سلامت نیوز: اینجا برای خواباندن بیمار روی زمین یا راهرو فرم رسمی دارند تا در صورت نداشتن تخت خالی در بخش، بیمار را در راهرو یا روی زمین پذیرش كنند، بی هیچ ادعایی.
به گزارش خبرنگار بهداشت و درمان فارس، این روزها و در فصل گرم تابستان اگر دلتان خواست بیرون از شهر برای تفریح و آرامش دمی را بیاسایید یا احتمالاً در میان باغ و گل بلبل دلی آرام كنید مواظب باشید پشهای، مگسی، عقربی از كنارتان رد نشود و دچار گزیدگی نشوید زیرا اگر خدای نكرده مشكلی برایتان به وجود بیاید و كارتان به بیمارستان و پزشك و دوا و درمان بیفتد، حسابی پشیمان میشوید.
اگر دچار گزیدگی شدید ظاهراً تنها بیمارستانی كه در تهران به طور تخصصی شما را در تهران پذیرش و درمان میكند بیمارستان "ل " است.
اینجا جنبوجوش و رفت و آمد بیماران آن قدر زیاد است كه كسی وقت ندارد جوابت را بدهد. پس از كلی پرسوجو به اورژانس بیمارستان میرسیم. بیمارستان "ل " دو بخش اورژانس دارد. اورژانس عمومی و اورژانس مسمومین.
بیماران گزیدگی را در بخش اورژانس مسمومین پذیرش میكنند. وارد اورژانس مسمومین كه میشوی بیشتر فكر میكنی به بخش بیماران خاص آمدهای. كمی كه میگذرد كم كم مفهوم مسمومین را متوجه میشوی، در این بخش نجات یافتگانی را میبینی كه ممكن بود الان به جای تخت اورژانس در خانه ابدیت آرمیده باشند.
حدود 10 تخت در اورژانس مسمومین مستقر است. تختها تقریباً بدون هیچ حفاظ و پوششی چیده شدهاند و حداقل طی 3 ساعت حضور ما در اورژانس ملحفههای به ظاهر یكبار مصرف و در واقع چندین بار مصرف همچنان بر روی تختها جا خوش كردهاند، خبری از تعویض نیست. پتوهای اورژانس هم وضعیت بهتری ندارند.
در اورژانس یك رزیدنت طب اورژانس و یك بهیار حضور دارند. بعد از نیم ساعتی تشخیص میدهند كه بیمار ما باید بستری شود و تا پذیرش نشود كار درمانی آغاز نمیشود و برای گرفتن پذیرش به بخش پذیرش اورژانس عمومی مراجعه میكنیم.
در بخش پذیرش بیمارستان مملو از جمعیت است. جمعیت در كنار باجه ایستادهاند تا یك به یك كارشان انجام شود. در هر بخش بیمارستان كه وارد میشویم تابلویی با قاب چوبی توجهت را جلب میكند كه در متن آن نوشته شده« به موجب ماده 609 قانون مجازات اسلامی هر كس به كاركنان وزارتخانهها و موسسات شركتهای دولتی در حال انجام وظیفه یا به سبب آن توهین نماید به 3 تا 6 ماه حبس و یا تا 74 ضربه شلاق محكوم میگردد.» اما قیل و قال و مشاجرات همراهان بیماران و مسئولان پذیرش خود قصه پر غصهای است.
برای بستری در اورژانس باید 10 هزار تومان بپردازی. میپرسیم «ببخشید این هزینه بابت چیست؟» با لحنی تمسخر یا شاید تحقیر آمیز جواب میدهد «بابت حمل با هواپیما»
خانمی آن طرفتر در حال گلایه است. ظاهراً مادر 60 سالهاش در اورژانس بستری است و باید به سی سی یو برود، میگوید: خیلی وقت است كه مادرم معطل شده، نگرانم كه كی سوال دانشجویان از استادشان تمام میشود. شاید در این مدت برای مادرم اتفاقی بیفتد. یك لیوان آب نیست به او بدهم. میگویند ما در اینجا لیوان یكبار مصرف نداریم باید بروی از بیرون آب معدنی بخری.
