سلامت نیوز: سومالی حدود 20 سال است در جنگ و در ادامه آن قحطی و فقر فرهنگی و گرسنگی به‌سر می‌برد و این معظلات جان انسان را به ارزانترین کالای این کشور تبدیل کرده است. این موضوع را می‌توان در نرخ 30 دلاری یک بز و قیمت 5 دلاری جان یک انسان مشاهده کرد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از فارس، اینجا سومالی است. جایی که ارزان‌ترین کالا در آن جان انسان است. البته تا کسی اینجا نباشد نمی‌تواند این مطلب را باور کند. باید اینجا بود و دید که افراد حتی برای امتحان کردن اسلحه خودشان، دیگران را نشانه می‌گیرند. اینجا جان انسان به ثمن بخس هم نمی‌ارزد. از خانه که بیرون بروی حسابت می‌افتد به کرام‌الکاتبین و احتمال اینکه این رفتن، برگشتی نداشته باشد و ریق رحمت را لا‌جرعه سربکشی بسیار است. شاید به همین خاطر از چشمهای منتظر زنان و کودکان سومالی همیشه انتظار و اضطراب می‌بارد.

* در سومالی همه برای خود رئیس‌ جمهور هستند

در سومالی قیمت کالاها بر اساس هیچ قانون و معیاری نیست؛ زیرا در اینجا اصلاً دولتی وجود نداد و حتی رئیس جمهور نیز باید کالاهای مصرفی خود، نظیر آب و برق را از شرکت‌های خصوصی خریداری کند. در اینجا همه برای خود رئیس جمهور هستند و هر کسی قدرت داشته باشد حرف اول را می زند، خواه یک نگهبان خواه یک گاریچی.

تلویزیون و شبکه‌های ماهواره‌ای در سومالی دولتی نیست و باید افراد در مرحله نخست، دیش و ماهواره شبکه‌های تلویزیونی که در سومالی در حدود 5 تا 7 کانال خصوصی است، خریداری کنند.

* دفن کشته‌ها در کنار خیابان

از ارزانترین کالاهای سومالی می توان به جان انسانها اشاره کرد به طوری که اگر کسی هم در پی حادثه ای در کنار خیابان جان دهد بسیار معمولی در همان کنار خیابان دفنش می کنند البته از باور مردمانی که به اینجا نیامده اند این امر غیر باور است ولی نمونه بارز آن مربوط به چند روز گذشته بود که فردی در یک حمله انتحاری مقابل مقرر ایران خود را منفجر کرد و در کمال ناباوری این فرد چند متر آن طرف در کنار خیابان بدون هیچ گونه مراسمی دفن کردند.
 
وقتی از مردم اینجا سوال می شود چرا باید در کشوری مسلمان مردم این گونه باشند همگی جنگ را باعث این مسائل عنوان می کنند. در اینجا عادی ترین چیزها شلیک گلوله و انفجار است و وقتی از بلندی و ارتفاع به موگادیشو نگاه می کنی از هر طرف دود غلیظی که ناشی از انفجار است مشاهده می کنی و تمام خیابانها نیز به همین دلیل پر از چاله های استخری است

بشیر یکی از جوانان شهر موگادیشو است که با چهره ای سیاه ولی روحی مهربان در پاسخ به این پرسش که وضعیت جان مردم در سومالی به چه صورت است، می گوید: خیلی بد اینجا تنها چیزی که ارزش ندارد جان آدمها است و همه این موارد به خاطر جنگ خانمانسوز است که بیش از 20 سال است که ما را درگیر خود کرده است.

در سومالی آنچه که برای مردم مهم است صبح به شب کردن است مردم همه یک ترس خاص دارند و این مسئله در چهره زنان و مردان سومالی به خصوص کودکان اینجا نمایان است به طوری که آدمها اینجا با خنده و شادی بیگانه هستند مردم عصبی و رنج کشیده اند.

وقتی در شهر البته به اصطلاح شهر که شباهتی به واقع به دهات های دور افتاده محروم زده کشورمان دارد عبور می کنی بدون استثناء برخورد متعجب مردم را مشاهده می کنی که کنجکاوی و تعجب به شما می نگرند برخی دشنام می دهند برخی دست تکان می دهند و زنان نیز سریع روبان صورت خود را می کشند تا از آنها گرفته نشود.

