که در زیر به گوشه‎ای از این موارد اشاره می‎شود.

1.از ابتدای پیروزی انقلاب اسلامی تاکنون، افتخار نظام اسلامی در توسعه کمی و کیفی دانشگاه‎ها و مراکز آموزش عالی بوده است. از این منظر دانشگاه علوم پزشکی ایران نیز مولود همین حرکت شایسته و پربرکت است. اعلام انحلال یک‎شبه این دانشگاه، خلاف مصلحت و تدبیر و به‎دور از رعایت به‎‎کارگیری خردجمعی در رسیدن به مرتبه بالایی از تصمیم صحیح، برنامه‎ریزی درست و اقدام مناسب است و به‎نظر، اولین اشکال به‎جا و درست وارد شده به این انحلال توسط اساتید، کارمندان و دانشجویان این دانشگاه همین بی‎اعتنایی به رای و نظر کسانی است که افتخارآفرینان عرصه علم و خدمت در این دانشگاه می‎باشند.

امری که مسلما توجه به آن هزینه‎های اقدام انجام‎پذیرفته را به‎شدت کاهش می‎داد.

2.عدم هماهنگی و همفکری با مراجع ذی‎صلاح و مؤثر در عرصه علم‎آموزی و خدمتگزاری جامعه پزشکی به‎ویژه در مجلس و شورای عالی انقلاب فرهنگی از اشکالات بنیانی دیگر این تصمیم است، به طریقی که مراجع مربوطه در هیچ‎یک از مراحل شکل‎گیری و اجرای این ادغام نقشی نداشته‎ و حتی طرف مشورت هم قرار نگرفته‎ و خبر آن را نیز از طریق رسانه‎ها دریافت داشته‎اند. به همین خاطر به ثمر رسیدن این تصمیم، مشکل و برون‎رفت از بن‎بست موجود، موانع زیادی خواهد داشت.
3.زمان اجرا کردن این اقدام و شتاب در اجرایی نمودن آن نیز تأمل‎برانگیز بوده و نیاز به بررسی جدی دارد؛ چراکه اگر این تصمیم نادرست بدون لحاظ کردن شرایط کنونی کشور گرفته شده باشد، زنگ خطری برای عرصه‎های پیش‎رو در اعتماد به واگذاری سکان نظام سلامت کشور است و یا بالعکس، اگر زمان اجرایی شدن انحلال به‎دقت انتخاب شده باشد تا هر اعتراضی را با برچسب خاصی ملکوک کنند، موضوع نیاز به پیگیری و دقت‎نظر در عقبه شکل‎گیری آن دارد، تا در صورت دریافت نکاتی شفاف در این خصوص با بانیان آن برخورد قانونی انجام پذیرد.

4.تبعیض در هر سطح و توسط هرکس انجام پذیرد، امری نادرست و قبیح است. واگذاری بخش آموزش و پژوهش به دانشگاه علوم پزشکی تهران و مسوولیت‎های خدماتی در حوزه‎های بهداشت و درمان صرف به دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی از این دست امور تبعیض‎آمیز می‎باشد. تحقیقا نادرستی این تصمیم تبعیض‎آمیز آن‎قدر مبرهن و روشن است که برای اهل نظر و آشنا به امورات مأموریتی وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی و دانشگاه‎های تابعه نیاز به حداقل استدلال نیز نیست. افزون بر آنکه این موضوع، مخدوش شدن استدلال فعالان طراح ادغام در پیوستگی بین آموزش و پژوهش با بهداشت و درمان را از ربع قرن پیش تاکنون به همراه داشته و سابقه حرکت در این مسیر پرثمر را با طریقه ناصواب انجام پذیرفته، در ابهام فرو خواهد برد و ضمن کشتن روح رقابت بین دانشگاهی یا از بین بردن توان دیگران در پیگیری حس مطلوب رقابت در عین رفاقت علمی، فلسفه یک‎پارچگی را در عرصه‎های علمی و خدماتی نیز زیر سوال خواهد برد. ضمن این‎که اشکالات ایجاد شده در مدیریت‎های بزرگتر دو دانشگاه در بستر نقار شکل گرفته و بدبینی ایجاد شده، مشکلات صدچندان خواهد آفرید.

5.فلسفه این انحلال و ادغام توسط مسوولان امر در سه محور خلاصه شده است:a
پیرو تصمیم درست دولت خدمتگزار در سبک‎سازی شهر تهران، تصمیم به این اقدام و خارج کردن تعداد زیادی از شاغلین و دانشجویان این دانشگاه از تهران گرفته شده است.
به‎علت رقابت تنگاتنگ ما در رسیدن به قله علمی در منطقه و ضرورت داشتن دانشگاه‎های پیشرو و به‎خصوص بالا رفتن رتبه دانشگاه علوم پزشکی تهران (برای صعود آن از رتبه 470 کنونی به جایگاه 200) در بین دانشگاه‎های جهان این ادغام ضروری می‎نماید.

