سلامت نیوز:آسان نیست ترک کردن اعتیاد. ارادهاش را هم که داشته باشی باز هم وسوسه میشوی. زن که باشی این راه خیلی دشوارتر میشود. برای رسیدن به پاکی نباید لحظهای پایت بلغزد. اما زنان زیادی هستند که این راه سخت را پشت سر گذاشته و از دام افیون رها شدهاند و حالا نیاز به حمایت دارند. نه حمایت مالی که آنها خودشان بهرهوری دارند و میتوانند حامی باشند به شرط آن که گذشته شان انگی بر زندگیشان نباشد. آنها بیش از همه در خطر بازگشت به دامن سیاه اعتیاد هستند و اگر نتوانند مشکلات معیشتی خود را تامین کنند چه بسا پایشان بلغزد و با لحظهای وسوسه تمام دشواریها از یادشان برود و دوباره به توهم اعتیاد پناه ببرند.
به گزارش سلامت نیوز، آفتاب یزد نوشت: زنان بهبود یافته مجبورند گذشته خود را پنهان کنند. چند درصد از کارفرمایان وقتی میفهمند زنی در گذشته اعتیاد داشته باز هم به توانمندی او تکیه میکنند و اجازه فعالیت اقتصادی او را میدهند؟ چند درصد از کارفرمایان زنان معتاد را اخراج میکنند؟ این زنان به آخر خط نرسیدهاند اما انگار برای کارفرمایان فرق ندارد. کارفرمایان دولتی که آنها را پذیرا نمیشوند کارفرمایان بخش خصوصی هم مادامی که از اعتیادشان خبر ندارند، اجازه اشتغال را صادر میکنند.
***
پروسه درمان، اشتغالزاست
دکتر رویا نوری محقق و مشاور اعتیاد در حوزه زنان دلیل وجود مشکلات اشتغال این زنان به آفتاب یزد میگوید: «طبیعی است که مهمترین مانع اشتغال زنان بهبودیافته مانع فرهنگی است. زیرا این انگ و برچسب حتی بعد از ابتلا به این بیماری را به یدک خواهند کشید. بسیاری نمیتوانند مرد را با انگ اعتیاد و بهبود از اعتیاد تحمل کنند وقتی به یک زن این برچسب میخورد بار تحملش سنگینتر میشود. بنابراین باید معضل فرهنگی حل شود و جامعه قبول کند که زنان هم موجوداتی هستند که میتوانند بیمار شوند، صدمه ببینند و آسیب بخورند. باورهای معقولی در مورد زن وجود ندارد. وقتی پذیرش وجود ندارد و همیشه فکر میکنیم که زن هرگز نباید آسیب بخورد و باید در یک پرده تقدسی باشد، او طرد میشود.»
وی با بیان این که با وجود آسیبها اولین جا خانواده است که او را طرد میکند، میافزاید: «سطح بالاتر که اجتماع هست هم این انگ را بیشتر و پررنگتر به او میزند بنابراین همین طور این بار را با خودش میکشد.»دکتر نوری با اشاره به اهمیت پروسه درمان تاکید میکند: «اگر در زمان درمان فرد به شبکهای متصل باشد که مهارتهای فرد در حال درمان شناسایی شده باشد و در واقع طی درمان فرد باید ارزیابی شده و مهارتها و پتانسیلهایش شناخته شود و بعد از شناسایی آن سیستم درمانی روی این بخش متمرکز شود و آن قسمتها را ارتقا و توسعه دهد. بعد از برجسته کردن مهارتهای یک فرد بهبود یافته او آماده است که وارد چرخه اقتصادی و اشتغال شود و این هم باید توسط همان شبکه پشتیبانی شود تا او وارد بازار کار شود. مسلما از سیستم دولتی هم باید این انگ برداشته شود که اگر یک نفر اعتیادی در گذشته داشته نباید این بار را تمام عمرش بکشد. اعتیاد یک جرم نیست که با آن چنین برخوردی میشود، اعتیاد یک بیماری است. خداوند هم از آدم تواب میگذرد اما انگار ما آدمها میخواهیم تا آخر عمر این زنان را محاکمه کنیم. بنابراین سیستم درمانی ما اینگونه طراحی نشده که فرد را در تمام جنبههای سلامت ارتقا دهد. چون ما میگوییم سلامت جسمانی، اجتماعی و روانی. در صورتی که پروتکل درمانی بر این متمرکز باشد که اول زنان را مجزا ببینند و یک لباس را تن همه نکند، برای هر زنی براساس ارزیابی میتواند او را به جاده سلامتی و تامین امرار معاش سوق دهد. این پروسه بسیار مهم است زیرا نباید باعث شود که زن به تنفروشی یا فروش مواد اقدام کند تا زندگیاش بگذرد و دوباره به چرخه ناسالم اعتیاد بازگردد.»
**
برخورد دوگانه
طیبه سیاوشی شاه عنایتی، نماینده مجلس دهم هم در گفتگو با آفتاب یزد میگوید: «طرحها و برنامههایی از قبل در سازمان بهزیستی و دستگاههای دیگر حمایتی دولتی وجود داشته است. ولی مسئله این است که اقدامات کافی نبوده و نتوانسته بخش قابل توجهی از زنان را دربر بگیرد. خوشبختانه سازمانهای مردم نهاد در این جهت اقدام کردند. حالا که در دولت آقای روحانی توجه امنیتی به سازمانهای مردم نهاد کمتر شده است، سمنها تا حدود زیادی توانستهاند در این جهت کمک کنند.»
وی با بیان این که اشتغال زنان بهبودیافته به راحتی صورت نمیگیرد، میافزاید: «این اقداماتی است که خیرانه است و متاسفانه یک راهبرد عملی در این جهت وجود ندارد. زنان وقتی از دام اعتیاد رها میشوند نیاز دارند که تحت پوشش حمایتهای عاطفی و اقتصادی قرار گیرند. ولی متاسفانه این امکانات بسیار ضعیف است و دستگاهی مانند معاونت زنان و خانواده ریاست جمهوری که متولی این امر است، از بودجه کافی برخوردار نیست که مساعدت بیشتری با آنها اهدا داشته باشد.»
سیاوشی در پاسخ به این سوال که آیا در این راستا خلاهای قانونی برای حمایت از زنان بهبودیافته وجود دارد یا خیر، میگوید: «برخی از جرمها مشمول گذشت زمان نمیشوند ولی برخی مشمول گذشت زمان میشوند و نمیتوان روی آن تاکید کرده و دولت از استخدام آنها استنکاف کند. طبق قانون اعتیاد جرم محسوب نمیشود بلکه یک بیماری است که باید درمان شود. بنابراین ما نمیتوانیم برخورد دوگانه داشته باشیم که از یک طرف آن را جرم محسوب نکنیم و از سوی دیگر به بهبودیافتگان اشتغال و کار ندهیم. در واقع این مشکل را ما چند برابر میکنیم چون مشکل اصلی که دلایل روی آوردن زنان به اعتیاد است را نادیده میگیریم. متاسفانه این نیست که خلا قانونی باشد. این حمایت قانونی در برنامه ششم توسعه پیشبینی شده و در عمل این مسئولین هستند که باید آن را اجرا کنند.»
نظر شما