سلامت نیوز: این جا زن و مرد و کودک نمی شناسد. راه برای همه باز است! محله ای نزدیک به شهر در جاده کمربندی که کمی هم در ارتفاع پایین تر از جاده اصلی قرار گرفته است. وقتی با زنان و مردان که در حال مصرف مواد مخدر بودند هم صحبت شدیم هیچ یک از اعتیادشان رضایت نداشتند اما هر کدام حادثه ای را دلیل روی آوردن شان به این سمت می دانستند.

به پزارش سلامت نیوز، روزنامه خراسان نوشت:محیط اطراف پر بود از مخروبه هایی با چند اتاقک کوچک تو در تو که از بیشتر این اتاق ها دود سفیدی به هوا بلند شده بود. زن و مرد و بچه های زیادی هم با وضعیت نامرتب؛ گام های لرزان و تلوتلو خوران به سمت این مخروبه ها می رفتند و البته عده ای هم با حالتی مناسب تر در حال خروج بودند.کمی دورتر از این اتاقک ها کودکان در حال لی لی و بازی و تفریح بودند. تفریح در جوار مکانی که محل تردد افراد معلوم الحال با دلبستگی های خاص خود بود.

وقتی برای تهیه گزارش وارد این منطقه شدیم بسیاری از مردم محل ما را از ورود به داخل اتاقک ها منع کردند. آن ها می گفتند تماشای چنین وضعیتی با اعصاب و روان آدم بازی می کند اما خودشان حالا دیگر عادت کرده اند. نه این که بخواهند و راضی باشند، بلکه مجبور به تحمل شده اند چون چاره دیگری ندارند.به هر حال باید وارد اتاقک ها می شدیم تا آنچه در پستوی این خرابه ها پنهان شده بود را می دیدیم و منعکس می کردیم. در بدو ورود به اولین مخروبه که معلوم بود چندین اتاقک دارد مردی قد بلند با ظاهری نه چندان مرتب و صدای خشن با گشودن دست هایش مانع ورودمان به داخل شد.گویا باید رمز عبور می دادیم تا دست هایش بسته شود و اجازه ورود از درِ پارچه ای تکه تکه شده ای که در وزش بادها تکان می خورد را پیدا می کردیم.گویا ورود به این مخروبه هم برای خودش قواعد و قوانینی دارد! هویتت باید معلوم شود تا وارد شوی.

هر چند به راحتی و با کوچک ترین وزش باد و کنار رفتن در پارچه ای می شد از هزار توی ماجرا و آن چه اهالی محل از آن فراری بودند آگاه شد. رفع بوی تعفن و جمع آوری زباله در این منطقه، اولویت ساکنان نبود بلکه استشمام بوی نامطبوع انواع مواد مخدر و مشاهده استعمال مخدرهای صنعتی بدون بو برای آنان به معضل شهری مبدل شده است.به هر ترتیب فردی که خود را رئیس خود خوانده منطقه می خواند اجازه ورود داد. اتاقک ها تو در تو بود و در هر اتاق چند زن و مرد و حتی کودک سر به لاک خود فرو برده بودند. خلوتی که آینده بر باد رفته آن ها را رقم می زد. از میان دالان مخروبه عبور کردیم تا به اتاقی بدون سقف، پر از دود و بوی نامطبوع و با حضور چندین مرد، یک زن و یک بچه رسیدیم. هر کس در گوشه ای مشغول مصرف یک نوع ماده مخدر بود. تریاک، شیشه و کریستال به راحتی در این مخروبه پیدا می شد.«هر نوع ماده مخدری که بخواهی این جا هست. بخر و همین جا مصرف کن. هیچ مزاحمی هم وجود ندارد. تنها گوشه اسکناس را نشان بده و چند قدم در این محله قدم بزن. فروشنده خودش نزدیک می شود هر نوع ماده مخدری را که بخواهی در عرض چند ثانیه فراهم می کند».این جملات را فردی به من گفت که خود را رئیس معتادان منطقه می دانست(!) و دیگران هم از او حرف شنوی داشتند.

این جا زن و مرد و کودک نمی شناسد. راه برای همه باز است! محله ای نزدیک به شهر در جاده کمربندی که کمی هم در ارتفاع پایین تر از جاده اصلی قرار گرفته است. وقتی با زنان و مردان که در حال مصرف مواد مخدر بودند هم صحبت شدیم هیچ یک از اعتیادشان رضایت نداشتند اما هر کدام حادثه ای را دلیل روی آوردن شان به این سمت می دانستند.علت هایی که از اعتیاد والدین گرفته بود تا جمع های دوستانه مخرب و حتی پول زیاد و جدایی از همسر و بی خانمان شدن.خانمی که به همراه پسر 10 ساله اش در دام اعتیاد افتاده بود با همان حالت نشسته با سر  پایین، دلیل اعتیادش را طلاق از همسر و بی خانمان شدن خود و فرزندش اعلام کرد.او گفت: به خاطر اعتیاد شوهرم از او جدا شدم اما هیچ وقت باور نمی کردم که خودم اسیر این درد شوم. پس از جدایی و آواره شدن در کوچه و خیابان مجبور شدم با دوستان خیابانی همنشین شوم و حاصل این معاشرت های اجباری جز اعتیاد نبود. شیشه، غرور و غیرت جوانی که در گوشه مخروبه خلوت کرده بود را هم شکسته و دیگر ابایی از آبرو و نشر تصویر در حالت خماری و نشئگی نداشت. گفت: تصویر من را منتشر کنید. بگذارید همه بدانند که چه وضعیتی دارم شاید یک نفر دلش به حال ما بسوزد و به سراغ مان بیاید و ما را از این منجلاب و باتلاقی که در آن گیر کرده ایم نجات دهد.رئیس خود خوانده معتادان اما دل پردردی داشت. او هم از این وضعیت دیگر خسته شده بود و می گفت بارها به کمپ ترک اعتیاد مراجعه کرده اما سودی نداشته است و مسئولان قول داده بودند تا او و دیگر دوستان مثل او را به مرکز استان منتقل کنند تا شاید به زندگی دوباره بازگردند. امیدی که همه آن جمع داشتند و عزم مسئولان در کنار اراده خود را راهگشا می دانستند.او که با صدایی بلند حرف می زد ادامه داد: همه این جمع به کمپ تله سیاه رفتند و مدتی آنجا بودند. کلاس های روانشناسی و خودشناسی را طی کردند اما متادون هایی که به آنها داده شده بود تا کمی از دردشان بکاهد به سرقت رفت. وقتی دردمان زیاد شد و متادون و هیچ دارویی برای تسکین درد نداشتیم دوباره به این سمت آمدیم. او یک قسم هم داد. مردم و مسئولان را قسم داد که کاری برایشان بکنند. آنها نمی خواستند این وضع ادامه پیدا کند و دست کمک به سوی همه دراز کردند و هنوز هم همان جا منتظر یار و یاریگر هستند.وقتی آن خرابه را ترک کردم، مخروبه های دیگری نیز در اطراف آن مشاهده می شد. مخروبه هایی که به گفته رئیس خودخوانده معتادان، آنجا هم وضعیتی مشابه داشت. اتاقک های بدون سقف و نم کشیده ای که پاتوق کسانی شده بود که هر یک در گذشته امید و آرزوهای بلندی برای آینده شان داشتند اما اعتیاد پتک سنگینی بود که بر افکارشان زده شد.