مدارك پذیرش تحویل اورژانس میشود و بالاخره پس از یك ساعت مراحل درمان آغاز میشود. از بیمار خون گرفته میشود و در نهایت تعجب، شیشهای خون به دست همراه بیمار داده میشود تا به ساختمانی دیگر برای آزمایش ببرد.
*رضایت میدهم بیمارم را در راهرو یا روی زمین بستری كنید
خبری از بستری كردن نیست. با اینكه مراحل پذیرش بیمار انجام شده اما، 3 ساعتی است كه بیمار نالان روی تخت اورژانس است. در واكنش با اعتراض به مسئول پذیرش اورژانس مسمومین فرمی جلوی رویم میگذارند كه باید آن را امضا كنم در متن آن نوشته شده است.
اینجانب.......... همراه بیمار......... رضایت میدهم كه در صورت نداشتن تخت خالی در بخش، بیمارم را در راهرو و یا روی زمین پذیرش كنند.
با اعتراض میپرسم، آقا وقتی جا ندارید برای چه میگویید بیمار باید بستری شود و میشنوم: ما طبق قانون باید تمام بیمارانی كه نیاز به بستری دارند را پذیرش كنیم و وقتی جا نداریم مجبوریم به این شیوه عمل كنیم.
رضایت نمیدهم و جویا میشوم كه چه كسی پاسخگوست و در نهایت به سوپروایزر اورژانس میرسم.
* قبلا تا 20 مریض را هم در بخش روی زمین میخواباندیم
سوپروایزر بالینی در پاسخ به این پرسش كه اگر جا ندارید چرا پذیرش میكنید، میگوید: طبق قانون موظفیم پذیرش كنیم البته كمی وضعیت بهتر شده است. تا یك سال قبل تا 20 مریض در راهرو و روی زمین پذیرش میشد و الان حداقل روی تخت و در راهرو پذیرش میكنیم.
بالاخره با تماس سوپروایزر به طور معجزه آسایی تخت خالی پیدا میشود و مجوز ورود به بخش مسمومین مردان صادر میشود.
بیماری كه دچار گزیدگی شده وارد بخش میشود. اتاقهای بخش بین 6 تخته تا 9 تخته هستند و در اتاقی كه بیمار ما بستری شد 3 تخت خالی وجود داشت.
* در اینجا كسی سخن نمیگوید
با توجه به نوع بخش كه بیماران با شرایط خاص روانی و مسمومیت ناشی از مصرف قرص مسموم شدهاند. به نظرم میرسد نیاز به مشاوره روانشناسی و مددجویی دارند. اما 2 مشاور روانشناس كه در اتاق مخصوص خود در بخش مستقرند خیلی با بیماران مانوس نیستند و حداقل طی 24 ساعت دیده نشد كه كلامی با بیماران صحبت كنند شوند. ظاهراً تنها راه درمان بیماران تزریق آرام بخش است.
امیر پسری كه به گفته خودش حداقل 20 روز است كه به علت مسمومیت بستری است، میگوید: طی20 روز كه اینجا هستم فقط مدام به من دارو تزریق میكنند و میخوابم هیچ فردی با من صحبتی نكرده است.
تلاشمان برای شنیدن توضیحات مسئولان بیمارستان "ل " بی نتیجه میماند تا سرانجام ، سوپروایزر مقیم بیمارستان پاسخگوی سوالاتمان میشود.
وی در پاسخ به این پرسش كه ظاهراً در این بیمارستان تمام بیمارانی كه نیاز به بستری دارند را پذیرش میكنید، به خصوص مسمومین را در حالیكه جا ندارید؟ می گوید: ما چه جا داشته باشیم و چه نداشته باشیم باید بیمار را پذیرش كنیم. نمیتوانیم اجازه دهیم بیمار بمیرد.
میپرسم، میگویند تا فرم بستری برای بیمار امضا نشود، هیچ كاری برای او انجام نمیشود؟ و میشنوم: برای اینكه باید سند و پرونده برای انجام كارهای پزشكی موجود باشد.
