دوشنبه ۲۸ فروردین ۱۳۹۶ - ۰۹:۱۲

چند روز اخیر به بررسی مجموعه مصوبات شورای شهر تهران از دوره اول تاكنون می‌پرداختم تا رویكرد شورای شهرها در چهار دوره قبلی نسبت به موضوعات محل دغدغه زنان در شهر را پایش كنم و آنچه برایم تعجب‌آور بود؛

٤ دوره شورای شهر بدون خروجی برای زنان

سلامت نیوز: زهره آشتیانی: چند روز اخیر به بررسی مجموعه مصوبات شورای شهر تهران از دوره اول تاكنون می‌پرداختم تا رویكرد شورای شهرها در چهار دوره قبلی نسبت به موضوعات محل دغدغه زنان در شهر را پایش كنم و آنچه برایم تعجب‌آور بود؛ آنكه شورایی كه محل قانونگذاری و نظارت بر عملكرد مدیریت شهری است، حداقلی‌ترین مصوبه را درحوزه زنان به صورت خاص داشته است.  البته این مسلم است كه همه مصوبات و تدوین برنامه‌ها با رویكرد عام تدوین می‌شود ولی آنچه انتظار می‌رود، درباره مسائل زنان كه همواره گویی در نگاه برنامه‌ریزان و مجریان درجزیره‌ای جداگانه تعریف شده است، با پایش و بررسی درستی ازسوی مدیریت شهری به اطلس جامعی از مسائل زنان درشهر تهران منجر می‌شد كه می‌توانست اقدامی برای برنامه‌ریزی با رویكرد نگرش درست نسبت به مسائل نیمی ازجمعیت شهر باشد.

به گزارش سلامت نیوز، شهروند نوشت: هرچند كه اقدام انجام‌شده را نفی نكرده و قطعا دارای ارزش است، اما نباید فراموش كنیم كه زنان همان مادران آینده‌ساز اجتماع هستند كه باید نسبت به ایجاد امنیت روانی، اجتماعی و اقتصادی آنان نگاه مناسبی داشت كه این آرامش و امنیت آنها موجب دستیابی به شهری رو به توسعه و پیشرفت خواهد بود.  ولی آنچه اكنون وجود دارد، آنكه شورای شهر تهران در چهار دوره گذشته صرفا دو مصوبه مشخص ویژه موضوع زنان داشته است كه رفت و برگشت‌های اختلافی پیرامون راه‌اندازی بوستان مادران و  موزه تخصصی زنان بوده كه از‌سال ٧٩ آغاز و تا سال‌ها بعد بحث و تبادل‌نظر پیرامون آنها ادامه داشته است و حال این سوال ایجاد می شود؛ آیا برنامه‌های نگاشته‌شده‌ای كه سرفصل‌های كلانی را به خود اختصاص داده، توانسته محلی برای ایجاد شهری دسترس‌پذیر برای زنان باشد؟
شورای شهر تهران از ابتدا تاكنون ١١ زن را عضو خود داشته است؛ ولی اگر بخواهیم به بررسی نگاه ویژه آنها نسبت به مسائل زنان داشته باشیم، چندان خروجی ملموس نیست، به‌طوری كه زنانه‌شدن فقر، آسیب‌های اجتماعی، افزایش تعداد زنان سرپرست خانوار و مشكلات دختران و زنان متكدی و كارتن‌خواب از بدیهی‌ترین و ملموس‌ترین مواردی بود كه هیچ‌كس نمی‌توانست آنها را انكار كند. حركت دولت یازدهم برای تابوشكنی درحوزه آسیب‌های اجتماعی سرآغاز حركتی برای اجماع جهت حل مسأله آسیب‌های اجتماعی شد؛ هرچند كه ابتدا معاونت زنان و خانواده دولت به سیاه‌نمایی محكوم شد ولی تشكیل شورایعالی اجتماعی و اهتمام برای حل معضلات این حوزه موجب شد تا اقداماتی دراین حوزه صورت گیرد.   ازسوی دیگر، باید گفت كه زنان شورای‌های شهر در اقدامی حداقلی می‌توانستند برای حضور زنان درجایگاه‌های تصمیم‌سازی و اجرایی شهرداری تهران و سازمان‌های تابعه به رایزنی و فرهنگ‌سازی بپردازند كه این خود موجب ترویج نگرش‌هایی برای تدوین برنامه‌هایی متمركز بر حل مسائل زنان درشهر می‌شد.

