سلامت نیوز: این موضوع هم زنانه و مردانه شد. اطلاعاتی از ساخت یک شهرک به گوش می‌رسد؛ شهرکی به وسعت یک شهر.
به گزارش سلامت نیوز،ابتکار نوشت: نقشه این شهرک را مدیرکل امور زنان و خانواده استانداری تهران در دست گرفته و به کمک سازمان‌های مربوط تصمیم به ساخت آن دارد. جایی که قرار است «زنان آزاد شده از زندان»، «زنان مطلقه بی‌پناه»، «زنان و دختران طرد شده از خانواده» و ... در آنجا زندگی کنند و یا به گفته ثریا شارقی به توانمندی برسند، دور از حضور آقایان.
بهزیستی می گوید مبنای علمی و عملی ندارد!
مدیرکل امور زنان و خانواده استانداری تهران در این باره گفته بود: «زیرساخت‌های موجود حلقه مفقوده‌ای دارند این طرح می‌تواند سیکل معیوب را کامل کند و یک الگوی مطلوب را برای ساماندهی زنان آسیب‌دیده ایجاد کند.»
با این حال قطعیت شارقی از اجرایی و مفید بودن این طرح از طرف سازمان بهزیستی رد شده است. چرا که احمد خاکی، معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران طرح ساخت شهرک بازتوانی زنان آسیب‌دیده را فاقد مبنای علمی و عملی می داند.
این طرح که در دفتر زنان و خانواده استانداری تهران تهیه شده است در جلسه ای با حضور استاندار و بهزیستی در معرض بحث قرار داده شد. در آن جلسه معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران انتقاداتی را در خصوص اجرای این طرح مطرح کرد که بنا به دستور استاندار مقرر شد موضوع در معاونت امور اجتماعی بهزیستی استان تهران با تشکیل یک گروه کارشناسی بررسی شود.
در ادامه کش و قوس ماجرای ساخت شهرک زنان آسیب دیده، دهم اردیبهشت ماه بهزیستی استان تهران در جلسه ای نظرات کارشناسی خود را در 11 بند در اختیار استانداری تهران قرار داده بود. احمد خاکی، معاون امور اجتماعی بهزیستی استان تهران روز گذشته به ایسنا گفت: «به طور کلی طرح مذکور فاقد مبانی علمی و عملی است و تجمیع مداخلات برای جمعیت‌هایی از این دست در قالب شهرک پیشنهادی سال‌هاست که منسوخ شده است.»
جامعه ای که پذیرای آن ها نیست
فاطمه زارع، مددکار اجتماعی می گوید: «به طور کلی یک مددکار و جامعه شناس بر این باور است که همه چیز باید جامعه‌محور باشد. فضای شهر را باید مسئولان به گونه ای فراهم کنند تا جا برای همه انسان ها باشد. به طور مثال یک فرد دارای معلولیت جسمی و یا دارای بیماری خاص باید از خط ویژه اتوبوس برخوردار باشد مانند سایر افراد اما آیا جدا کردن این افراد از جامعه درست است؟» زارع با یک مثال ادامه می دهد: «فرض کنید فرد بیماری را در خانه حبس کنیم، همه امکانات را برای او فراهم کنیم اما زمانی که بخواهیم به مهمانی برویم او را با خود نبریم. این حق طبیعی او است که در تمام آنچه به نام جامعه شناخته می شود، نقش داشته باشد.» این مددکار اجتماعی در ارتباط با طرح ساخت شهرک زنان آسیب دیده، می گوید: «اصلا درست نیست افرادی را که آسیب دیده اند جمع آوری کنیم در یک شهرک. این روش سال ها است که منسوخ شده. زنی که آسیب دیده معرفی می شود، در مجموع زنان آسیب دیده در این شهرک چه پیشرفت و آینده ای در انتظارش است؟ جز این است که مانند سایر آنها شود؟ آیا اگر این فرد در جامعه باشد و در یک کارگاه آموزش ببیند، آینده بهتری در انتظارش نیست؟» زارع ادامه می‌دهد: «سال‌ها کودکان استثنایی را در مدارسی با همین نام آموزش داده‌اند، اما در حال حاضر می‌بینیم با امکاناتی که بهزیستی فراهم کرده بسیاری از این کودکان با حضور یک منشی در کنارشان در مدارس عادی درس می‌خوانند و با دیدن سایر دانش آموزان سعی می‌کنند، توانایی خود را افزایش داده و خود را به آنها برسانند.» وی می افزاید: «بسیاری از طرح هایی که در دهه اخیر انجام شده است، نا موفق بوده و با احتمال بالایی ساماندهی زنان آسیب دیده خود باعث بی سروسامانی آنها می‌شود. نباید این افراد را ایزوله و محدود کرد بلکه باید جامعه را برای حضور آن ها آماده کرد.»
مریض تر شدم
طرح های فراوانی در سال های اخیر در ارتباط با جمع آوری کارتن خواب ها، کودکان کار و ... اجرایی شده است. آمارها از افزایش جمع آوری این افراد حکایت دارد اما در این ماجرا تنها به جمع آوری بسنده می شود چرا که بسیاری از این افراد پس از جمع آوری دوباره به خیابان ها بازمی گردند. گزارشی از این حکایت دارد که فردی که دچار مشکل اعصاب روان بوده روز سه شنبه توسط گشت 137 شهرداری جمع آوری شده اما روز گذشته دوباره در همان محل حضور پیدا کرده است و یا در گزارش دیگری فردی که دچار بیماری عفونی شده بود محل نگه داری بانوان در اسلامشهر و لویزان را زیر سوال برده و می گوید: «در آنجا مریض تر شدم و به خوابگاه های شهرداری برگشتم.»
چرخه ای که همچنان معیوب است و این بار استانداری قصد ساخت شهرکی را دارد تا شاید گره از این مشکل چندین و چند ساله بردارد. حال تنها می شود منتظر ماند و دید نتیجه ساخت این شهرک به کدامین سو کشیده خواهد شد.
نظر شما