وی در پاسخ به این پرسش كه اگر مریض اورژانسی و در حال مرگ باشد و سرعت عمل در نجات وی مهم باشد باز هم باید این تشریفات انجام شود تا خدمت بگیرد و میگوید: این موارد را خود نیروهای مستقر در اورژانس تشخیص میدهند و تا قبل از بستری خدماتدهی میكنند.
میپرسم: در بخشهایی مانند مسمومیت و روانی كه نیاز به كار مددجویی و روانشناسی هست بیماران اعلام میكنند كه كار روانشناسی و مددجویی انجام نمیشود پاسخ شما چیست؟ و از سوپروایزر بالینی چنین می شوم: 3 روانپزشك در بخشهای مسمومیت و روانی مستقر هستند. هر روز مریضها ویزیت شده و مكتوب در پروندهشان درج میشود.من این ادعا را رد میكنم. اگر بیماری از نظر روانی نیاز به بستری داشته باشد به همراه بیمار نامه میدهیم كه بیمار را به بیمارستان دیگری ببرد.
بازخوانی منشور حقوق بیمار خالی از لطف نیست:
ـ بیمار حق دارد در اسرع وقت درمان و مراقبت مطلوب موثر و همراه با احترام كامل را بدون توجه به عوامل نژادی، فرهنگی و مذهبی از گروه درمان انتظار داشته باشد.
- بیمار حق دارد محل بستری،پزشك، پرستار و سایر اعضای گروه معالج خود را در صورت تمایل بشناسد.
ـ بیمار حق دارد در خصوص مراحل تشخیص، درمان و سیر پیشرفت بیماری خود اطلاعات ضروری را شخصاً و یا در صورت مایل از طریق یكی از بستگان از پزشك معالج درخواست كند. به طوری كه در فوریتهای پزشكی این امر نباید منجر به تاخیر در ادامه درمان یا تهدید جانی بیماری شود.
ـ بیمار حق دارد قبل از معاینات یا اجرای درمان، اطلاعات ضروری در خصوص عوارض احتمالی یا كاربرد سایر روش ها را در حد درك خود از پزشك معالج دریافت و در انتخاب نهایی درمان مشاركت كند.
ـ بیمار حق دارد در صورت تمایل شخصی و عدم تهدید سلامتی آحاد جامعه طبق موازین قانونی رضایت شخصی خود از خاتمه درمان را اعلام یا به دیگر مراكز درمانی مراجعه كند.
ـ بیمار حق دارد برای حفظ حریم شخصی خود از محرمانه ماندن محتوای پرونده پزشكی، نتایج معاینات و مشاورههای بالینی جز در مواردی كه بر اساس وظایف قانونی از گروه معالج اعلام صورت میگیرد، اطمینان حاصل كند.
ـ بیمار حق دارد از رازداری پزشك و دیگر اعضای تیم معالج خود به طور بالینی افرادی كه مستقیماً بر روند درمان شركت ندارند، موكول به كسب اجازه بیمار خواهد بود.
ـ بیمار حق دارد از دسترسی به پزشك معالج و دیگر اعضای اصلی گروه معالج در طول مدت بستری انتقال و پس از ترخیص اطمینان حاصل كند.
ـ بیمار حق دارد با كسب اطلاع كامل از نوع فعالیتهای آموزشی و پژوهشی بیمارستان كه بر روی سلامتی و درمان او موثرند، تمایل و رضایت شخصی خود به مشاركت درمانی را اعلام یا در مراحل پژوهش از ادامه همكاری خودداری كند.
ـ بیمار حق دارد در صورت ضرورت اعزام و ادامه درمان از سایر مراكز درمانی قبلاً از مهارت گروه معالج، میزان تعرفهها و پوشش بیمهای خدمات در مركز درمانی مطلع شود.
و انگار همه این حقوق فقط كاغذی است بر روی دیوار ترك خورده بیمارستان شهرم.
منبع: فارس
نظر شما