به گزارش ایسنا، آمفتامینهایی كه بیشتر مورد استفاده دارند شامل بنزدرین و دكسدرین هستند. به گفته پزشكان، بنزدرین و دكسدرین معمولا برای افزایش هوشیاری و تمركز در افرادی كه مبتلا به نقص توجه ناشی از بیش فعالی یا ناركولپسی هستند، تجویز میشوند.
به گزارش خبرگزاری رویترز، ناركولپسی عارضهای است كه در آن فرد مبتلا در تمام روز دچار حالت خواب آلودگی است و همچنین گرفتار حملات خواب نیز میشود. این داروها همچنین برای درمان ضایعات ترومای مغزی نیز تجویز میشوند.
این متخصصان با بررسی روی اطلاعات مربوط به 66 هزار و 348 فرد داوطلب در كالیفرنیای شمالی بین سالهای 1964 تا 1973و بازبینی این اطلاعات در سال 1995 به نتایج فوق دست یافتهاند.
بنابراین گزارش، آمفتامینها دارویهای محرک اعصاب و از خانواده داروهای فنتیلامینها هستند. از جمله آثار مصرف آمفتامین بیخوابی، افزایش تمرکز، کاهش خستگی و اشتهاست. همانطور كه اشاره شد آمفتامینها گروهی از داروها هستند كه از نظر ساختمانی با ناقلهای عصبی نور اپینفرین، اپینفرین و دوپامین در ارتباط هستند و به عنوان داروهای محرك سیستم عصبی مركزی نیز شناخته شده هستند.
مصارف طبی آمفتامینها در موارد پرتحركی كودكان، ناركولپسی، چاقی و برخی موارد افسردگی مقاوم به درمان، است.
پزشكان در این مطالعه جدید هشدار دادند كه مصرف این قبیل داروها بویژه در مدت طولانی خطر ابتلا به پاركینسون را تشدید میكند.
به گفته متخصصان بخش مطالعات كایسر در كارولینای شمالی، بیماری پارکینسون یک بیماری مربوط به دستگاه عصبی است که روی مغز و سیستم عصبی تاثیر میگذارد. مشکل اصلی که بیماران مبتلا به پارکینسون دارند عدم کنترل حرکات بدن است. عامل اصلی بروز پارکینسون کاهش تولید دوپامین در مغز است. مطالعات نشان داده است كه ژنتیک در اکثر موارد در بروز پارکینسون بیتأثیر است.
مشروح این مطالعات در نشست سالانه آكادمی نورولوژی امریكا در هونولولو ارائه شده است.
نظر شما