همه چیز از یک فرمان شروع شد؛ فرمانی برای «ایست». این کلمه که سرآغاز یک متن نوشته شده در شبکه اینستاگرام بود به سایر شبکه های اجتماعی مجازی و بحث های میان فردی کشیده شد و افکار عمومی را دو دسته کرد.انتشار ماجرای زندگی تعدادی از بی خانمان های شهر تهران در گورستان نصیرآباد، در یک هفته گذشته بحث های بسیاری به راه انداخت.

گورخوابی اجباری یا اختیاری؛ مساله این است

سلامت نیوز:  همه چیز از یک فرمان شروع شد؛ فرمانی برای «ایست». این کلمه که سرآغاز یک متن نوشته شده در شبکه اینستاگرام بود به سایر شبکه های اجتماعی مجازی و بحث های میان فردی کشیده شد و افکار عمومی را دو دسته کرد.انتشار ماجرای زندگی تعدادی از بی خانمان های شهر تهران در گورستان نصیرآباد، در یک هفته گذشته بحث های بسیاری به راه انداخت.

به گزارش سلامت نیوز، روزنامه ابتکار در ادامه می نویسد: یکی از جنجالی ترین اظهار نظرها که حرف وحدیث های زیادی به پا کرد پست اینستاگرامی یکی از کاریکاتوریست ها بود. این هنرمند که از مردم خواسته بود «به جای احساسات خرج کردن‌هایی که راه را به ناکجا می‌کشاند و به جای حرف‌های سطحی و بدون دانش، به دنبال فکری بکر برای ماجرا باشند.» هرگز فکرش را نمی کرد که این فکر بکرش خودش سرآغاز ماجرایی دیگر شود. ایده «فرمان ایست» برای افزایش جمعیت کارتن خواب ها با عقیم سازی آنها، گرچه به گفته او برای کاهش تلخی و سنگینی بار زندگی کودکان کارتن خواب و برای کاستن از آمار این معضل اجتماعی بود اما کام مخالفان موضوع را تلخ کرد.

هنوز تلخی اظهار نظر این کاریکاتوریست در کام ها بود که همسرش با ادبیات تندی پی حرف هایش را گرفت و همین لحن تند، بادی شد تا آتش انتقاد مخالفان را شعله ورتر کند و جنجال ها را بیشتر. هر چند در نهایت این کاریکاتوریست حرفهایش را با عذرخواهی پس گرفت اما ماجرا ختم به خیر نشد. داستان عقیم سازی کارتن خواب ها پای خیلی ها را به وسط گود کشاند؛ از معاون رئیس جمهور در امور زنان و خانواده تا مدیر کل اجتماعی استانداری تهران. گرچه همه حواشی و اظهار نظرهای مربوط به مسئولان مهر تکذیبه خورد و به بایگانی رسانه ها سپرده شد اما موضوع عقیم سازی کارتن خواب ها در میان افکار عمومی زنده ماند. مردم یک هفته پس از ماجرا هنوز هم در بحث های بین خودشان میان دو کلمه «اختیاری» و «اجباری» مانده اند. اینکه تا چه حد عقیم سازی می تواند پایانی خوش برای ماجرای تلخ کارتن خوابی باشد، اینکه این عقیم سازی باید اختیاری باشد یا اجباری، اینکه دولت تا چه اندازه اجازه دارد در مسائل خصوصی شهروندان دخالت کند و اینکه بهترین راه حل برای پایان بخشیدن به معضل اجتماعی کارتن خوابی چیست؟ سوالاتی ست که یافتن پاسخی برای آن جامعه را درگیر خود کرده است.
یک هفته پس از ماجرا، خبرنگار ابتکار به میان مردم رفته و دیدگاه آنها را راجع به این سوالات پرسیده است.


