سلامت نیوز: تولد فرزندی كه معلولیت بخصوصی دارد، برنامه حال و آینده زندگی را دگرگون می كند. مادر مراقب اصلی اوست و از همان لحظات نخست می داند چه روزهای سختی انتظار او را می كشد. این اوضاع زمانی بدتر خواهد شد كه مادر تنها بماند و به عبارتی او را تنها بگذارند. آیا باید قید همه خواسته ها را زد، تفریح و سفر و تمام دلخوشی ها را كنار گذاشت؟ این حادثه برای هر خانواده ای می تواند اتفاق افتد؟

كارهایی كه در طول یك روز معمولی انجام می شود به شرطی كه از توازن لازم برخوردار باشند، می توانند ضامن سلامت جسمانی و روانی افراد باشند. تمامی این كارها را می توان در سه دسته كلی مراقبت از خود، اوقات فراغت و شغل دسته بندی كرد.

مراقبت از خود تمام اموری را كه فرد برای بقاء به آنها نیاز دارد، دربر می گیرد و از غذا خوردن تا لباس پوشیدن را شامل می شود. این امور جزء كارهایی هستند كه شخص باید استقلال كافی را در آنها داشته باشد و بدون نیاز به دیگران آنها را انجام دهد. كودكان ناتوان در اكثر موارد در این حوزه نیازمند مساعدت مادر هستند. اوقات فراغت نیز بخش جدانشدنی از زندگی انسان است كه باید برای آن برنامه ریزی حساب شده ای درنظر گرفت و از اتلاف آن جلوگیری كرد. اوقات فراغت در كودكان به طور عمده صرف بازی و گاهی ورزش های مختلف می شود، كودكی كه ازنظر حركتی و ذهنی دچار مشكل است نمی تواند به سادگی كودكان دیگر به بازی بپردازد و در این حیطه نیز نیازمند نظارت و كمك مادر و خانواده است. البته شرایطی هم وجود دارد كه كودك به دلیل شدت مشكلات قادر به شركت در هیچ فعالیتی نیست. كسب درآمد نیز بدون شك برای داشتن یك زندگی با كیفیت و ادامه آن الزامی است.

كودك ناتوان علاوه بر این كه خود در آینده در این زمینه دچار مشكل خواهد شد، باعث می شود كه مادر نیز در بیشتر اوقات به دلیل زمان بر بودن مراقبت فرزندش كار مورد علاقه خود را كنار بگذارد.

حال، مادری را تصور كنید كه بی صبرانه منتظر تولد فرزندش بوده است تا نشاط مضاعف را در محیط منزل تجربه كند و به ناگاه كودكی متولد می شود كه نیازهای دوچندان دارد و باید كانون مراقبت خانواده باشد. مادر در این شرایط باید مورد حمایت همه جانبه ای واقع شود تا ضمن برآوردن نیازهای كودكش بتواند سلامت خود را نیز حفظ كند.

این حمایت ها از جانب پدر و سایر اعضای خانواده و نیز مسئولانی كه در این حوزه فعال هستند باید به گونه ای باشد كه مادر در درجه دوم قرار نگیرد و نیازهای او قربانی نیازهای فرزندش نگردد. طبق شواهد علمی، مادران این كودكان به واسطه اینكه در اغلب موارد مراقبان اصلی می باشند و نیز به خاطر حس مادرانه معمولاً اوقاتی را كه می توانند صرف كارهای فرح بخش كرده و كیفیت زندگی بالاتری داشته باشند را به درمان و نگهداری كودكان خود اختصاص می دهند كه این امر منجر به بر هم خوردن تعادل میان انجام كارهای روزمره لازم برای داشتن یك زندگی به دور از دغدغه می گردد.

سازمان بهزیستی كشور و سایر انجمن های حمایت كننده از كودكان با نیازهای ویژه، در قبال فراهم سازی زندگی با نشاط تر و توأم با رضایت بیشتر برای خانواده های این كودكان و به ویژه مادران، موظف و مسئول می باشد. این سازمان ها نقش مهمی در كمك به این خانواده ها در جهت ارتقا آگاهی، مشاوره و منابع لازم برای اقدامات صحیح دارند كه بایستی آن را به بهترین وجه ایفا نمایند.

از جمله فعالیت هایی كه این مراكز می توانند با كمترین هزینه برای خانواده ها درنظر بگیرند، برگزاری كلاس های آموزش مراقبت های ویژه و مدیریت نیازهای خود و كودك است. امید است كه با پیگیری ها و توجه بیشتر در این حوزه بتوان بخشی از بار مشكلات را از دوش خانواده های كودكانی كه با معلولیت های مختلف روبرو هستند، برداشت.

منبع: کیهان