سلامت نیوز:یکی از دغدغه‌های همیشگی مسئولان در کشور، ایجاد رفاه و آسایش برای تمامی اقشار جامعه است. رفاه و آسایش تنها در سایه پیشرفت، عمران و آبادانی به‌دست می‌آید که مستلزم برنامه‌ریزی‌های کوتاه‌مدت و بلندمدت است. امروزه بر هیچ‌کس پوشیده نیست که بسیاری از برنامه‌ریزی‌ها در سطح استان‌های کشور کوتاه‌مدت و حتی سلیقه‌ای بوده و علی‌رغم چشم‌اندازهایی که مسئولان در سطح کشور ارائه داده‌اند، هر استاندار طبق سلیقه خود عمل می‌کند. در بسیاری از موارد با جابه‌جایی استاندارها، تمامی اولویت‌ها و برنامه‌ریزی‌ها در سطح یک استان تغییر می‌کند.
به گزارش سلامت نیوز، قانون نوشت: کم نیستند استان‌هایی در کشور که یک روز برای آنها در بخش توسعه کشاورزی برنامه‌ریزی می‌شود و یک روز دیگر نیز در بخش صنعت و ده‌ها بخش دیگر که بسیاری از آنها به ثمر نمی‌نشینند. افزایش آلودگی هوا، خشک شدن پی در پی رودخانه‌های کشور، نابودی اراضی کشاورزی، صدها پروژه نیمه‌کاره رها شده که عمر برخی از آنها حتی به 20 سال نیز می‌رسد و بسیاری از موازی‌کاری‌ها و اتلاف بیت‌المال، گواهی بر این برنامه‌ریزی‌های سلیقه‌ای است. به اعتقاد کارشناسان دلیل اصلی این مدیریت سلیقه‌ای، نبود آمایش سرزمینی در استان‌های کشور است. طرحی که در چند سال اخیر تمامی استان‌های کشور موظف به اجرای آن بوده‌اند، ولی تاکنون تعداد اندکی توانسته‌اند آن را به سرانجام برسانند. در این میان استان تهران، به‌عنوان استانی که پایتخت در آن واقع شده است، تاکنون نتوانسته است طرح آمایش سرزمینی را به اتمام برساند.
آمایش سرزمینی، جمع‌آوری تمامی اطلاعات، آمار، پتانسیل‌ها، توانایی‌ها و دارایی‌ها در سطح یک استان است. آمایش سرزمینی یک تجربه موفق در کشورهای توسعه‌یافته است. چراکه وقتی آماری داشته باشید که بر اساس آن برنامه‌ریزی کنید، بدون شك موفق خواهید بود. اما اگر آمار مشخصی وجود نداشته باشد، اتفاقاتی می‌افتد که دود آن تنها در چشم مردم می‌رود.
در آمایش سرزمینی مهم است تمام داشته‌ها و پتانسیل‌ها را شناسایی کنید و بر اساس آنها برنامه‌ریزی انجام شود. اگر این اطلاعات کامل نباشد، مشکلات جبران‌ناپذیری پیش می‌آید. به‌عنوان مثال مکانی را برای جمع‌آوری و دپوی زباله در یک استان در نظر گرفته می‌شود، بدون در نظر گرفتن این مکان می‌آیند درست در مقابل آن طرح 100 هزار واحدی مسکن مهر را طراحی و اجرا می‌کنند. باتوجه به اینکه جهت وزش باد بوی تعفن زباله را به سمت این منطقه مسکونی می‌آورد، مردم نسبت به این آلودگی و بوی تعفن اعتراض دارند. متاسفانه مسئولان هیچ راهکاری برای حل این مشکل ندارند. چراکه امکان جابه‌جایی مکان دپوی زباله وجود ندارد و از طرف دیگر نیز نمی‌توانند 100 هزار واحد مسکونی را تخریب کنند ودر جایی دیگر بسازند.
یکی از مشکلات نبود آمایش سرزمینی، آلودگی منابع آبی و سفره‌های زیرزمینی است. بارها اتفاق افتاده که برای کارخانه‌هایی که پسماند دارند، در مکان‌های اشتباه ، بدون در نظر گرفتن پستی، بلندی و ارتفاع زمین مجوزی صادر شده که موجب آلودگی سفره‌های زیرزمینی شده است. این تنها گوشه‌ای از اثرات مخرب زیست محیطی نبود این طرح است.
شهرستان‌های استان تهران، در چند دهه اخیر با مشکلات فراوانی از جمله نابودی اراضی کشاورزی، ساخت وسازها در غالب پروژه‌های انبوه‌سازی مغایر با اصول شهرسازی، کمبود راه‌های مواصلاتی، موازی‌کاری و دوباره‌کاری در اجرای پروژه‌های عمرانی، اتلاف بیت‌المال و ... دست‌وپنجه نرم می‌کنند. نبود آمایش سرزمینی یکی از مهم‌ترین علل وضعیت موجود است. به رغم وجود پتانسیل، نقاط قوت و قابلیت‌های فراوان مناطق مختلف استان تهران، شاخص‌های توسعه در آنها در سطوحی مطلوب قرار ندارد، تجربه برنامه‌ریزی بخشی به شیوه کنونی که توسعه ناموزون میان مناطق توسعه‌یافته و کمتر توسعه‌یافته را به دنبال داشته است. کافیست پنج کیلومتر از شهر تهران خارج شوید و به یکی از شهرستان‌های استان تهران بروید. متوجه می‌شوید به لحاظ امکانات به اندازه هزاران کیلومتر از شهر تهران دور شده‌اید. این انصاف نیست که تنها شهر تهران پیشرفت کند و دیگر شهرهای استان تهران با مشکلات و کاستی‌های فراوان روبه‌رو باشند. باید بر اساس ظرفیت و مزیت هر شهرستان، طرح آمایش سرزمین انجام شود. برای رعایت عدالت در توسعه و پیشرفت، شهرستان‌های مختلف استان، طرح آمایش سرزمینی باید مورد توجه قرار گیرد تا همه شهرستان‌ها از قافله رشد و ترقی بی‌نصیب نباشند.
آمایش سرزمینی یک طرح پرهزینه و سنگین است. برای انجام این طرح یک گروه کارشناس در همه زمینه‌ها نیاز است. اما مهم این است هرچه دیرتر این کار انجام شود، با تصمیمات و جانمایی‌های اشتباه در اجرای پروژه‌ها، ده‌ها برابر ضرر می‌کنیم که امکان جبران خطا دیگر وجود نخواهد داشت.
نظر شما