تولید مثل حق طبیعی همه آدم هاست
شبنم 33 سال دارد، متاهل است و کارشناس ارشد رسانه و علوم ارتباطات. او با عقیم سازی کارتن خواب ها مخالف است و می گوید:«عقیم سازی اجباری کار انسانی نیست. تولید مثل حق طبیعی همه آدم هاست. اینکه یکسری از کارتن خواب ها را به اجبار عقیم کنند تنها پاک کردن صورت مسئله است، برای اینکه تعداد این آدم ها خیلی زیاد است. حتی اگر قرار است این کار انجام شود نیاز به بررسی و مطالعه دارد. باید این گروه از اتفاقی که قرار است برایشان بیفتد آگاه باشند و با میل شخصی خود این کار صورت بگیرد.» شبنم بحث عقیم سازی کارتن خواب ها برای کاهش آمار تولد نوزادان معتاد یا بیمار را تنها یک بعد ماجرا می داند و ادامه می دهد:« کارتن خواب ها چون توی خیابان و در جلوی چشم ما هستند و می بینیمشان خیلی پررنگ شده اند. اگر نگاه کنید همین دور و بر خودمان کلی دختر و پسر هستند که شیشه و گرس و ماری جونا می کشند، سکس غلط دارند و هزارتا بیماری. کسی اطلاعاتی هم از آنها ندارد امکان عقیم کردنشان را هم نداریم. چون خانواده دارند و جلو چشم هم نیستند. بعد تکلیف آنها چیست؟ تکلیف نوزادانی که از آنها متولد می شوند چیست؟ به جای اینکه تنها یک عده کارتن خواب را عقیم کنیم باید آموزش صحیح مسائل جنسی برای همه وجود داشته باشد.»


عقیم سازی درمانی برای عذاب وجدان جامعه ومسئولان نیست
علیرضا 24 ساله، کارشناس رشته مدیریت بازرگانی و کارمند است. او در خصوص بحث هایی که در یک هفته گذشته در باره عقیم سازی کارتن خواب ها راه افتاده معتقد است این بحث ها ناشی از جدال درونی و بیرونی آدم هاست. علیرضا اضافه می کند:« کارتن خوابی و اعتیاد تنها مشکل فردی نیست. بخشی از این مشکل را جامعه و حکومت ها به افراد گرفتار تحمیل کرده اند. اینکه این بحث ها امروز راه افتاده نشان می دهد جامعه برای رهایی وجدان خود از وضعی که به بخشی از خود تحمیل کرده است به فکرهایی رو آورده که جز تباهی انسان چیز دیگری نیست. همان طور که یهودیان، کولی‌ها، سیاهان و سایر گروه‌های اجتماعی در مظان اتهام‌های تاریخی سپر بلای وضع موجود در آلمان نازی شدند. جامعه و مسئولان به جای اینکه پاسخی به این سوال بدهند که چرا تعداد این افراد روز به روز بیشتر می شود به سراغ پاک کردن سوال رفته اند. لابد بعد از عقیم‌سازی هم ایده اردوگاه‌های کار به فکر این دوستان خطور خواهد کرد و خواهند گفت نه تنها تعدادشان را کم کردیم بلکه برایشان کار هم یافتیم!»


دولت باید از تولد نوزادان بی آینده جلوگیری کند
اما معصومه که 32 ساله و مادر یک پسر 9 ساله است مثل شبنم و علیرضا فکر نمی کند. او موافق عقیم سازی اجباری کارتن خواب هاست و در این باره می گوید:« هر آدمی که به این دنیا می آید، آینده می خواهد. در شرایط کارتن خوابی، فقر و اعتیاد هیچ آینده خوبی نمی توان برای بچه های این افراد تصور کرد. دولت در مقابل بچه بی گناهی که در این شرایط به دنیا می آید مسئول است.»