نابه‎سامانی و عدم هماهنگی در ارایه خدمات بهداشتی‎ درمانی در شهر تهران سبب شده تا با این تصمیم، نظام هماهنگ خدمتگزاری محقق شود و نظارت دقیقی نیز بر کارگزاران آن اعمال گردد. ضمن احترام به نظرات مبدعان این طرح پاسخ اجمالی هر سه نکته فوق عبارت است از:

بعد از تشکیل استان البرز و ارتقاء و مستقل شدن دانشکده علوم پزشکی کرج به دانشگاه، عملا پرسنل خدمتگزار در کرج، ساوجبلاغ و نظرآباد از دانشگاه علوم پزشکی ایران جدا شده و تحقیقا امروز انحلال دانشگاه و ادغام آن به یقین به انتقال فردی نخواهد انجامید؛ چراکه همه اساتید، دانشجویان و پرسنل خدوم حاضر در تهران، شهریار و رباط‎کریم با مأموریت‎های خود در تهران حضور خواهند داشت. از این‎رو تمسک به سیاست تمرکززدایی و تأکید بر خروج از تهران منتفی است.

ادعای بالا رفتن رتبه ما در حوزه تولید علم و علم‎آموزی و ارتقای دانشگاه علوم پزشکی تهران با افزودن ظرفیت‎های دانشگاه ادغام شده به آن نیز سست بوده و از ناپختگی این اقدام پرده برمی‎دارد؛ چراکه اولا ظرفیت‎های خالی و توان بالقوه دانشگاه علوم پزشکی تهران برای ارتقاء شرایط مطلوب آن بسیار است که به فعلیت رساندن حتی بخشی از آن‎ها جهشی را در ارتقای سطح این دانشگاه فراهم کرده و نیاز به انحلال یک دانشگاه 30 ساله را مرتفع خواهد کرد. ثانیا حرکت در مسیر انحلال و ادغام ظرفیت یک دانشگاه به دیگری، انتخاب راحت‎ترین راه - و البته در این مورد راه‎حلی غلط - برای جبران عقب‎افتادگی‎هاست. راهی که با تعارضات ایجاد کرده، از پیش عقیم به‎نظر خواهد رسید.

درخصوص یک‎پارچگی ارایه خدمات بهداشتی و درمانی و ایجاد نظارت قوی‎تر بر امور هم‎ اگر راه انتخاب شده صحیح باشد، لاجرم وجود دو دانشگاه در تهران نیز مانع وضع مطلوب خواهد بود و بی‎تردید ادامه این نگاه نیز راهی جز حذف دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی و هضم آن در دانشگاه علوم پزشکی تهران فراروی ما نخواهد گذاشت. علاوه‎بر این‎که هماهنگی و نظارت بهتر را به طرق دیگری می‎توان اعمال کرد بدون این‎که چالشی را به نظام سلامت تحمیل کرد.

6.نکته قابل‎توجه دیگر، شرایط اتفاق افتاده از پس این تصمیم و اقدام انجام پذیرفته است که منجر به جریحه‎دار شدن خاطر اساتید، دانشجویان و کارمندان خدوم دانشگاه علوم پزشکی ایران شده و در ادامه سبب شده تا عده‎ای بدخواه به‎دنبال بهره‎گیری از آب گل‎آلود و سوارشدن بر موج اعتراض به حق شکل گرفته موجود باشند.

به‎نظر می‎بایست اولا همه مسوولان امر در وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی جبران مافات گذشته را کرده و با تجدیدنظر در مسیر طی شده، آرامش را به صحنه دانشگاه علوم پزشکی ایران بازگردانند. ثانیا معترضان به این اقدام نیز با هوشمندی و جلوگیری از التهاب‎آفرینی برخی عناصر فرصت‎طلب، در صورت اعتراض، هوشمندانه مانع سوء‎استفاده آنان گردند.
ثالثا نکته ظریف حاشیه‎ای دیگر نیز مخدوش شدن چهره دانشگاه علوم پزشکی تهران و اتهام زیاده‎خواهی به اوست که ‎بایستی در این مورد نیز مسوولان خدمتگزار دانشگاه از شأن و منزلت دانشگاه علوم پزشکی تهران دفاع کرده و به داشته‎های بزرگ موجود در این دانشگاه بسنده کرده و خط تلاش خویش را در بارور کردن توان بالقوه موجود این دانشگاه به‎کار برند تا انتظارات همه دوست‎داران ایران اسلامی به‎خصوص مسوولان محترم وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی در ارتقای رتبه‎بندی دانشگاه‎های ما از طریق صحیح محقق گردد.