 
این درحالی است كه حداقل در سال‌های اخیر، شعارهای بسیاری برای اختصاص سهم ١٠درصدی به زنان درعرصه مدیریت شهری داده شده بود، ولی اقدام مبتنی بر شعارها ملموس نبود و حتی در سطوح میانی مدیریتی شهرداری زنان سهم كمتری به خود اختصاص دادند و نمی‌توان نادیده گرفت كه ترکیب مردانه مدیریت شهرها موجب شده تا نگاه‌های سخت‌افزاری و کالبدی اغلب‌محور برنامه‌های مدون قرار گیرد تا نگرشی مبتنی بر توسعه انسان‌محور.  اگر به صورت اجمالی به بررسی آماری میزان تأثیربخشی زنان در اداره شهرها بپردازیم، مصداق بارز آن عملكرد شهرداری پایتخت است كه همواره زنان ازسهمی نابرابر درمقابل مردان برای دسترسی به عرصه مدیریتی قرار داشته‌اند.


 تعداد زنان مدیرکل در آخرین رتبه سازمانی که همان ١٦ است، ٥نفر، در رده ١٥ به‌عنوان معاونان مناطق و مدیران اداره کل، ٣٠ تا ٤٠نفر و در رده ١٤ که شهرداران نواحی هم در آن رده قرار دارند، حدود ١٠٠نفر هستند. اگر این تعداد را درمقابل ٣٦‌هزارو٦٨٠ کارگر و کارمند رسمی و پیمانی و قراردادی شهرداری تهران تا ‌سال ٩٢ که بیش از پنج‌هزار نفر آنها را زنان تشکیل می‌دهند، قرار دهیم، چطور شعارهای مختلف شهردار تهران درباره تلاش برای دادن سهم ١٠درصدی به زنان درمدیریت شهرداری تهران محقق شده است؟


اگرچه آمار ‌سال ٩٢ کارکنان شهرداری تهران در تابستان ‌سال ٩٣، یک‌باره جهش زیادی دارد و طبق اعلام معاونت منابع انسانی، مجموع کارکنان شهرداری از ٣٦‌هزار نفر به ٥٩‌هزار نفر و تعداد زنان شاغل نیز از ٥‌هزارو٢٠٠ به ٩‌هزارو٧٠٠ نفر می‌رسد اما درهمین آمار هم همان تضاد قبلی مشهود است. این بررسی نشان می‌دهد كه نسبت به نقش زنان در اداره مطلوب شهر همچنان نگاه‌ها مبتنی بر انگاره‌هایی ذهنی است كه تنها شانس حضور زنان را درهمان پست‌های كارشناسی تقلیل می‌دهد. این را نیز نمی‌توان فراموش كرد كه شهردار تهران همین ‌سال قبل بود كه برای چندمین‌بار متوالی شعار خود درباره دادن فرصت برای مدیریت زنان را مطرح کرد و از واگذاری ١٠‌درصد از مدیریت‌های شهرداری به زنان صحبت كرد، درحالی كه باوری به فرصت برابر بنابر شایستگی‌ها درشهرداری فراهم نشد و نهایتا زنان توانستند به پست مدیركلی در یك محله دست یابند!


بنابر آمارهای موجود دراین سال‌ها حدود ٧٠٠نفر از زنان پیشنهادی و متقاضی به‌عنوان مدیر درکانون‌های ارزیابی شهرداری تهران، ارزیابی شده‌‌اند و ازمیان آنها بیش از ١٠٠ زن انتخاب شده‌‌اند تا درموقعیت‌های مدیریتی نواحی به کار گرفته شوند. تعداد زنانی که دراین ١٠‌سال دوره مدیریتی محمدباقر قالیباف در رده‌های بالای شهرداری حضور داشته‌‌اند، آن‌قدر انگشت‌شمارند که کار را برای ارزیابی سخت نمی‌کند.
به نظر می‌رسد مروری برعملكرد مدیریت شهری تهران (شوراهای شهر و شهرداری تهران) ضروری می‌داند كه به بازنگری بر رویكردهای قبلی برای برخورداری ازتوانایی افراد بنابر شایستگی‌ها، نه مبتنی بر جنسیت آنها پرداخته شود.

*فعال حقوق زنان

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha