گزارش معاونت بهداشتی وزارت بهداشت، بهبودی بیمار و کاهش علائم گام اول درمان در این بیماری است. پزشک با بررسی آزمایشات خونی، عکسبرداری و آزمایش آن را تشخیص می‌دهد و در دوره درمان به تغذیه و سلامت روانی بیمار در طول دوره توجه دارد.

نوع مواد غذایی مصرفی بیمار از یک سو ممکن است، پروکتیت اولسراتیو را آرام یا تشدید کند. ردگیری پاسخ بدن به غذاهای معین می‌تواند به شناختن غذاهایی که وضعیت بدن را بدتر می‌کنند، کمک کند. از سوی دیگر، سلامت روانی (فکری) شامل فشار روحی، استرس و اضطراب ممکن است علایم بیماری را بدتر کند.

داروهای هیدروکورتیزون در کف، تنقیه و یا شیاف از درمان‌های شایع در این بیماری هستند که از طریق مقعد استفاده می‌شوند.

آمینو سالیسیلیک اسید به شکل تنقیه یا شیاف است، اگر علایم با درمانهای مقعدی کنترل نشوند ممکن است به درمان خوراکی با سولفاسالازین یا کورتیکواستروئیدها نیاز باشد.

گفتنی است، برای بعضی بیماران ترکیب هر دو نوع درمان از طریق (شیاف و تنقیه) یا ترکیب خوراکی و مقعدی بسیار موثر خواهد بود.