پژوهشگرانی از آزمایشگاههای ملی ساندیا، دانشگاه نیومکزیکو، و مرکز پژوهش و معالجه سرطان UNM توانستند با ترکیب فناوری نانو و پژوهشهای پزشکی یک شیوه موثر برای تخریب سلولهای سرطانی با استفاده از ترکیب داروهای مناسب ابداع کنند.
این پژوهشگران از نانوذرات سیلیکا به عنوان یک شانه عسل یاد میکنند که میتواند مقادیر زیادی از انواع داروها را در حفرههای خود ذخیره کند.
عکس سمت چپ نشاندهنده فلورسانس سبزی از نفوذ پروتوسلها در سلول کبدی سرطانی است. نقاط قرمز کوچک همان بارپیچهای(wrapping) دولایهای لیپیدی هستند. محموله آنها - نانوذرات مملو از دارو که در اینجا حفرههای آنها با رنگینه فلورسانس سفید برای انجام تصویربرداری پر شده است- به داخل سلول سرطانی نفوذ میکند. (در شکل دوم فراند نفوذ به طور خیلی واضح دیده میشود.) سلولهای سالم در شکل سمت راست هیچ نفوذی را نشان نمیدهند.
جف برینکر، استاد پژوهشگر ساندیا، میگوید: ظرفیت عظیم این هسته نانومتخلخل، با مساحت سطحی بالایی که دارد، در ترکیب با هدف گیری بهبود یافته یک دولایه لیپیدی کپسوله شده به نام لیپوزوم منجر به یک «پروتوسل» واحد میشود که مملو از مخلوط دارویی است که میتواند سلول سرطانی مقاوم به دارو را تخریب کند. این به معنای افزایش یک میلیون برابری کارآیی نسبت به سایر روشهایی است که از لیپوزوم تنها - یعنی بدون نانوذرات - بعنوان حامل دارو استفاده میکنند.
این نانوذرات و غشاهای سلول گونه اطراف آنها که از لیپوزومها تشکیل شده است، ترکیبی به نام پروتوسل ایجاد میکنند؛ این غشاء محموله دارویی را در بر دارد و شامل مولکولها یا پپتیدهایی است که بطور ویژه با گیرندههایی که به وفور در سطح سلول سرطانی یافت میشوند، پیوند میخورد. این نانوذرات باعث پایداری غشای حفاظت شده میشوند و نیز محموله دارویی را به داخل سلول برده و آزاد میکنند.
برینکر و همکارانش با مقایسه شانه به شانه لیپوزومها و پروتوسلهای هدف گیری شده با غشاء و ترکیبات پپتیدی یکسان نشان دادند که ظرفیت حمل بیشتر، پایداری و کارآیی هدف گیری بالاتر پروتوسلها منجر به افزایش چندین برابری سیتوتوکسیتی(تخریب) مخصوصاً برای سلولهای سرطان کبد انسان میشود.
این روش بر روی سلول سرطان انسانی در حال تست شدن است و بزودی بر روی تومورهای موش در مرکز سرطان UNM تست خواهد شد. پژوهشگران تخمین میزنند که این روش در عرض پنج سال بطور تجاری در دسترس قرار گیرد.
نظر شما