سلامت نیوز: سید علی بنی صدر گفت: ارتباط و تعامل میان خانه و مدرسه زمانی می‌تواند موفق باشد که بیشترین نقش را در شکوفایی استعدادهای دانش آموز داشته باشد.

سید علی بنی صدر، محقق و استاد دانشگاه در گفت‌وگو با برنا در خصوص تعامل والدین با اولیای مدرسه، گفت: با توجه به مثل معروف مدرسه؛ خانه دوم انسان هاست، اگر دقیق تر نگاه کنیم، مشاهده می کنیم که این مثل برخاسته از یک سری باورهاست که انسان ها آن را احساس کرده اند. اگر با دقت بیشتری نیز این مثل را بررسی کنیم، به این مسأله پی می بریم که باید یک ارتباط بین خانه اول و دوم برقرار شود.

وی در ادامه گفت: این ارتباط با هیچ وسیله ای محقق نمی شود، مگر اینکه بین والدین که سرپرست خانه هستند، با سرپرستان مدرسه تعامل برقرار شود و این تعامل زمانی می تواند موفق باشد که بیشترین نقش را در شکوفایی استعدادهای دانش آموز داشته باشد.

بنی صدر در خصوص چگونگی برقراری تعامل مثبت بین خانه و مدرسه، اضافه کرد: بُعد اول، بُعد فردی است. یعنی باید تعامل به نحوی صورت گیرد که در تربیت دانش آموز نقش داشته باشد. بٌعد دوم، بعد اجتماعی است. تعاملی است که تاثیر والدین در مدرسه باید احساس شود و اولیای دانش آموزان باید به نحوی با اولیای مدرسه ارتباط برقرار کنند که تاثیر آن در کل مدرسه مشاهده شود.

وی همچنین افزود: با توجه به دو بُعد قبلی، یک بٌعد دیگر در این تعاملات مورد توجه قرار می گیرد و آن تشکیل شورای انجمن اولیاء و مربیان است. این انجمن دارای یک خصوصیت است که سعی در ایجاد ارتباط بین دو نهاد دارد و همفکری اولیاء با همفکری آموزگاران برای کل مدرسه اثرگذار است.

بنی صدر در خصوص بٌعد غیرفردی و غیرتربیتی این مساله، توضیح داد: در امور دیگر بٌعد غیرتربیتی مطرح می شود که مربوط به مباحث تربیتی دانش آموزان نمی شود، اما تاثیر خود را نمایان خواهد کرد. مثل مسایلی که مربوط به نحوه اداره مدرسه و مدیریت مجموعه آموزشی می شود و مثبت خواهد بود.

وی همچنین تصریح کرد: بخش دیگری که کمک شایانی به تعامل خانه و مدرسه کرده و آن را تقویت می کند، مبحث تصمیم گیری است که وقتی والدین در امور تصمیم گیری و تحصیلی در برنامه های مدرسه دخیل باشند و از جریاناتی که در مدرسه اتفاق می افتد اطلاع داشته باشند، انتظاراتشان از آموزش و پرورش تعدیل می شود.

بنی صدر ادامه داد: زمانیکه پدر و مادر در خانه نشسته اند و از امور مدرسه خبر ندارند، شاید به نحوه تدریس و مسایل دیگر اعتراض کنند. اما اگر این تعاملات عمیق و ریشه دار باشد انتظارات از مدرسه تعدیل می شود و چون هم از ظرفیت مجتمع و هم از ظرفیت دانش آموزان آگاهی دارند، بحث انتقادی کاهش یافته، نقاط ضعف کم شده و نقاط قوت افزایش می یابد.

این محقق در خصوص مضرات عدم مشارکت والدین در جلسات اولیاء و مربیان، خاطرنشان کرد: با توجه به حجم زیاد دانش آموزان که در مدارس شاهد آن هستیم و در مقابل هنگامی که با تعداد کم کادر آموزشی مواجه می شویم، نتیجه می گیریم که اگر تعاملی بین اولیاء و مربیان نباشد، چطور می توان تدبیری کارشناسی و اثرگذار داشت. این امر محقق نمی شود مگر اینکه مربی از استعداد دانش آموزان خبر داشته باشد و از نقاط ضعف، قوت، خلاقیت ها و استعدادهای آنها اطلاع داشته باشد تا بتواند تصمیمی عاقلانه بگیرد.

بنی صدر همچنین اظهار داشت: حال اگر این تعامل وجود نداشته باشد و مربی با والدین در ارتباط نباشد، چطور می تواند از وضعیت دانش آموز اطلاع داشته باشد. پس این نیاز بین ارتباط خانه و مدرسه مشخص می شود. اگر اولیاء مدرسه با والدین در تعامل باشند و از همه امور مطلع باشند، بالطبع مدیریت بهتر خواهد بود، شناخت ظرفیت ها و شناخت استعدادها بهتر خواهد بود و در نتیجه تصمیم گیری بهتری صورت خواهد گرفت.