به گزارش فارس، تصورات مردم از قلیان جالب است! خیلیها آن را آرامشبخش تصور میكنند و میگویند با هر پكی كه به قلیان میزنند آرام میشوند. برخیها هم آن را به صورت تفریحی میزنند و به قول خودشان تفننی میكشند و برخی هم آن را تفریح سالمی میپندارند كه شادی به همراه دارد.
خلاصه قلیان با مصرف تفننی بالا سالهاست میزبان خانههای پدربزرگها و مادربزرگهای ماست، اما الان به رنگها و طعمهای جدید آراسته شده و محفل جوانان ما را در پاركها و كوه و دشت گرم میكند.
اینكه تنباكوهای سنتی با تنباكوهای فعلی چه تفاوتهایی دارد یا آیا تنباكوهای قدیم سالم هستند یا نه را در جای دیگری بحث میكنیم؛ اما این موضوع كه تنباكوهای فعلی هیچگونه خاصیت مفیدی ندارد و طبق هیچ استانداردی تهیه نمیشود، اثبات شده است.
گویی این موضوع كه قلیان مضر است، 100 برابر سیگار آسیبزاتر است؛ ریه را به خاك سیاه مینشاند و عامل انتقال عفونتهای مختلف به خاطر استفاده از سرقلیانهای مشترك است به یك موضوع مضحكه و خندهدار تبدیل شده كه وقتی اینها و خیلی از حرفهای دیگر را برای جوانان میگویی باورشان نمیشود و برخی از آنها با خندهای طعنه آمیز میگویند: "این حرفها الكی است. مادربزرگ من 20 سال قلیان میكشد هیچ اتفاقی برایش نیفتاده است ".
از طرفی قبح مصرف قلیان بین بزرگترها و كوچكترها شكسته شده و معمولاً وقتی فامیلها دور هم جمع میشوند یكی از پایههای ثابت مهمانی، قلیان است.
علاوه بر داخل خانهها، پاركها، كوه و مكانهای تفریحی، قهوهخانهها هم كه جای خود دارد. اما یك تفاوتی قهوهخانههای الان با قدیم دارد و آن این است كه در گذشتهای نه چندان دور این پیرمردها و مسنترها بودند كه چهارپایههای خالی قهوهخانهها را پر میكردند اما فضای قهوهخانههای جدید كه با نام زیباتر سفرهخانه چندسالی است پا به عرصه وجود گذاشته را جوانانی پر میكنند كه اوقات زیادی از وقت خود را در آنجا صرف میكنند.
اینكه در آینده چه میزان سرطان ریه و بیماریهای عفونی بین جوانان افزایش یابد را كنار میگذاریم اما در حال حاضر به این موضوع میخواهیم بپردازیم كه با این وسیلهای كه اینقدر بین فرهنگ مردم رسوخ كرده است و هر از گاهی مدلهای متنوعی هم از آن به بازار می آید چگونه باید مبارزه كرد؟
همه این موارد در حالی است كه بر اساس اعلام وزارت بهداشت، نتایج آخرین مطالعات در كشور نشان میدهد شیوع مصرف قلیان طی سالهای 82 تا 86 بین پسران 13 تا 15 ساله از 16 به 32 درصد و بین دختران همین رده سنی از 8.9 درصد به 19 درصد افزایش پیدا كرده است.
اما سوال اینجاست آیا صرف اینكه قانونی نوشته شود و با توسل به زور، این اماكن جمعآوری شود موضوع حل شده است؟ یا اینكه اگر اجازه ندهیم در پارك ها و مكانهای تفریحی از قلیان استفاده شود برای همیشه دیگر رنگ قلیان را هم در این مناطق نخواهیم دید؟
و سوال دیگر این است كه آیا مسئولان از ادبیات مناسب برای قانعكردن جوانان جهت كنار گذاشتن این وسیله آسیبزا به سلامت عموم مردم استفاده كردهاند؟ و در نهایت آیا فرهنگسازی كافی در این باره صورت گرفته است؟
این موضوع مانند روز روشن است كه مبارزه با قلیان و مواد دخانی بین دستگاههای مسئول دست به دست میشود و هر سازمانی تقصیر را به گردن سازمانی دیگر میاندازد.
نظر شما