* در سومالی کسی کودکی نمی کند

کودکان کار در سومالی بی معناست چون هیچ کسی در این کشور اصلأ کودکی ندارد بچه های پابرهنه و با بدن های کثیف و آفتاب سوخته در کنار خیابانها و کوچه ها با آشغال ها و حیوانات خود را مشغول می کنند در اینجا پارک، سینما، تئاتر، استخر، باشگاه ورزشی حتی عنوان کردندش نیز برای مردم اینجا خنده آور است.

* گام نهادن در شهرهای سومالی با 10 اسکرت مسلح

 گام گذاشتن در شهرهای سومالی که آن نیز باید با حمایت حداقل 10 اسکرت با اسلحله باشد شرایط خاص خود را دارد در اینجا به شما اجازه نمی دهند تنها گام به کوچه ها و خیابانها بگذاری چون هر لحظه امکان کشته شدن شما با شلیک گلوله است که نمونه بارز آن در زمان گرفتن یکی از عکسهایم برایم رخ داد ولی چه می شود کرد که تمام این بی فرهنگی و خشونت نشأت گرفته از برنامه های آمریکا و استکبار است که از سال 1991 مردم این کشور را که دومین قدرت بزرگ آفریقا بوده اند با توطئه به این روز رسانده اند، قابل توجه برخی در کشور خودمان.

در سومالی فقر، نامهربانی و خشم موج می زند افراد در این کشور به هیچ وجه به بیگانگان از جمله اروپایی و آمریکایی اعتقاد ندارند و تمایل آنان بیشتر متوجه کشورهای مسلمان است و وقتی از ایران نام می بری به کشورمان بابت کمک های اخیر احترام می گذارند ولی وقتی از امام خمینی (ره) نام می بری با احترامی که به نوعی مانند یک تقدس برای آنها است دست های خود را مشت می کنند و با نام بردن نام امام راحل بر ضد آمریکا شعار می دهند.

* سومالی کشور متکدیان

در اینجا کودکان، پیران و برخی مردمان بزرگسال هستند که همیشه دستشان برای گدایی دراز است و می‌گویند وان شیلینگ( واحد پولشان شیلینگ است) که البته با یک شیلینگ در اینجا چیزی نمی‌توان خرید؛ ولی به هر حال آنها به کمترین بخشش قانعند و به نوعی در شهرها و روستاهای سومالی تکدی‌گری یک فرهنگ شده است. اینجا همه دارند گدایی می‌کنند و کسی از خودش بابت این گدایی کردن پرسش نمی کند که چرا نباید با همت و توان خودش فعالیت کند و رزق و روزی در بیا‌ورد.

حیدر از تحصیلکرده‌های سومالی که فارغ‌التحصیل رشته علوم سیاسی دانشگاه تهران در ایران است، در پاسخ به چگونگی وضعیت سومالی می گوید: سومالی قبل از سال 1991 یک کشور بزرگ و قدرتمند بود؛ به‌طوری‌که در حال حاضر نیز ثروتمندترین افراد آفریقا سومالیایی‌ها هستند و حتی برخی وزرای کشورها از جمله کنیا، سومالیایی هستند.

* همه بدبختی سومالی به‌خاطر آمریکاست

وی ادامه می دهد: این همه بدبختی امروز مردم سومالی ناشی از برنامه‌های خصمانه آمریکا در این کشور است که پس از حادثه حمله‌ای که در سال 1991 به سومالی داشتند و مانند حادثه طبس در ایران شکست خوردند، تمام تلاش خود را انجام دادند تا با اختلاف‌افکنی بین قبایل و کشورهای همسایه سومالی که جمعیت غالبشان مسیحی هستند، سومالی را تضعیف کنند. با این شرایط امنیتی و با راه‌اندازی گروه الشباب مردم را در نهایت به این روز اسفبار رسانند و تمام این مسائل ناشی از عدم وحدت، فقدان دولت و رهبری است.

مردم سومالی مهربان هستند به هیچ وجه چشمداشتی به وسایل شما ندارند و اگر کیف پول یا تجهیزات شما گم شود و در مکانی جا بگذاری در نهایت بدون هیچ کم و کاستی به شما تحویل می‌دهند. ولی ناامنی در این کشور حاصلخیز که از محیط استوایی مناسبی نیز بهره می برد و متآسفانه در رسانه ها این قحطی را به دلیل خشکسالی عنوان می کنند در حالی در سومالی زمین، آب و تمام موارد برای کشاورزی و دامپروری وجود دارد ولی مسائل ناامنی اجازه نمی دهد مردم مشغول یک شغل مناسب از جمله کشاورزی شوند.