سلامت نیوز: امروزه مساله شادی در اجتماعات گروهی مساله مهم جامعه است، زیرا نوجوانان و جوانان بخشی از زمان خود را به فعالیتهایی مانند قلیانکشی، استعمال سیگار و موادمخدر و برخی رفتارهای پرخطر اختصاص دادهاند و این اقدامات را بهنوعی پرکردن اوقات فراغت خود قلمداد میکنند. در واقع بهنظر میرسد مفهوم شادی و سپریکردن اوقات فراغت درحال فراموشی است و بسیاری از اقدامات به اشتباه در راستای افزایش شادی و نشاط در جامعه انجام میشود.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از آرمان، امان ا... قرایی مقدم، جامعهشناس در ارتباط با لزوم شادیهای گروهی در جامعه میگوید: «ایجاد بستر شادی از نکات مهم در ایجاد شادی در جامعه است. در واقع شادی امری تزریقی نیست و افراد جامعه خود باتوجه به وجود زمینههای شادیآفرین در جامعه به سوی شادی گام برداشته و آن را اشاعه میدهند.»
مهمترین نمود شادی و شادیهای جمعی در ایران به چه شکل است؟
موارد شادی نمود زیادی در ایران ندارند، زیرا زمینه بروز آن در جامعه به میزان زیادی وجود ندارد. ظاهرا در فضای جامعه و در رسانههایی مانند صداوسیما و محیطهای اجتماعی مانند منازل، استادیوم های ورزشی قدری شادی وجود دارد، اما این شادی به معنای واقعی کلمه نیست. بهعنوان مثال امروز نیمی از جامعه از ورود به استادیومهای ورزشی محروم هستند و رسانههای جمعی مانند تلویزیون و سینما با پخش فیلمها و سریالهای تلویزیونی شاد تلاش فراوانی برای ترویج شادی در جامعه نمیکنند. در بسیاری از موارد برگزاری کنسرتهای موسیقی در نقاط مختلف کشور لغو میشود. مسائل دیگری نیز به نبود شادی در جامعه دامن میزنند، یکی از مهمترین موارد بیکاری، شکافطبقاتی، گرانی و تورم است. در واقع مساله استیصال مردم از مشکلات متعدد اقتصادی است. برخی از بیکاری شکایت دارند و شاغلان به حدی دچار مشغله کاری و فعالیتهای اقتصادی هستند و سر آنها به اندازهای شلوغ است که اساسا فرصتی برای شادی و سپری کردن اوقات فراغت برای آنها وجود ندارد. بنابراین شادی گروهی مردم از گسترهای وسیع به هجوم آنها به خیابان برای تشویق تیمملی در مسابقات جهانی خلاصه میشود. از سوی دیگر گردهماییهای خانوادگی و فامیلی نیز پرتعداد نیستند و از میزان آنها بسیار کم شده است، زیرا هزینه پذیرایی از مهمانان افزایش یافته است و افراد زیادی در جامعه قادر به پرداخت هزینههای ناشی از صله ارحام نیستند. اگر در یک جامعه شادی وجود خارجی خود را در بسیاری از مناظر از دست بدهد آن جامعه دچار مشکلات و ناهنجاریهای متعددی میشود. متاسفانه شادیهای گروهی و جمعی در فرهنگ رسمی کشور مورد نکوهش و غضب قرار میگیرد. بهعنوان مثال در بسیاری از فرهنگهای مردم اینگونه آمده که در صورت خنده زیاد باید پس از آن استغفار کرد یا آنکه بین انگشت اشاره و شست را گاز گرفت و از خداوند طلب بخشش کرد. بنابراین شادی بهدلیل نبود زمینههای فرهنگی و اجتماعی آن کمیاب شده است و مسائل اقتصادی مانند بیکاری و مشکلات خانوادگی ناشی از بیکاری، عدم ازدواج فرزندان، طلاق و انواع آسیبهای اجتماعی مانند اعتیاد نیز سبب کاهش میزان شادی در جامعه شدهاند. اقداماتی مانند قلیان کشی برای جوانان شادی به همراه نمیآورد و بهنوعی فرار آشکار آنها از مقوله شادی و نشاط و دروازه ورود به غم و اعتیاد است. جوانانی که گردهم نشسته و قلیان میکشند در واقع از واقعیاتی مانند بیکاری و نبود شادی در جامعه فرار میکنند. هنگامی که جوانان از امکانات زیادی برای بهرهوری از اوقات فراغت خود برخوردار نیستند ناخودآگاه به قلیانکشی رو میآورند. در نهایت باید گفت زمینه بروز شادی در جامعه از جنبههای گوناگون وجود ندارد. برخی از تفکرات نیازی به وجود عنصر شادی در جامعه نمیبینند. هنگامی که برگزاری کنسرت در یک استان و به تبع آن استانهای دیگر ممنوع میشود، اساسا مشکل حکومت با شادی مردم را به رخ میکشد. بهنظر میرسد شادی در جامعه به روشهای مختلف منع میشود و از منظر جامعهشناسی جامعهای که در آن شادی وجود ندارد هیچویژگی مثبتی ندارد. شادی موجب سلامت روح و روان و جسمی میشود. میزان کارایی افراد و تولید ملی را افزایش میدهد. همچنین سبب دلبستگی بیشتر مردم با حکومت میشود. بازده کارمندان در ادامه توسط شادی افزایش پیدا میکند. شادی همچنین سبب کاهش میزان طلاق و افزایش آمار ازدواج در جامعه میشود. وجود شادی در جامعه سبب تحقق تمام این امور میشود، شادی تزریقی نیست و مردم خود باید در راستای افزایش شادی و نشاط در جامعه قدم بردارند. هنگامی که اختلافات سیاسی یا اختلاسهای مالی و مسائل اقتصادی مانند فقر،گرانی، کاهش ارزش پول در جامعه وجود داشته باشد افکار عمومی را با این پرسش مواجه میکند که چرا باید شاد زندگی کنند و علت شادی آنها باید چه باشد.
