ارضای خواسته‌ها و نیازها باید به گونه‌ای باشد كه راه را برای رشد شخصیت فرد باز كند. به این معنی كه اگر همیشه همه خواسته‌های ما بدون كوچك‌ترین مانعی برآورده شود، آن گاه از وضعیت موجود احساس رضایت كرده و هیچ تلاشی برای بهبود شرایطی كه در آن هستیم انجام نمی‌دهیم و به دنبال پیشرفت نخواهیم بود. اصولا پیدایش نیازها و خواسته‌های تازه كه محركی برای حركت رو به جلو است نتیجه این است كه به برخی از خواسته‌های خود نرسیده‌ایم. بنابراین ما در حالی كه نیاز فرزندان خود را برآورده می‌كنیم، باید آنها را آماده كنیم كه از لحاظ شخصیتی، اجتماعی و روانی به پله‌های بالاتری دست پیدا كنند.برای این كار لازم است اولا خواسته‌های معقول ارضا شود؛ چرا كه محرومیت و ناكامی در دستیابی
به خواسته‌ها، شخص را در آینده از لحاظ شخصیتی و زندگی فردی با مشكل مواجه می‌كند. دوم اینكه ارضا و پاسخگویی به این خواسته‌ها باید نسبی باشد. پاسخ دادن نسبی به خواسته‌ها روحیه صبر و افزایش تحمل را برای كودك به دنبال دارد و مهارت‌های تلاش برای بدست آوردن‌های بیشتر را در او تقویت می‌كند.
اگر همیشه همه خواسته‌های ما بدون كوچك‌ترین مانعی برآورده شود، آن گاه از وضعیت موجود احساس رضایت كرده و هیچ تلاشی برای بهبود شرایطی كه در آن هستیم انجام نمی‌دهیم و به دنبال پیشرفت نخواهیم بود.این همان چیزی است كه روان‌شناسان به آن «ناكامی بهینه» می‌گویند. در برخی موارد واقعا صلاح نیست به نیازهای فرزندان‌مان پاسخ دهیم. اما چگونه؟
فرزندان ما هنگامی دارای شخصیت سالم هستند كه دو خصوصیت در آنها وجود داشته باشد. خصوصیت اول، شناخت واقعیت‌ها و شناسایی محدودیت‌ها و فرصت‌هایی است كه وجود دارد. یعنی آموزش این نكته كه در زندگی موانع و ناكامی‌هایی وجود دارد، خودش می‌تواند یك هدف تربیتی باشد و به فرزند ما كمك كند كه واقع‌نگر تربیت شود و به قول معروف لوس و دردانه نشود. بچه‌های لوس بچه‌هایی هستند كه «نه» نشنیده‌اند. خصوصیت دوم مربوط به تفكر فرزند است. به این معنی كه باید متوجه شود دست دیگری نیز در كار است كه ممكن است بر وفق مراد او نباشد و او باید راه‌حل مناسب را پیدا كند كه اوضاع را به نفع خودش تغییر دهد. تقویت این روحیه در كودك مهم است.