سلامت نیوز: «جملهای در سرود این برادران عزیز بود:«عرصه كار، عرصه پیكار ماست» این جمله، راست است. کارگر ایرانىِ باغیرت و باشرف، کار را پیکار و مبارزه خود میداند. شما با کارتان دارید مبارزه میکنید با آن کسانى که میخواهند کشور را به ورطه سقوط، رکود و شکست اقتصادى بکشانند. جامعه کارگرى عزیز ما در سرتاسر کشور بداند امروز کارى که شما انجام میدهید، کار مجدّانه، کار مبتکرانه، کار مبتنى بر ذوق و سلیقه و شیوایى ذهن ایرانى، یک پیکار و مبارزه است. شما با کارتان دارید با دنیاى استکبار مبارزه میکنید؛ این را همه باید توجه داشته باشند». این بخشی از فرمایشهای مقام معظم رهبری در وصف شأن و منزلت كار و كارگر است كه در 16 اسفند 1389 در جمع كارگران بیان كردند.
به گزارش سلامت نیوز، روزنامه قانون در ادامه نوشت: شرایط اقتصادی كشور با گذشت بیش از 6 سال از این دیدار، به سمتی رفتهاست كه گره آن جز با دستان پینهبسته همین قشر باز نخواهدشد. نامگذاری سال 1396 به اقتصاد مقاومتی، تولید و اشتغال از سوی مقام معظم رهبری نیز گواه اهمیت كارگران است. به تازگی برخوردی به دور از شأن كارگران زحمتكش در استان مركزی دیدهشد كه حامی پیام مناسبی برای جامعه میلیونی كارگری نبود. كارگران هپكو و آذرآب اراك كه در اعتراض به حقوق معوق چندماهه خود دست به تجمع زدهبودند در نهایت با برخورد قهری نیروهای انتظامی مواجه شدند. كار به جایی رسید كه حتی مسئول هماهنگی شورای اسلامی كار اراك در گفتوگو با ایلنا (خبرگزاری كار ایران ) گفت كه دیگر حل مشكل كارگران این دو كارخانه از اختیارات استان خارج شده و باید مقامات كشوری در قبال آن تصمیمگیری كنند. آنچه كه بر همگان مشخص شده، نشاندهنده آن است كه برخوردی اینگونه با مسائل كارگری نهتنها مشكل را حل نخواهد كرد بلكه مشكل را به سمت وخامت پیش خواهد برد. موضوعی كه بیش از پیش اهمیت آن مشخص شده خلأ ایفای نقش سندیكاها در حلوفصل این قبیل مسائل است. اگر سندیكا و تشكلهای صنفی فعال باشند، بیشك شاهد اعتراضات این چنینی نخواهیم بود. چرا كه سندیكا و تشكلهای كارگری، حلقه ارتباطی ارگانهای حوزه كار و كارگران است و اگر نقش آن جدی گرفته شود كار به اینجا كشیده نخواهد شد.
در همین راستا و برای بررسی وضعیت كارگران كشور، «قانون» با محمدرضا بادامچی، نماینده مجلس و نایب رییس كمیسیون اجتماعی گفتوگویی داشت كه مشروح آن را در ادامه میخوانید.
در اتفاقات اخیر اراك بهتر نبود كه نیروهای انتظامی وارد مساله نمی شدند و به تبع آن برخورد قهری با كارگران صورت نمیگرفت؟
مسائل كارگری مربوط به اصناف است و نباید با آنها به شكل سیاسی و انتظامی برخورد شود، در غیر این صورت این مسائل مورد سوء استفاده سایران قرار میگیرد و وضعیت رو به وخامت خواهد گذاشت. در محیطهای صنفی، وقتی معضلی بوی سیاسی میگیرد باید با هوشیاری خودمان، مانع از حاد شدن آن شویم و آن را به همان قالب مشكلات صنفی تبدیل كنیم، نه اینكه بر حاشیهها دامن بزنیم. حتی زمانی كه احساس میشود مسالهای اجتماعی، جنبه سیاسی به خود خواهد گرفت، باید با اقدامات مناسب خود جلوی وخامت مساله را بگیریم و آن را به همان معضل صنفی درون كارگاهی تغییرشكل دهیم . نباید با برخورد نظامی، حل این مشكلات را به افرادی واگذار كنیم كه الفبای مسائل كارگری را نمیدانند و پای آنها را به محیط كارگری باز كنیم.
در این قبیل مسائل نباید درایت بیشتری داشت، تا شاهد چنین مسائلی نباشیم؟
این مسائل به سندیكاهای كارگری برمیگردد. سندیكاها باید با اقدامات خود آن را حلوفصل كنند و مانع كشیده شدن این مشكلات به خارج از صنف و كارگاه بشوند. این مسائل، اجتماعی و صنفی است و نباید نیروهای زحمتكش انتظامی به این مسائل ورود كنند. همانگونه كه آنها نیز تمایلی به وارد شدن به این مسائل ندارند ولی ضعف ما، تشكلهای صنفی است كه نیروهای انتظامی را وارد قضیه میكند. كسی غیر از تشكلهای صنفی نمیتواند به حل این مشكلات كمكی كند.
كمكاری وزارت تعاون، كار و رفاه اجتماعی عامل حادشدن این مشكلات صنفی نیست؟
نمیتوان گفت كه تمام این معضلات به وزارت كار مربوط است. ضعف فعالیت صنفی سبب شده كه عملكرد ضعیفشان حتی بر بدنه وزارت كار نیز تاثیرگذار شود. آنها هستند كه باید با وزارت كار ارتباط برقرار كنند و قبل از حادشدن مشكلات، آن را حلوفصل كنند. این نكته را در نظر بگیرید كه ضعف صنفها، به بیرون اصناف نیز كشیده میشود. مطرح نكردن مشكلات با وزارت كار و روی هم جمع شدن این مسائل، سبب بروز این اتفاقات از درون میشود.
قوت گرفتن سندیكاهای كارگری بهعنوان نقش واسطه بین اصناف و وزارت كار، چه میزان در بهبود شرایط كارگران موثر است؟
از نظر قانون، شورای اسلامی كار و انجمنهای صنفی برای این موضوع در نظر گرفته شدهاست. دست انجمنهای صنفی بازتراست و هر كارگر میتواند به عضویت آن درآید. با قدرت چانهزنی كه دارند میتوانند در فرآیند مدیریت كارفرمایان موثر و به آنها در مسائل مختلف مشورت دهند. هیچ قید و شرطی برای تشكیل آنها و شرایط فعالیتشان وجود ندارد. شورای اسلامی كار نیز شوراهایی هستند كه توسط ادارات كار، نظارت بر آنها صورت میگیرد و در سطح استان نیز خانه كارگر بر فعالیت آنها نظارت دارد. ولی در مجموع، انجمنهای صنفی در فعالیت خود آزادتر هستند و هیچكس غیر از خودشان ناظر بر عملكردشان نیست. انجمنهای صنفی وقتی در درون واحد، ضعیف عمل میكنند بهدنبال مقصر برای این عملكرد كمرنگ خودشان در بیرون از تشكل میگردند.
برخوردهای امنیتی در تضعیف آنها نقشی نداشتهاند؟
نمیتوان آنها را مقصر دانست. وقتی افراد بخواهند تشكلی داشته باشند منعی برای آنها وجود ندارد و با افزایش قدرت چانهزنی آنهاست كه دیگر شاهد این مسائل نخواهیم بود.
نظر شما