اگر قصد تقویت ارکان شادیهای گروهی در جامعه را داشته باشیم باید به چه مواردی توجه کنیم؟
جو اجتماع باید مساعد شود و اگر جامعه احساس خفقان کند در این امر موفق نخواهیم بود. هنگامی که فرد از بیکاری چهارمیلیون جوان بیکار در جامعه یا 12میلیون جوان مجرد مطلع میشود، در این صورت زمینههای شادی را در درون خود و اطرافیانش ایجاد نمیکند. اگر قصد تقویت شادیهای گروهی در جامعه باشد باید این مشکلات رفع شوند. البته این یک نسخه کلی برای تمام کشورهای دنیا نیست، بهعنوان مثال در جامعه هند فقر بیداد میکند، اما جامعه شادی است. دلیل این شادی پخش فیلم و سریال شاد و با سرانجام شیرین است. موسیقی جاری در محیطهای اجتماعی شاد است. اگر در یک جامعه موسیقی غمانگیز باشد، سریال و فیلمهایتان غمناک و با سرانجام تلخ باشد. برخوردهای عصبانی و پرتنش افراد در محیطهای اجتماعی و معابر عمومی با یکدیگر در این صورت در نهایت شادی در جامعه ریشه نمیزند. شادی را میتوان در جامعه گسترش دارد. اگر قصد ترویج شادی و نشاط در نهادهای سیاستگذار فرهنگی و اجتماعی وجود داشته باشد برای آن برنامهریزی مدون میکنند. در واقع شادی مسری است و میتواند از یک فرد به دیگری منتقل شود. برگزاری کنسرتهای موسیقی یا ممانعت نکردن از بروز شادی در جامعه از عمده فعالیتهایی است که به ترویج شادی در جامعه کمک میکند.
اگر بپذیریم که بروز شادی در هر دوره سنی نمود خاصی دارد آنگاه تفاوتهای بروز شادی در جامعه را چگونه ارزیابی میکنید؟
شادی به رابطه با جنسیت و سن بستگی دارد. همچنین شادی دارای مقطع سنی است و هر مقطع سنی به یک نوع آن را بروز میدهد. هنگامی که یک نوجوان والدین خود را در فشار اقتصادی یا روحی میبیند شادی واقعی را لمس نمیکند. وقتی خواهر یا برادر بزرگتر و بیکار خود را در خانه مشاهده میکند در این صورت احساس شادی نمی کند. نوع بروز شادی در دختران، پسران، نوجوانان و جوانان و... متفاوت است. رسانههای جمعی باید در راستای افزایش شادی در جامعه قدم بردارند و به نوجوانان و جوانان آزادیعمل بیشتری برای برقراری رابطه عاطفی با یکدیگر داده شود. رفع محدودیتها و ممنوعیتها، کاهش میزان تنشهای سیاسی با یکدیگر زمینهساز بروز شادی در میان افراد جامعه میشود. شادی پدیدهای تام است و پدیدهای تک علیتی نیست. بنابراین نباید فرض کرد اگر از هماکنون شادیهای گروهی را مجاز اعلام کنند تمام افراد جامعه به شادی میرسند، زیرا افراد جامعه با وجود مشکلات متعدد اقتصادی و اجتماعی به خواست قلبی اقدامات شادیآفرین انجام نمیدهند. مساله خونبازی یا آسیبهای اجتماعی زاده جامعه هستند. بروز شادی در جامعه عامل فردی ندارد و جامعه باید برای اقشار مختلف ایجاد شادی کند. ایجاد بسترهای شادکننده زمانبراست و باید زمان و هزینه صرف آن کرد.
نظر شما