دكتر اسدی عضو هیات علمی مركز آموزشی درمانی فارابی در حاشیه شانزدهمین سمینار سالیانه فارابی با موضوع گلوكوم در گفت وگو با ایسنا، با بیان اینكه هنوز علم پزشكی نتوانسته راهی برای سالم نگهداشتن سلولهای عصب بینایی در محیط سمی ایجاد كند از این موضوع به عنوان یكی از پیچیدگی‌های دانش بشری یاد و اظهار كرد: در بیماری آب سیاه بر اثر تولید سم، پدیده مرگ خود به خودی سلولی رخ می‌دهد (مشابه بیماری آلزایمر و پاركینسون).

وی با بیان اینكه همه چشم پزشكان توانایی و مهارت تشخیص بیماری آب سیاه را از طریق اندازه‌گیری فشار مایع داخل چشم و معاینه ته چشم را دارند، گفت: در صورت لزوم و در مراحل بعدی استفاده از وسایل تخصصی تشخیصی و مشاوره با افراد ماهر (فوق تخصص) توصیه می‌شود.

این فوق تخصص گلوكوم با بیان اینكه افرادی با سابقه وجود آب سیاه در اعضای خانواده باید مراجعه زودتری برای ارزیابی‌های اولیه داشته باشند، افزود: افرادی با نزدیك یا دوربینی شدید و حتی همراهی برخی از بیماریها نظیر دیابت، شانس گرفتاری چشم به آب سیاه را بیشتر می‌كند.

دكتر اسدی با بیان اینكه استفاده از داروهایی نظیر كورتون با افزایش فشار مایع داخل چشم همراه است، یادآور شد: سابقه هرگونه ضربه و تروما به چشم چه غیر قابل پیش بینی و چه بر اثر جراحی‌های برنامه ریزی شده، شانس ابتلا را افزایش می‌دهد.

وی ادامه داد: اگرچه سن از فاكتورهای مهم ابتلا به آب سیاه به شمار می‌آید اما احتمال ابتلا در هر سنی حتی نوزادی وجود دارد. با این حال، انجام معاینات دوره‌ای منظم برای شناخت زودهنگام بیماری پس از 40 سال توصیه می‌شود.

این عضو هیات علمی مركز آموزشی درمانی فارابی با بیان اینكه آب سیاه آسیب‌های غیرقابل برگشت به چشم وارد می‌كند، افزود: این بدان معناست كه آسیبی كه بر اثر افزایش فشار داخل چشم به رشته سلولهای بینایی وارد می‌شود، امكان بازسازی و تجدید زندگی دوباره را ندارد و اصطلاحا پدیده‌ای به نام «مرگ سلولی» را به همراه دارد.

دكتر اسدی با تاكید بر ضرورت شناخت زودهنگام آب سیاه برای كاهش شدت آسیب‌های وارده گفت: در مراحل پیشرفته بیماری،‌ درمان اثربخشی وجود ندارد.

وی از معایب این بیماری را آغاز بی‌علامت و بدون نشانه آن برشمرد و افزود: از این رو بیماری در محیطی خاموش پیشرفت می‌كند. بنابراین بیماری آب سیاه به دزد خاموش معروف است.