بیماری های خود ایمنی بیشترین تاثیرات را بر سلامت کلی بدن می گذارند و می توانند در خط مقدم تشخیص از سوی متخصصان پوست باشند.

شایع ترین بیماری های خود ایمنی با آشکارترین تظاهرات پوستی!

سلامت نیوز:بیماری های خود ایمنی بیشترین تاثیرات را بر سلامت کلی بدن می گذارند و می توانند در خط مقدم تشخیص از سوی متخصصان پوست باشند.

به گزارش  سلامت نیوز به نقل از آوای سلامت،برخی از رایج ترین بیماری های خود ایمنی که تظاهراتشان برای اولین بار روی پوست است، از این قرارند:

پسوریازیس: یک بیماری خود ایمنی ناشی از فعالیت بیش از حد سلول های پوست است به این ترتیب که سلول های جدید پوست بیش از حد و به سرعت تشکیل می شوند در حالی که فرایند از بین رفتن سلول های قدیمی به این سرعت نیست. در نتیجه این فرایند، سلول های پوست روی هم انباشته می شوند و منجر به تشکیل فلس های نقره ای یا بثورات خارش دار قرمز رنگ می گردند. این نشانه های فیزیکی بیشتر روی زانو، آرنج، کمر و پوست سر خود را نشان می دهند. نشانه های پوستی پسوریازیس با تجویز کرم ها، داروهای خوراکی، فتوتراپی، داروهای بیولوژیک تزریقی تغییرات در شیوه زندگی درمان می شود.

آلوپسی آره آتا: یک بیماری خودایمنی ناشی از حمله سیستم ایمنی به فولیکول های مو است که منجر به طاسی نقطه ای یا سکه ای در پوست سر می شود. این بیماری کاملا غیر قابل پیش بینی است و هیچ درمان خاصی تا به حال برای آن پیشنهاد نشده است. گرچه درمان هایی برای تحریک رشد مجدد مو وجود دارد. متخصصان پوست می توانند با تجویز کورتیکواستروئیدها علائم این بیماری را مهار کنند. در حالی که پزشک درمان هایی را برای ریزش مو تجویز می کند، ممکن است نیاز به تغییر مدل مو برای پوشش طاسی نقطه ای در مبتلایان به آلوپسی آره آتا باشد.

ویتیلیگو: ویتیلیگو یک اختلال تولید رنگدانه است که در آن ملانوسیتها (سلولهایی که رنگدانه تولید می کنند) در پوست، غشاهای مخاطی و شبکیه تخریب شده اند. در نتیجه لکه های سفید پوست در نواحی مختلف بدن ظاهر می شوند. مویی که در نواحی مبتلا به ویتیلیگو رشد می کند، معمولا سفید می شود. علت بیماری ویتیلیگو شناخته نشده است اما پزشکان و محققان چندین تئوری متفاوت مطرح کرده اند. یک تئوری این است که افراد آنتی بادی هایی تولید می کنند که ملانوسیتهای بدن خودشان را تخریب می کند. تئوری دیگر این است که ملانوسیتها خود به خود تخریب می شوند. در نهایت بعضی افراد گزارش کرده اند که یک رخداد منفرد از قبیل آفتاب سوختگی یا فشار روحی باعث بروز ویتیلیگو می شود. هیچ درمان خاصی برای ویتیلیگو در اختیار نیست با این حال برخی درمان ها برای بازگرداندن رنگدانه به پوست وجود دارند؛ از قبیل نوردرمانی یا استفاده از داروهای خوراکی یا موضعی.

بیماری تیروئید: کم کاری غده تیروئید، علاوه بر این که روی سوخت و ساز بدن تاثیر منفی می گذارد و منجر به بروز تظاهرات روانی مانند افسردگی می شود، خشکی پوست، ریزش مو و احساس سرد بودن را نیز به همراه دارد. در اغلب موارد، کم کاری تیروئید به دلیل ابتلا به بیماری هاشیموتو است؛ یعنی زمانی که سیستم ایمنی بدن به غده تیروئید حمله می کند. کم کاری تیروئید با انجام آزمایش خون قابل شناسایی است و با مصرف روزانه برخی داروهای خوراکی، علائم آن قابل کنترل است.

آرتریت روماتوئید: یک اختلال خود ایمنی است که در نتیجه حمله سیستم ایمنی بدن به بافت های خود بخصوص بافت های مفاصل ایجاد می شود. این روند با ایجاد التهاب در مفاصل و متورم شدن آن ها همراه است. با مصرف برخی داروهای تجویزی، مسکن ها، کورتیکواستروئیدهای خوراکی و ... می تواند التهاب و تورم ناشی از آرتریت روماتوئید را کنترل کرد. فیزیوتراپی، ورزش و استفاده از تکنیک های کاهش استرس به بیماران پیشنهاد می شود.

دیابت نوع 1: یک بیماری خودایمنی مزمن است که درآن سلول های تولید کننده انسولین در پانکراس، مورد حمله سیستم ایمنی بدن قرار می گیرند. در نتیجه این اختلال، بدن قادر به تبدیل غذا به انرژی نیست و گلوکز در خون انباشته می شود. از آنجا که افراد مبتلا به دیابت نوع 1 مشکلات اختلال جریان خون به پا را دارند، این مهم است که از این عضو بدن در برابر انواع زخم ها، جوش، تاول و ... مراقبت کنند. ابتلا به عفونت های باکتریایی و قارچی در مبتلایان به دیابت نوع 1 بسیار شایع است و اغلب منجر به ابتلا به پای دیابتی و در نهایت قطع عضو می شود.

لوپوس: یک بیماری روماتیسمی مزمن است که موجب بروز التهاب در بافت های مختلفی از بدن می شود. بیماری لوپوس با شدت های متفاوتی در بیماران مشاهده میشود و دو نوع دارد: لوپوس دیسکوئید که فقط موجب گرفتاری پوست می شود و لوپوس سیستمیک که پوست، مفاصل، قلب، کلیه و دیگر بافت ها را درگیر می کند. ایجاد راش پروانه ای شکل در سراسر بینی و گونه ها از نشانه های فیزیکی کلاسیک در مبتلایان به لوپوس است. درمان های ضد التهابی غیر استروئیدی، داروهای سرکوب کننده ایمنی، کورتیکواستروئیدها و داروهای ضد مالاریا در مبتلایان به لوپوس تجویز می شود.

درماتومیوزیت: بیماری درماتومیوزیت یک بیماری چندارگانی اتوایمیون است که می تواند اطفال و بالغین را درگیر کند. درماتومیوزیت، التهاب بافت همبند، همراه تغییرات تخریبی در عضلات و پوست است. این بیماری التهابی، باعث خارش پوست می شود و روی صورت، پلک ها، شانه ها، قفسه سینه، و اطراف پنجه می تواند خود را نشان دهد. سایر علائم آن عبارتند از ضعف عضلانی، تنگی نفس، مشکلات بلع. این اختلال خود ایمنی با مصرف کورتیکواستروئیدها درمان می شود.

کم خونی شدید: وقتی به کم خونی شدید و خطرناک مبتلا هستید، بدن سلول هایی که در دستگاه گوارش به جذب ویتامین ب 12 کمک می کنند را از میان می برد. علائم این کم خونی عبارتند از پوست رنگ پریده غیر منتظره، زبان متورم، خونریزی لثه، خستگی و از دست دادن اشتها. درمان این نوع کم خونی، دریافت مواد غذایی حاوی ویتامین ب 12 و یا مکمل های این ویتامین است.

منبع:everydayhealth


برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha