کاوه مدنی معاون آموزش سازمان محیط زیست  می‌گوید: «عیدی ما به‌گیلانی‌ها این است که توانستیم دستگاه زباله‌سوز 600 تنی را برای جنوب گیلان مصوب کنیم.» او امیدواراست همین اتفاق برای شمال گیلان
هم بیفتد.
 «حمیدرضا آذرپور» معاون گردشگری اداره کل میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری گیلان هم  از همکاری معاونت گردشگری با سمن‌های حوزه محیط زیست برای آموزش گردشگران نوروزی گیلان برای احترام به‌طبیعت خبر می‌دهد.

کاوه مدنی پلاستیک را بدترین زباله در محیط زیست گیلان می‌داند. او از دانش‌آموزان گیلانی خواست از طریق انتقال آگاهی در مورد مخاطرات استفاده از پلاستیک به خانواده‌های خود به کمک محیط زیست گیلان بیایند.
کارزار «بی زباله» که در فضای مجازی هم واکنش‌های خوبی به‌دنبال داشته، دست روی نقطه مهمی گذاشته است. هرچند درحوزه زباله، انگشت روی هرجای کشور که بگذارید، درد می‌کند اما سرانه تولید زباله در شهرهای گیلان بیشتر از میانگین کشور است.

«مازیار سیدنژاد» مدیرکل دفتر امور روستایی و شوراهای استانداری گیلان در این باره می‌گوید:«روزانه ۶۰۰ تن زباله در روستاهای گیلان تولید می‌شود.» مراکز دفن زباله استان رها شده. مرکز دفن زباله سراوان، قوز بالای قوز شده است. شیرابه‌اش سهم بندر انزلی است. البته پیش از آن زخم کاری را به جنگل‌های سراوان می‌زند. همانجا که نخستین موزه روستایی با خانه‌های قدیمی گیلان (9 روستا موزه براساس جغرافیای واقعی گیلان) ساخته شده و هرساله گردشگران زیادی را به دل جنگل می‌کشاند؛ گردشگرانی که بی‌شک خود سهم مشخص و مؤثری در زخم ناسور جنگل دارند. البته مدنی اعتقاد دارد کاهش تولید زباله در گیلان از نصب دستگاه زباله سوز مهمتر است. مشارکت‌های عمومی هرچند توجه‌ها را به وضعیت پسماندها در جغرافیای سبز کشور در شمال آن در ساحل آبی خزر در رصد رسانه‌ها قرار می‌دهد اما همچنان عدم بازیافت آنها باعث شده تا مشارکت‌ها به‌سرانجام مطلوب نرسد.

مشاهدات میدانی بیانگر آن است که شیرابه‌ها حالا ردپای گردشگران بی‌مبالات را به باتلاقی تبدیل کرده تا محل ارتزاق احشام و پرندگان شود! البته شمالی‌ها خود هم سهم کمی در فاجعه‌ای که روی گلوی لکه سبز شمال چنگ انداخته، ندارند.

مشاهدات عینی خبرنگار ما می‌گوید یکی از مؤسسه‌های مردمی که روی بهبود کارتن خواب‌ها فعالیت می‌کند هر بار در سفر سالانه خود به مشهد، پاکسازی جنگل‌های گلستان و ساحل یکی از شهرهای مازندران را با کمک بهبود یافته‌ها انجام می‌دهد. واکنش ساحل نشین‌ها و مسافران نوروزی به حضور کارتن خواب‌های بهبود یافته که با لباس‌های زرد رنگ تنها در یک ساعت چند کامیون زباله را از محدوده کوچکی در ساحل جمع می‌کنند، تأسف بار است. ساحل نشین‌هایی که وقتی رد ویلاهای آنها را می‌گیرید، می‌بینید فاضلاب آنها در جلوی چشم همگان به خزر می‌ریزد اما بسیاری از آنها می‌پرسیدند زرد پوش‌ها تا الان کجا بوده اند؟ با نگاهی از بالا به پایین سؤال می‌کردند آیا شهرداری دوباره آنها را برای پاکسازی به ساحل خواهد آورد. عمق فاجعه درست در این نقطه قرار دارد. شهروند یا مسافری که زباله را تولید می‌کند، اما انتظار دارد شهرداری کسی را برای جمع‌آوری زباله‌های آنان استخدام کند. کسی که بوی زباله می‌دهد و او از نزدیک شدن به آن ابا دارد.
«آذر پور» معاون گردشگری استان از اقدام خوب دهیار منطقه گردشگری سقالکار رشت خبر می دهد و می‌گوید:«هر گردشگر وارد این منطقه می‌شود در قبال گرفتن یک پاکت 3هزار تومان ودیعه می‌گذارد. به شرطی که پاکت را پر از زباله برگرداند، دو هزار تومان از پول به آن برمی گردد.» او اعتقاد دارد که این طرح توانسته تا حدودی زخم زباله در این منطقه گردشگری را درمان کند.

کارزارهایی چون «بی‌زباله»، اصرار درستی روی مشارکت مردم و آموزش دارد، مردم در بحث «پیشگیری» دخیل‌اند و پیشگیری همیشه کم هزینه‌تر  و مهمتر از درمان است اما درمان آنچه اتفاق افتاده، کار شهرداری هاست. «میترا حجار» و «پژمان جمشیدی» دو بازیگر و «شهیندخت مولاوردی» دستیار ویژه رئیس جمهوری در امور حقوق شهروندی و «طیبه سیاوشی» عضو کمیسیون فرهنگی مجلس هم به کارزار وارد شده‌اند. گروه‌های دیگر هم بدون دعوت سازمان محیط زیست، وارد کارزار شده‌اند. جمعی هم از روزنامه‌نگاران و خبرنگاران حوزه اجتماعی هم به‌دنبال دعوت فعالان فضای مجازی به کارزار بی‌زباله پیوستند. چالش بی‌زباله سازمان محیط زیست 100 روزه است و تا پایان تعطیلات نوروز ادامه می‌یابد اما افکارعمومی امیدواراست چنین چالش‌ها و کارزارهایی علاوه بر اینکه گردشگران را به سمت مدیریت زباله می‌برد، در سال‌های آتی دولت و مجلس را به سمت تدوین و تصویب قانونی ببرد که هرساله شهرداری‌ها را موظف به درآمدزایی مشخصی از بازیافت زباله کند. بی‌شک درآمدزایی از طلای کثیف می‌تواند جای تراکم‌سازی در خیابان‌ها و مسیل‌های رودخانه را بگیرد. دولت در

ابلاغیه‌ای که   توسط «اسحاق جهانگیری»  معاون رئیس جمهوری اعلام شد،  سازمان میراث فرهنگی را موظف به ایجاد 170شغل  در حوزه گردشگری و صنایع دستی  کرد. حالا اگر بازیافت زباله موضوع جدی برای مسئولان شود می‌توان هم در اقتصاد مقاومتی از آن سود برد و هم مناطق طبیعی و محیط زیستی را از زخم آنها رهاند؛ مناطقی که قرار است در حوزه طبیعت گردی و توریسم زمینه ایجاد شغل باشند؛ از رهگذر این قانون شاید نگاهی به ساعت‌های طولانی کارگران بازیافت شود؛ کارگرانی که بیشتر آنها را کودکان تشکیل می‌دهند و بین 12تا17 ساعت کار می‌کنند. موضوعی که همین الان دغدغه نمایندگانی چون «طیبه سیاوشی» است. حال باید دید کارزار «بی زباله »به کجا می‌رسد.