سلامت نیوز :گروهی از محققان معتقدند می‌توان از نانوالماس‌ها برای درمان سرطان استفاده كرد.

به گزارش فارس، مقاوم شدن در برابر داروهای شیمی‌درمانی دلیل شكست خوردن 90 درصد از سرطان‌های جابه‌جا شونده (‌متاستاز) است و غلبه بر این مشكل می‌تواند درمان سرطان را بهبود بخشد.

دین هو، استادیار مهندسی زیست‌پزشكی و مهندسی مكانیك در دانشگاه نورث وسترن بر این باور است كه می‌توان از ذرات كوچك كربن كه نانوالماس نامیده می‌شوند، به‌عنوان حامل‌های رسانشی موثر در درمان سرطان‌های مقاوم استفاده كرد.

هو و همكارانش در آزمایش‌های درون‌تنی كه روی سرطان كبد و سینه انجام دادند، دریافتند كه اگر دزی از داروی شیمی‌درمانی را كه در حالت عادی كشنده است، به این نانوالماس‌ها متصل كنیم، می‌تواند اندازه تومور را در موش‌ها تا حد زیادی كاهش دهد. در این حالت شانس زنده ماندن موجودات مبتلا افزایش یافته و هیچ اثر جانبی نامطلوبی روی بافت‌های دیگر مشاهده نمی‌شود.

این اولین باری است كه از نانوالماس‌ها در درمان سرطان‌های مقاوم به دارو استفاده می‌شود. هو گفت: ما به این دلیل سرطان‌های مقاوم در برابر داروهای شیمی‌درمانی را برگزیدیم كه این نوع از تومورها همچنان به‌عنوان یكی از مشكلات اصلی درمان سرطان محسوب شده و شانس زنده ماندن بیماران را كاهش می‌دهند.

نانوالماس‌ها مواد مبتنی بر كربن با قطر بین 2 تا 8 نانومتر هستند. سطح هر نانوالماس حاوی گروه‌های عاملی مختلفی است كه امكان اتصال تركیبات مختلفی همچون داروهای شیمی‌درمانی را فراهم می‌آورد.

این پژوهشگران نانوالماس را برداشته و با استفاده از یك فرایند سنتزی مقیاس‌پذیر، داروی شیمی‌درمانی دوگزوروبیسین را به شكلی برگشت‌پذیر به سطح آن متصل نمودند. این امر رهایش پایدار این دارو را امكان‌پذیر می‌سازد.

هو و همكارانش از موش‌های مبتلا به سرطان كبد و سینه در تحقیقات خود استفاده كردند. در این سرطان‌های مقاوم دارو می‌تواند وارد تومور شود، اما به دلیل پاسخ ذاتی كبد و سینه بلافاصله از درون این بافت‌ها بیرون انداخته می‌شود.

آن‌ها یك گروه از موش‌ها را با كمپلكس نانوالماس- دوگزوروبیسین و گروه دیگر را با داروی تنها تحت درمان قرار دادند. زمان باقی ماندن دارو در جریان گردش خون در موش‌هایی كه با كمپلكس‌های نانوالماسی درمان شدند، 10 برابر بیشتر از موش‌هایی بود كه با داروی تنها تحت درمان قرار گرفتند. به‌علاوه، زمان باقی ماندن دارو درون هر دو نوع تومور نیزافزایش قابل ملاحظه‌ای پیدا كرد. این مدت زمان طولانی ماندن دارو درون تومور بدین معناست كه می‌توان از دُز پایین‌تری از دارو استفاده كرد و در نتیجه اثرات جانبی نامطلوب كاهش می‌یابد.

این محققان همچنین دریافتند كه استفاده از كمپلكس‌های نانوالماسی موجب كاهش تعداد گلبول‌های سفید خون نمی‌شود كه این امر در درمان سرطان بسیار مهم است.

جزئیات این كار در مجله Science Translational Medicine منتشر شده است.