سلامت نیوز-*محمدرضا نیک‌نژاد: انتخابات برای برگزیدن دوازدهمین رئیس‌جمهوری به پایان رسید و دکتر روحانی در این آوردگاهِ پر‌افت‌و‌خیز کامیاب شد. دیری نمی‌گذرد که تب‌وتب پیروزی آرام می‌گیرد و زمان عملی‌کردن وعده‌ها و شعارها فرا می‌رسد.
به گزارش سلامت نیوز، وقایع اتفاقیه نوشت: چهار سال دوم در هنگامه‌ای فرا می‌رسد که مانند چهار سال نخست و چهارسال‌های پرشمار دیگر به سرعتِ برق و باد می‌گذرد و مدعیان می‌مانند و رقیبان و مردمی که با هزاران آرزو، پای صندوق آمدند و چشم به راه دگرگونی‌های بنیادین و... و چقدر زود، دیر می‌شود! اما برای ما فرهنگیان انتخابات دوازدهم با دیگر آوردگاه‌های انتخاباتی، تفاوت‌های بنیادینی داشت. این‌بار و برخلاف گذشته، آموزشوپرورش در یکی از کانون‌های مهم رقابت‌ها قرار گرفت و یکی از محورهای چالش‌برانگیز رقیبان اصلی انتخابات. سند 2030 و بهره‌برداری نادرست از آن، اتهام‌ها به وزیر آموزشوپرورش و خانواده‌اش، موضوع اختلاس در صندوق ذخیره فرهنگیان، جایگاه معیشتی- منزلتی فرهنگیان و... رنگ‌وبوی آموزش را در دوازدهمین انتخابات، بسیار بیشتر از گذشته در گستره عمومی مطرح کرد. گرچه واژه آموزشوپرورش در دعواهای انتخاباتی بسیار شنیده شد اما شوربختانه بیش از آنکه به ریشه‌های ناکارآمدی در بنیادی‌ترین نهاد توسعه‌ای کشور پرداخته شود، حاشیه‌ها پررنگ شدند؛
حاشیه‌هایی که شاید مهم باشند اما نه مهم‌تر از متنِ گرفتاری‌های چندین‌دهه‌ای در آموزشوپرورش. گرفتاری‌هایی مانند بودجه‌های ناکارآمد و کسر بودجه‌های کمرشکن، نارضایتی حرفه‌ای فرهنگیان و بی‌انگیزگی بسیاری از آنان، بحران نیروی انسانی و پافشاری بی‌بنیاد برخی از دست‌اندرکاران بر کاهش نیرو، دشواری خطرخیز 30 درصد مدرسه‌های فرسوده و روند بسیار کُند بازسازی، حاکمیت روز‌افزون نگاه کلانی به آموزش و پولی و طبقاتی‌شدن آن در کشور، چیرگی هراس‌آور بنگاه‌های اقتصادی به شکل مؤسسه‌های آموزشی و نگهبانی بی‌چون‌و‌چرای آنان از فرهنگ آسیب‌زای کمی‌نگرانه به آموزش و جلو‌گیری از آموزش کیفی و پرورش‌مدار، فشار سرسام‌آور و به‌شدت گریزاننده به دانش‌آموزان، درونمایه‌های درسی دور از زندگی روزمره دانش‌آموزان و شمار فراوان و آسیب‌زای عنوان‌های درسی، اداره پادگانی مدرسه‌ها و ناشاد و کسالت‌آور‌بودن آنها و هراس از آموزش‌هایی شادی‌زا، برانگیزاننده و... .
بی‌گمان سیاهه بالا‌بلندی گرفتاری‌های آموزشی، بسیار بیش از مواردی است که اشاره شد اما پرسش بنیادین در میانه این همه گرفتاری، یافتن آغازگاهی برای گام‌برداشتن در راستای ازبین‌بردن این همه دشواری است. یافتن این آغازگاه نیز از پیچیدگی‌ها و دشواری‌های نهاد آموزش است. گرچه دیدگاه‌ها برای بسامان‌کردن آموزش متفاوت است اما آنچه بیش از هرچیز در این میانه خودنمایی می‌کند، در اولویت‌نبودن آموزشوپرورش در چشم و دل دست‌اندرکاران دولتی و حاکمیتی است. با اطمینان می‌توان گفت که برخلاف گفتمان پرطنین در گستره جامعه، آموزشوپرورش در برنامه‌های کوتاه، میان و درازمدت کشور چندان جایی ندارد و همچنان از بی‌توجهی، نزار و زمین‌گیر است. گمانی نیست که اگر کاربه‌دستان سیاسی به آموزشوپرورش به چشم نهادی انسان‌ساز و شهروندپرور نگاه می‌کردند، این نهاد نباید چندین دهه گرفتار کسر بودجه‌های کمرشکن میشد.
اگر در آموزشوپرورش برنامه‌ای راهبردی دنبال میشد، نباید هر وزیر بیاید و سلیقه خویش را در دوران مسئولیت خویش بر نهاد آموزش تحمیل کند و حتی گرفتاری‌های آن را چندین برابر کند و هیچکس، تأکید می‌شود، هیچکس نه در نهادهای اجرایی و نه در نهادهای نظارتی، او را به پاسخگویی وانمی‌دارد! تا جایی که در صداوسیما سینه را سپر کند و بگوید من در ماه، کار هزاران‌ساعته روی سند تحول بنیادین را نادیده گرفتم و 70 درصد آن را تغییر دادم! اگر رویکرد بنیادین به این نهاد توسعه‌محور وجود داشت، نباید لایحه دولت درباره مالیات نهادهای بیرون از ساختار اجرایی برای هزینه‌کردن در مناطق محروم آموزشی، سال‌ها پس از تصویب مجلس و حتی شورای نگهبان راکد می‌ماند و هیچکس هم پاسخگوی آن نبود! اگر... .
اینکه این نهاد بنیادین در جهان نوین در کشور ما در اولویت نیست، دلیل‌های فراوانی وجود دارد اما در این میان شاید دولت دوازدهم، بهترین موقعیت را برای گام‌برداشتن درزمینه در اولویت قراردادن این نهاد را داشته باشد. شاید آغازگاه پیشروی در این مسیر، برگزیدن وزیری توانا و بانفوذ، نه‌تنها در دولت بلکه در نهادهای فرادولتی باشد تا در این چهار سال، افزون بر برافراشتن پرچم امید در میان فرهنگیان بتواند با گفت‌وگو و نشست و برخاست با نهادهای گوناگون، زمینه در اولویت قرارگرفتن آموزشوپرورش را فراهم کند. بی‌گمان این راهکار، کلید بسیاری از دشواری‌های گذشته و اکنون و آینده این نهاد مهم خواهد بود. رئیس‌جمهوری برگزیده! این گوی آموزش و این هم میدان بسامانی آن و این فرهنگیان خسته از شعارها و تشنه تغییرات بنیادین و چهار سالی که مانند چهار سال‌های دیگر به سرعت می‌گذرد و آنچه می‌ماند، کارهای کرده و نکرده دولت‌هاست.
*آموزگار
نظر شما