سلامت نیوز:زمانی نه چندان دور، بیان این جمله به مستاجر که «انشاءا... همین خانه را بخری» نقل زبانها بود و آرزویی دستیافتنی اما امروزه نهتنها خنده تلخی بر لبان مستاجران مینشاند؛ بلکه جوابی جز «دعا کن اجاره همین را بتوانم بدهم» ندارد. نگاهی به برگههای چسبیده به شیشه بنگاه مسکن میاندازد و سری تکان میدهد و از سر ناامیدی وارد بنگاه میشود.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه آرمان ملی ،در پاسخ به پرسش صاحب بنگاه که میزان پرداخت ودیعه و اجاره را می خواهد بداند، زبانش بند می آید و با خجالت آن را میگوید. از نگاه بنگاهدار جوابش را میگیرد و میفهمد با این میزان اندوخته، نهتنها بودجه پرداخت را ندارد؛ بلکه باید محله و منطقه زندگی را هم تغییر دهد بلکه بتواند با متراژی کمتر جایی برای سکنی پیدا کند.
تمام این موارد از یکسو، شرمساری جلوی زن و بچه از سویی دیگر دلش را آتش میزند؛ «به آنها چه بگویم که سال گذشته وعده خرید خانه را داده بودم.» این نه قصه است و نه روایت، بلکه تراژدی واقعی زندگی جمع کثیری از افراد جامعه است که در سایه شیوع کرونا و افزایش ناگهانی مسکن این روزها، رویا و قدرت خرید مسکن را از آنان گرفته شده است.
مستاجرانی که به ناچار به شرایط رهن و اجاره تن میدهند و طلا و هر آنچه قابل فروش است را به حراج میگذارند تا بلکه بتوانند یکسال دیگر سرپناه داشته باشند. اجارهنشینهایی که براساس گزارش وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی، حدود 30 درصد جمعیت ایران هستند که این نسبت در استان تهران بیش از 51 درصد و در شهر تهران حدود 44 درصد است و در سالهای اخیر به دلیل جهشهای چندباره در قیمت مسکن و فقدان هر نوع برنامه حمایتی از مستاجران و کنترل اجارهبها، تاثیر هزینه مسکن بر سفره مستاجران تاثیر شگرفی گذاشته است.
کوتاه شدن سقف رفاه خانواده
شهلا کاظمیپور جامعهشناس به تشریح تبعات گرانی مسکن و تاثیر آن بر مستاجران پرداخت و گفت: یکی از پیامدهای روانی - اجتماعی افزایش اجاره بها، افزایش استرس و نگرانی سرپرست خانوار نسبت به جابهجایی مدرسه فرزندان و محل کار است که ترافیک و آلودگی زیست محیطی هم به آن اضافه میشود.
وی تصریح کرد: این نگرانی به سایر اعضای خانواده هم منتقل میشود به این معنا که وقتی برنامهریزی زندگی یکباره با افزایش اجاره بها به هم میریزد، لاجرم سقف خورد و خوراک و رفاه خانواده کوتاه می شود تا امکان پرداخت اجارهبها فراهم شود.
کوتاه شدن سقف رفاه خانواده، به کاهش سطح بهداشت، تغذیه، تحصیل فرزندان و موارد رفاهی دیگر منجر میشود و اختلافات زناشویی را دامن میزند که خود افت کیفیت زندگی و ایجاد انواع بیماریها و استرسها به دنبال خواهد داشت.
وی ادامه داد: کمرنگ شدن عدالت اجتماعی، نابرابری توزیع درآمد و افزایش خط فقر ناهنجاریهایی است که متعاقب خود تضعیف وضعیت اقتصادی قشر فقیر جامعه و تقویت قشر بالای جامعه را به همراه دارد.
فاصله طبقاتی روز به روز بیشتر میشود علیرغم اینکه همواره برنامهها بر برابری اجتماعی و تلاش برای کاهش میزان فقر در جامعه چیده شده است. این جامعهشناس، ابتلا به کرونا در میان افراد جامعه را مثال زد و گفت: در بحث کرونا هم شاهد هستیم افرادی که سطح رفاه بهتری دارند کمتر مبتلا شده و افرادی که نیاز مالی داشته و مجبور به حضور در صحنههای کار و اقتصاد بودند بیشتر گرفتار شدهاند.
کاظمیپور در بخشی دیگر از این گفتوگو، با انتقاد از اینکه این افزایش ناگهانی همواره پیش آمده و دیگر نمیتوان انگ غافلگیری به آن زد، گفت: افزایش اجارهبها اگر ناگهانی و در کوتاه مدت اتفاق میافتاد، میتوان گفت غافلگیرکننده بود اما وقتی در چند سال این تکرار میشود دیگر غافلگیری مطرح نیست و بحث عدمنظارت معنا پیدا میکند. وی یادآور شد:
عواقب این امر ناخوشایند، افزایش مسائل اجتماعی، کاهش سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی است که به فقر بیشتر آحاد جامعه دامن میزند زیرا کسی که اجارهنشین است از توده نیمهپایین جامعه است که وسع کمی دارد و خود را به آب و آتش میزند تا سرپناهی داشته باشد. اما وقتی با سونامی قیمتها مواجه میشود کاخ آمال خود را خراب شده میبیند و دیگر اعتمادی به بهبودی ندارد.
این استاد دانشگاه نسبت به افزایش فاصله طبقاتی و کاهش اعتماد عمومی به مسئولان هشدار داد و یادآور شد: چطور یک کالا قیمت و بها دارد اما مسکن در این سالها نتوانسته به خود قیمت و روند رو به رشد مشخص ببیند؟ مگر اینکه دستهای پشت این ماجرا باشد که فقط به منافع خود میاندیشد و مانع از تصمیمگیری و تصمیمسازی مسئولان برای رفع این معضل میشود.
نظر شما