شهره صفاپور در گفتوگو با ایسنا اظهار داشت: گیاه پرسیاوشان با نام علمی Adianthum capillus –veneris گیاهى است علفى، سرخسى و پایا که در مناطق شمالى از جمله مازندران، گیلان و در تهران در مناطق شرق، غرب و جنوبغربى قابل مشاهده است.
وی با بیان اینکه برگهاى پرسیاوشان داراى موسیلاژ، قند، اسید كافئیك و ماده تلخى به نام كاپیلارین است، گفت: در طب گذشته از گیاه پرسیاوشان در درمان سرفه و علائم سرماخوردگى و ریزش منطقه اى مو استفاده می شد.
مدیر مرکز خدمات تخصصی گیاهان دارویی مازندران افزود: گیاه پرسیاوشان در گویش مازندرانی به نام های سیولنگه واش، گیلکی چاه سیالَک و سیالک، لری پَرِسیووَش و در گویش کردی با نام سیاوخشی قابل شناسایی است.
صفاپور یادآور شد: گیاه پرسیاوشان در مازندران کنار چاه ها و مناطق مرطوب رویش بسیار وسیعی دارد و این گیاه درطب سنتی مردم مازندران از شهرت خاصی برخوردار است.
وی افزود: مرکز خدمات تخصصی گیاهان دارویی جهاد دانشگاهی مازندران طی تحقیقی که در پاییز سال گذشته انجام داده به بررسی اکولوژیکی و اتنوبوتانی این گیاه در برخی مناطق رویشی آن در اطراف شهرستان ساری پرداخت.
صفاپور افزود: گیاه پرسیاوشان به فقر مواد آلی و عناصر کم مصرف، مقاومت خوبی را نشان می دهد و این گیاه از نظر نیازهای اکولوژیکی بسیار کم توقع است.
وی یادآور شد: نتایج حاصل از مطالعات اتنوبوتانی گیاه پرسیاوشان در منطقه نشان می دهد که بیشترین استفاده از این گیاه برای درمان سرماخوردگی ، درمان تب و سرفه و کمترین مورد مصرف با برای درمان سرخک در اطفال است.
نظر شما