سلامت نیوز:ازدواج بدون ارتباط و واسطه صورت نمیگیرد یا باید دختر و پسر و زن و مرد به نحوی مستقیم با یكدیگر در ارتباط باشند یا حتی به صورت اتفاقی در جایی در ارتباط قرار گیرند یا آنكه واسطهها چنین وظیفهای را انجام دهند.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه شهروند نوشت: در گذشته مادران و خواهران و سایر زنان خانواده نقش واسطهگری یا همسریابی را ایفا میكردند و پیش از آن نیز چون ازدواجها درون جوامع كوچك مثل روستا انجام میشد، ارتباطات كامل بود و دختر و پسر و خانوادهها همدیگر را به نحو كامل میشناختند و چه بسا ازدواج بیش از آنكه محصول اراده و انتخاب دختر و پسر باشد، ناشی از خواست پدران و مادران آنان بود و حتی از مدتها پیش از ازدواج موضوع روشن و نهایی شده بود.
اكنون و به موازات بزرگشدن جامعه و كوچكشدن خانواده و تفاوتهای میان نسلی و بالا رفتن سن ازدواج و افزایش تحصیلات و شغل و تنوع سلایق و... شیوههای همسریابی گذشته كارایی لازم را ندارند و فقط بخش بهنسبت كوچكی از ازدواجها از طریق این شیوهها انجام میشود. بنابراین نیازمند تنوعبخشیدن به شیوههای همسریابی هستیم. به این منظور یا باید ارتباطهای میان فردی را افزایش دهیم یا عوامل جدید واسطه را تقویت كنیم.
در خصوص افزایش ارتباطات «میان فردی» برخی از زمینهها فراهم شده است؛ مثل آشناییهای جوانان در محیطهای آموزشی یا محیطهای شغلی. هر چند برخی گرایشهای سیاسی در جامعه هستند كه علاقهای به توسعه این نوع ارتباطات ندارند و آن را منشاء یا زمینه رفتارهای غیراخلاقی میدانند و به همین دلیل سیاستهای جداسازی را در دانشگاهها یا محیطهای كاری و سایر محیطها پیگیری میكنند؛ البته آنان از یك نكته مهم غفلت میكنند كه كسی منكر تبعات منفی این نوع ارتباطات نیست، ولی تبعات منفی جزو كوچكی از آثار مثبت این ارتباطات میان فردی است. بسیاری از ازدواجهای موفق محصول همین آشناییهای مستقیم در محیطهای شغلی یا تحصیلی و یا... است.
بنابراین و در درجه اول باید كوشید كه زمینههای آشنایی مستقیم برای ازدواج و انتخاب همسر فراهم شود.
با توجه به بزرگی جوامع جدید و تنوع سلیقهها، ارتباطات فردی نیز نمیتواند به تنهایی نیاز به همسریابی را تأمین كند؛ به ناچار باید شیوههای واسطه نیز به ماجرا اضافه شود. بدون وجود واسطه و عامل سوم برای برقراری ارتباط میان افراد، نمیتوان ظرفیت لازم برای همسریابی را تكمیل كرد. این كار از دو طریق ممكن است؛ شیوه اول مراكز مشاوره و راهنمایی و شیوه دوم از طریق فضای مجازی و دیجیتال است.
هر كدام از این دو شیوه عوارض خاص خود را دارد. شاید شیوههای تكمیلی كه تركیبی از هر دو باشد، بهتر است؛ ولی این مسأله یك موضوع كارشناسی است كه باید افراد صلاحیتدار در مورد آن اظهارنظر كنند. آنچه كه در این میان میتوان ذكر كرد این است كه به صرف وجود عوارض منفی و یا سوءاستفادههای احتمالی نمیتوان یك شیوه را تخطئه كرد؛ چون هر شیوهای كه انتخاب شود خواهناخواه عوارض خود را دارد. برای انتخاب یا رد یك شیوه باید آثار مثبت و منفی و كارایی آن را بهطور مستقل و در مقایسه با سایر شیوهها سنجید.
بنابراین انتشار این خبر از سوی نیروی انتظامی كه ٧٠٠ سایت همسریابی را مسدود كردهاند، مشكل چندانی را از ما حل نمیكند. و جالب است كه كمتر كسانی میدانستند كه این نیاز آنقدر جذابیت و تقاضا دارد كه فقط ٧٠٠ سایت غیرمجاز در آن مشغول فعالیت بودهاند. متأسفانه حكومت و دولت میخواهند همه كارها زیر نظر خودشان و بدون كوچكترین ایرادی انجام شود كه معمولا این خواست نتیجه نمیدهد. بهطور قطع این شیوه همسریابی عوارض مهمی دارد ولی اگر شیوههای دیگر تأمینكننده تمامی نیاز جامعه به همسریابی نیست، به ناچار به هر شكلی كه شده عدهای وارد این عرصه میشوند و این شیوه را برقرار خواهند كرد.
مشكل جامعه ما این است كه اهداف گوناگونی را دنبال میكنیم بدون اینكه به الزامات آنها پایبند باشیم. از یكسو میخواهیم ازدواج رواج یابد و فرزندآوری نیز بیشتر شود، ولی از سوی دیگر شیوههای همسریابی را محدود میكنیم و امكان برقراری ارتباطات میان فردی را كم میكنیم. به محض آنكه كوچكترین عوارضی را در یك شیوه دیدیم، آن را ممنوع میكنیم؛ در حالی كه متوجه عوارض منفی فقدان این شیوهها نیستیم. سیاستهای ایجابی و رسمی برای مسأله ازدواج خلاصه به ارایه برخی خدمات مالی مثل وام ازدواج میشود، در حالی كه وام ازدواج مشكل اصلی در ازدواج نیست؛ مشكل مهمتر ناتوانی جوانان در پیداكردن زوج مناسب است. در قدیم ویژگیهای زوج مناسب خیلی محدود بود و واسطهها میتوانستند آن را تشخیص دهند، ولی امروز ملاكهای جوانان برای زوج مناسب حتی به جزییات سلیقه آنان هم مربوط میشود، موضوعی كه از عهده واسطههای عادی برنمیآید.
این یادداشت در مقام دفاع از سایتهای همسریابی نیست، بلكه ترجیح اولیه برقراری یا افزایش روابط اجتماعی و میانفردی است، ولی در غیاب چنین ارتباطاتی نمیتوان سایر شیوههای همسریابی را به كلی رد كرد؛ زیرا این شیوهها به یك نیازی پاسخ میدهند كه مهم است. سازمانیابی این شیوه از طریق خودشان و نیز طراحی نظارتهای درونی میتواند به كاهش مشكلات این شیوه كمك كند.
نظر شما