ریحانه 24 ساله و دانشجوی کارشناسی ارشد است. او هم از موافقان عقیم سازی ست. ریحانه در توضیح نظرش می گوید:«تا حدودی با عقیم سازی موافقم. به نظرم نباید تنها به الان و حال نگاه کرد باید آینده را هم در نظر گرفت. شاید اگر فقط به امروز نگاه کنیم کار غیر انسانی به نظر بیاید اما اگر چند سال دیگر را در نظر بگیریم به نظرم از خیلی جهات انجام دادنش بهتر از ندادنش باشد. اول اینکه بچه امکانات، بهداشت و امنیت می خواهد که واضح است در این فضا نیست دوم اینکه تامین نشدن این نیازها باعث می شود در آینده کارتن خواب و معتاد به جامعه اضافه کنیم پس چنین بچه هایی بهتر است به دنیا نیایند. عقیم سازی برای آینده جامعه بهتر است تا جلوی تولید قشر کارتن خواب از ابتدا گرفته شود اما این برای آینده است در حال حاضر باید فکری هم به حال کارتن خواب های فعلی بکنیم.» ریحانه در پاسخ به این سوال که بسیاری معتقدند عقیم سازی کارتن خواب ها نقض حقوق بشر است، معتقد است این فکرها به درد جامعه ما نمی خورد. او اضافه می کند:« این فکر برای جامعه ما لاکچری ست. اگر کشوری بود که فقیر و غنی رفاه داشتند این حرف درست بود. اما به نظر من اجازه دادن به تولد بچه در چنین فضایی بیشتر مصداق نقض حقوق بشر است. ما در برابر این بچه ها مسئولیم چون با خواست خودشان متولد نمی شوند. چند تا از بچه های کار از تولد خودشان خوشحالند؟ من با کودکان کار سروکار دارم، یک جمله مشترک دارند که کاش به دنیا نمی آمدیم. به نظرم از این زاویه به موضوع نگاه کنیم بهتر است.»


عقیم سازی باید آخرین راه باشد
غزال 22 ساله است. او نه مانند شبنم و علیرضا مخالف و نه مانند معصومه و ریحانه موافق است. او در این باره می گوید:« مسئولان برای اینکه گرفتار این مشکل نیستند و از آنجایی که همیشه به جای مبارزه با آسیب های اجتماعی و آموزش دادن به آسیب دیدگان ساده ترین راه را انتخاب می کنند پس به عواقبش هم فکر نمی کنند. این در صورتی است که خودشان دائم شعار می دهند معتاد بیمار است و مجرم نیست. با عقیم سازی اجباری ممکن است معتادان کارتن خواب دچار هزار تا بیماری دیگر شوند که هنوز در موردش صحبتی نشده یا هنوز به چشم نیامده است. به نظر من اول همه راه های حل موضوع کارتن خوابی بررسی شود اگر جواب نداد و موثر نبود بعد بروند سر عقیم سازی.»


سعید 36 ساله، مدرس دانشگاه و پدر دو فرزند است. سعید درباره دخالت دولت در مسائل شخص افراد معتقد است رسیدگی به وضع جامعه از وظایف دولت اما مشروط به رعایت قواعد آن است. او ادامه می دهد:« عقیم سازی موضوع جدیدی نیست قبلا هم مطرح شده بود اما قرار بر این بود جنبه های مختلفش بررسی شود و در این طرح کسی به اجبار عقیم نشود، بلکه با صحبت توسط کارشناس ها به صورت فردی قانع شوند، که البته این موضوع در مرحله اجرا تا چه حد عملی شود بحث دیگری است. بعضی ها می گویند این کار فی نفسه غلط و ممکن است مشکلی را حل نکند. با اینکه خودم در مواردی موافق اجرای عقیم سازی اختیاری هستم اما هنوز به قطعیت نرسیدم که این کار تا چه حد می تواند مشکل را حل کند. مخالفان این فکر معتقدند این موضوع جنایت علیه بشریت است اما باید به این نکته توجه کرد بچه ای که به دنیا می آید مبتلا به ایدز، اعتیاد و معلولیت ذهنی ست یا بچه ای که در ازای مواد فروخته می شود آیا در حقش جنایت نشده است؟ به نظرم موضوع عقیم سازی که این روزها در جامعه راه افتاده است بسیار فرصت خوبی ست تا این معضل اجتماعی به بررسی گذاشته و یک بار برای همیشه برایش راه حلی یافته شود.»

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha