سلامت نیوز:ورزش یکی از راه‌های حفظ سلامت و تندرستی است و این برای بیشتر ما یک اصل مسلم به شمار می‌آید؛ اما بعضی ورزش‌های دنیا که طرفداران کمی هم ندارد، ذات‌شان مواجه شدن با خطر است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از خراسان ،هیجان موجود در این ورزش‌ها جوانان بسیاری را شیفته خود کرده و باعث شده‌ هدف از آن ورزشِ خاص، فقط حفظ سلامتی نباشد، بلکه یک تفریح پرهیجان و حتی خطرناک به حساب بیاید. البته مفهوم خطر هم مانند بسیاری از مولفه‌های دیگر، بستگی به تعریف ما دارد. معیار پر خطر بودن در دنیای ورزش، به آمار آسیب‌ دیدگی‌های ورزشیِ آن رشته بستگی دارد. وقتی برای یک ورزش در هر هزار ساعت بیش از پنج آسیب ثبت شود، در فهرست پر خطرها قرار می‌گیرد. هرچند احتمال آسیب‌دیدگی در هر ورزشی به‌ویژه اگر در سطح حرفه‌ای انجام شود وجود دارد و چیزی که مسلم است، گذراندن دوره‌های آموزشی استاندارد و استفاده از تجهیزات ایمن، خطرات را کاهش می‌دهد. در پرونده امروز زندگی‌سلام سری به دنیای هیـجان‌انگیز ورزش‌هایی زده‌ایم که برخی دلهره‌آورند و تعدادی دیگر به دلیل آمار بالای آسیب‌دیدگی، در فهرست پرخطرها گنجانده‌ شده‌اند.

 
پارکور | مدرن و هیجان‌انگیز
شاید تا به حال افرادی را در پارک یا ویدئوها دیده باشید که با حرکات آکروباتیک از روی موانع مختلف به سرعت عبور می‌کنند و مدام بین زمین و آسمان معلق هستند. پریدن از دیوارهای چندین متری یا عبور از موانع بسیار دشوار برای این افراد به راحتیِ بالا رفتن از یک پله است. در واقع این رشته ورزشی که «پارکور» نام دارد، نمایشی از توانایی جسمی و ذهنی ورزشکاران آن، برای عبور سریع و بدون خطا از موانع است؛ آن هم موانعی که معمولا از قبل آن‌ها را بررسی نکرده‌اند و باید به سرعت تشخیص دهند که با کدام حرکت می‌توانند از آن‌ها عبور کنند. پارکور از جمله ورزش‌های مخاطره‌آفرینی است که آسیب‌های انکارناپذیری دارد و حتی تماشای آن باعث ترشح آدرنالین می‌شود. این آسیب‌ها باعث شد تا «موزه هنرهای مدرن و معاصر استراسبورگ» ورزش پارکور را که یک هنر نمایشی هم هست و در محوطه این موزه انجام می‌شد، در سال 2012 میلادی به صورت رسمی ممنوع اعلام کند. حتی عده‌ای معتقد هستند بهتر است پارکور از فهرست رشته‌های ورزشی خارج شود. پیچ‌خوردگی، شکستگی، ضربه مغزی و احتمال قطع نخاع از آسیب‌های رایج در ورزش پارکور است. یکی از دلایل پر خطر بودن این رشته آن است که ورزشکاران از لباس یا تجهیزات ویژه‌ای برای محافظت از خود استفاده نمی‌کنند و همه چیز به مهارت و تمرکز آن‌ها بستگی دارد.
 
پرش از ارتفاع | تجربه سقوط آزاد
«بِیس جامپینگ» یا پرش از ارتفاع، به سقوط آزاد از یک پل، ساختمان یا صخره گفته‌می‌شود. این ورزش در ایران بیشتر با نام «پرش ایستگاهی» شناخته می‌شود. تمرکز و آمادگی جسمانی بالا از ویژگی‌های مهمی است که ورزشکاران این رشته باید دارا باشند. در این نوع از پرش، جامپرها بدون هیچ طناب یا محافظی، سقوط آزاد را تجربه می‌کنند. آن‌ها در پشت خود چتر نجاتی حمل می‌کنند که فقط وقتی فاصله کمی با زمین دارند می‌توانند از آن استفاده کنند؛ بنابراین تقریبا فرصت خطا در این ورزش وجود ندارد و اگر چتر نجات به هر دلیلی باز نشود، ورزشکار با آسیب جدی مواجه می‌شود و احتمالا به کام مرگ می‌افتد. برخورد با صخره‌هایی که جامپرها از آن پایین می‌پرند یکی دیگر از خطرهای مرگبار این ورزش است. پرش با لباس بالدار گونه دیگری از «بیس جامپینگ» است. این ورزش به دلیل مخاطره‌های احتمالی که دارد در بسیاری از نقاط جهان ممنوع است. ورزش پرش از ارتفاع زاده خطر است؛ اولین کسی که در سال 1960 میلادی پرش به این شیوه را امتحان کرد به دلیل نداشتن تجهیزات مناسب، دچار آسیب دیدگی جدی شد. تحقیقات در سال 2016 میلادی نشان داد میزان دقیق مرگ و میر بر اثر این ورزش مشخص نیست اما در فصل تابستان به دلیل شرایط آب و هوایی مناسب برای انجام آن، افراد بیشتری جان خود را از دست می‌دهند.
 

 
لاکراس | پرآسیب‌ترین ورزش دنیا
«لاکراس» یک ورزش تیمی با خطر بالای برخورد توپ با سر است. در هر هزار ساعت 30 صدمه برای این ورزش به ثبت می‌رسد، به همین دلیل از پر آسیب‌ترین ورزش‌های جهان به شمار می‌آید. این ورزش در آمریکا و کانادا رواج بیشتری دارد و در ایران چندان شناخته شده نیست. در واقع زادگاه ورزش لاکراس، محل زندگی بومیان سرخ‌پوست آمریکاست. در این ورزش بازیکنان برای کسب امتیاز باید با استفاده از راکت‌های چوبی که سر آن‌ها یک قلاب توری‌مانند دارد، توپ سفید کوچکی را وارد دروازه تیم حریف کنند. از نظر دفاعی مهاجمان باید مسیر تیم حریف را سد کنند تا آن‌ها نتوانند امتیاز کسب کنند، به همین دلیل امکان آسیب دیدگی در ورزش لاکراس افزایش می‌یابد. به طور کلی امکان آسیب دیدگی در ورزش‌های گروهی بیشتر است. این آسیب دیدگی‌ها انواع مختلفی دارد و بسته به ویژگی‌های هر ورزشی، بعضی‌اندام‌های بدن بیشتر در معرض خطر هستند. ورزش لاکراس یک ورزش پویا و پر تحرک است به همین دلیل ورزشکاران ممکن است از ناحیه‌های مختلف آسیب ببینند، اما احتمال آسیب دیدگی‌های مغزی در آن بیشتر است؛ زیرا با وجود این که ورزشکاران از کلاه ایمنی استفاده می‌کنند اما برخوردهای مداوم کلاه با سر، به تدریج آسیب‌های جدی به جا می‌گذارد.
 
 
 
قایقرانی در آب‌خروشان | معلق بر امواج
«رفتینگ» یک ورزش ماجراجویانه گروهی است که در آن 4 تا 18 نفر با یک قایق بادی به قایقرانی در آب‌های خروشان می‌پردازند. میزان خطر در این رشته ورزشی به درجه مواج بودن آب بستگی دارد که از یک تا شش درجه‌بندی می‌شود و درجه شش متعلق به پرخطرترین آب‌هاست. رودخانه‌های خروشانی که برای این ورزش استفاده می‌شود به رودخانه‌های «آب سفید» معروف هستند؛ زیرا در قسمت‌های مواج رودخانه، آب کف می‌کند و به رنگ سفید دیده می‌شود. بستر رودخانه، آن هم رودخانه‌ای که آب از هر طرف به قایق هجوم می‌آورد مخاطره‌های بسیاری به همراه دارد. مسیریابی در این رودخانه‌ها یکی از چالش‌های ورزشکاران است که فقط با تمرین مداوم می‌توانند در آن مهارت کافی به دست بیاورند. میزان بالای آب، موانعی که در مسیر رودخانه وجود دارد، سقوط از آبشارها و دره‌ها و مشکلاتی از این دست، نیاز به دقت و مهارت بالایی برای کنترل و جهت‌دهی درست به قایق دارد. بدیهی است که هرچه خطرهای موجود در یک ورزش بیشتر شود میزان آسیب دیدگی‌های آن نیز افزایش می‌یابد. شکستگی استخوان، زانو و پیچ‌خوردگی از آسیب‌های رایج این ورزش است. از جمله اخبار ناگواری که سال گذشته از آسیب دیدگی‌های این ورزش منتشر شد، کشته شدن چند گردشگر در یکی از تورهای داخلی رفتینگ بود.
 
