سلامت نیوز: برخی کودکان از صحبت‌کردن در جمع هراس دارند و در برخی مکان‌ها تمایلی برای صحبت‌کردن ندارند. در رابطه با حرف‌نزدن اختیاری در برخی کوکان باید گفت که سکوت انتخابی یا اضطرابی، یکی از اختلالات اضطرابی پیچیده در کودکان است. اضطراب کودک در یک محیط خاص به ناتوانی کودک برای صحبت‌کردن در وی منجر می‌شود. این محیط می‌تواند مدرسه یا مهمانی‌های خانوادگی باشد، چنین کودکانی به‌طورمعمول در محیط دیگری که راحت هستند به‌سادگی صحبت و مانند یک کودک عادی با دیگران ارتباط برقرار می‌کنند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه نسل فردا، اغلب بچه‌هایی که به چنین اختلالی مبتلا هستند، درواقع نوعی اضطراب اجتماعی دارند. این کودکان از صحبت‌کردن در جمع هراس دارند و این مسئله برایشان ناتوان‌کننده و عذاب‌آور است.
کودکانی که به‌سختی صحبت می‌کنند، ناچارند از ارتباطات غیرکلامی استفاده کنند و این امر منجر به کاهش ارتباطات اجتماعی کودک با همسالان خود نیز می‌شود. کودکان مبتلا به سکوت اختیاری قادر به حرف‌زدن نیستند و این چیزی فراتر از اراده خود کودک است؛ البته ممکن است با شنیدن کلمه «انتخابی» تصور اطرافیان این باشد که کودک در ایجاد علایم خود نقش دارد؛ اما این تصور به‌طورکامل غلط است.

چگونه تشخیص دهیم سکوت کودک انتخابی است؟
1. ناتوانی مستمر در تکلم در موقعیت‌های اجتماعی خاص مثل مدرسه که توقع داریم کودک صحبت کند.
2. در پیشرفت تحصیلی یا ارتباط اجتماعی با همسالان یا اقوام اختلال دارد.
3. اختلال در صحبت‌کردن کودک در برخی مکان‌ها بیشتر از یک ماه طول بکشد.
 در رابطه با زمان بروز اختلال سکوت اختیاری در کودکان  باید گفت که این اختلال به‌طورمعمول از سنین پنج یا شش‌سالگی آغاز می‌شود و در همه کودکان به یک شکل بروز نمی‌کند. در کودکانی که این اختلال  وجود دارد، در محیط‌های غیرخانوادگی نوعی مات‌زدگی و بی‌حرکتی دیده می‌شود و این کودکان منزوی هستند؛ البته باید گفت  کودکانی که در خانه مورد آزار و اذیت و خشونت هستند بیشتر به این اختلال دچار می‌شوند و حتی ممکن است در خانه هم سکوت کنند. کودکانی که به سکوت مبتلا می‌شوند، بیشتر از کودکی خجالتی و درونگرا هستند.
این کودکان به‌شدت مستعد اضطراب هستند و احساسات خود را به‌سادگی بروز نمی‌دهند.

نحوه درمان  به چه صورت است؟
در رابطه با درمان این کودکان، اگر اختلال سکوت انتخابی در کودک بر اثر یک ضربه روانی نباشد، با رفتاردرمانی و کمک والدین برطرف خواهد شد.

نقش والدین در درمان این اختلال
درخصوص  نقش والدین در درمان این اختلال، والدین با حضور در کلاس‌های آموزشی باید یاد بگیرند با استفاده از اصول رفتاری تقویت و عدم تقویت، به جای کمک نابجا و عجولانه به کودک در مواقع سکوت، او را ترغیب به صحبت‌کردن کنند. تغییر سبک زندگی، تغییر محیط زندگی کودک و آموزش‌های لازم برای مقابله با اضطراب کودکان کمک شایانی به رفع این اختلال خواهد کرد؛ همچنین کمک‌گرفتن از یک روان‌درمان و روش‌های روان‌درمانی در درمان این اختلال بسیار موثر است.