کشتی با گاو | باستانی و عجیب
احتمالا همه جور کشتی شنیده بودید به جز کشتی با گاو. «جالیکاتو» یا همان کشتی با گاو یکی از خطرناک‌ترین ورزش‌های جهان است که کشتی‌گیران، به قیمت جان‌شان در آن شرکت می‌کنند. آمار دقیقی از آسیب دیدگی‌های این ورزش وجود ندارد اما در دو دهه گذشته حدود 200 نفر از کشتی‌گیران آن، جان خود را از دست داده‌اند. اگر برای‌تان سوال است که افراد چرا و چگونه با گاو‌ها کشتی می‌گیرند باید سری به هند بزنید؛ زیرا این ورزش یکی از رویدادهای تاریخی و سنتی مردم هند است. میزان واقعی خطر این ورزش دلهره‌آور وقتی بیشتر برای‌تان روشن می‌شود که بدانید گاوهایی که برای کشتی انتخاب می‌شوند بسیار خطرناک‌تر از حیواناتی هستند که به طور مثال برای گاوبازی در اسپانیا آموزش داده می‌شوند. از ویژگی‌های این کشتی آن است که شخص باید در زمان مشخص، به نحوی گاو را نگه دارد که گاو نتواند حرکت کند. جالیکاتو هر سال به مدت هفت ماه، از ژانویه تا جولای در هند برگزار می‌شود که تقریبا همیشه با مخاطره همراه است و در مدت برگزاری آن، اخبار زیادی از تعداد کشته شدگان منتشر می‌شود. این ورزش باستانی در هند، چندین قرن قدمت دارد.
 
یخ نوردی | سرد و سخت و لغزنده
بالا رفتن از پستی و بلندی‌های توده‌های یخی برای بعضی‌ها آن قدر جالب است که این ورزش در 15 سال اخیر به یکی از ورزش‌های عمومی جذاب تبدیل شده‌است. احتمالا می‌توانید حدس بزنید بالا رفتن از سطح لغزنده یخ چقدر می‌تواند خطرناک باشد؛ به همین دلیل بسیاری از شرکت‌های بیمه اروپایی، ورزش یخ‌نوردی را از پوشش خود خارج کرده‌اند. به گزارش گروه نجات و تحلیل‌های مرگ و میر باشگاه «alpin» آسیب‌های یخ‌نوردی معمولا شدید است و ممکن است منجر به مرگ شود. تاکنون آمار آسیب‌های یخ‌نوردی در هر هزار ساعت ارائه نشده ‌است اما در تحقیقی که با موضوع رخدادها و آسیب‌های این ورزش انجام شد 82 درصد از یخ‌نوردان معتقد بودند خطرهای احتمالی این ورزش بیشتر از صخره‌نوردی نیست در حالی که 65 درصد از کوهنوردان عقیده‌شان مخالف این نظر بود و خطرهای یخ‌نوردی را بیش از صخره‌نوردی می‌دانستند. این تحقیق نشان داد مردان 85 درصد بیشتر از زنان در این رشته فعالیت داشته‌اند اما آسیب‌های گزارش شده برای زنان 76 درصد از کل آسیب‌هاست. همچنین احتمال خطر مرگ بر اثر یخ‌نوردی در این تحقیق 13 درصد اعلام شد. اما به طور کلی یخ‌نوردان معتقدند میانگین آسیب‌های شدید در این ورزش‌اندک است.

 
موج‌سواری | در گرداب امواج و کوسه‌ها
موج‌سواری هنر جنگیدن با دریاهای خروشان است. یک موج‌سوار باید بتواند با شدیدترین موج‌های دریا همراه شود تا از آن‌ها جان سالم به در ببرد. اگر موج‌سواران به هر دلیلی از پس این کار برنیایند، موج دریا آن‌ها را به زیر آب می‌کشد و به احتمال قوی غرق می‌شوند. موج‌های بلند دریا دید موج‌سواران را کاهش می‌دهد، به همین دلیل آن‌ها باید بتوانند با کمترین دید، مسیر حرکت بعدی خود را از بین امواج سر به فلک کشیده پیدا کنند. حتی اگر موج‌سواران قسمت‌های آرام‌تر دریا را برای این ورزش انتخاب کنند، ذات پیش‌بینی ناپذیر دریا به راحتی امکان کنترل محیط اطراف را از آن‌ها می‌گیرد و ممکن است تعادل خود را از دست بدهند و با موج‌سواران دیگر برخورد کنند و آسیب ببینند یا به دیگران آسیب برسانند؛ بنابراین کنار آمدن با ماهیت خشن دریا، از ابتدایی‌ترین مهارت‌هایی است که هر موج‌سوار به آن نیاز دارد. یکی از خطرهای دیگر این ورزش، خطر حمله کوسه‌هاست که از خطرهای بالفعل بیشتر ورزش‌های آبی به شمار می‌آید. «مایک فاینینگ» که یکی از موج‌سواران حرفه‌ای جهان است و سه عنوان قهرمانی جهان را در این ورزش دارد، چند سال قبل وقتی درحال موج‌سواری در دریا بود مورد حمله یک کوسه قرار گرفت که خوشبختانه توانست از آن مهلکه جان سالم به در ببرد.