سلامت نیوز: امروز، روز خانواده و تکریم بازنشستگان نام گذاری شده است. هر چند نام گذاری یک روز به این عنوان، اتفاق خوبی است اما نباید فراموش کرد که تکریم بازنشستگان چه در جامعه و چه در خانواده یک فرآیند زمان بر است.

این فرآیند علاوه بر اطلاع رسانی به همراهی و همیاری تمام آحاد جامعه و خود بازنشستگان نیاز دارد تا آن چه به نفع جامعه و نسل آینده و بازنشستگان است، رقم بخورد.

از سویی نباید فراموش کرد که تجربه های فرد بازنشسته گنجینه ارزشمندی است که باید آن را قدر بدانیم و از آن استفاده کنیم.

در این گزارش از ۲ منظر به تکریم بازنشستگان پرداخته ایم؛ یکی تکریم آن ها در اجتماع و دیگری نقش شیوه های تربیتی برای تکریم آن ها از سوی فرزندان.

در همین ارتباط سیدحسن موسوی چلک، رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران، به خراسان می گوید: بازنشستگی را می توان از ۲ بعد مورد بررسی قرار داد. از یک طرف بیشتر بازنشستگان در سن سالمندی قرار می گیرند و بیش از ۶۰ سال دارند.

طبیعی است که تکریم آن ها به ویژه در جامعه ما که یک جامعه دینی است، امری بسیار ضروری است. در قرآن کتاب آسمانی ما آیات ۲۳ و ۲۴ سوره بنی اسرائیل بر ضرورت احترام به پدر و مادر سالمند تاکید و به مسلمانان هشدار داده شده است که مبادا پدر یا مادر پیر خود را آزار دهند.

در روایات و احادیث متعددی هم بر احترام به پدر و مادر توصیه شده است .در واقع تکریم بازنشستگان، تکریم ارزش های انسانی و اخلاقی است. فردی که سال ها تجربه، اطلاعات و اندوخته هایی دارد که بسیار ذی قیمت است. در واقع آن  چه میراث جامعه را تشکیل می دهد، همان تجربه های بازنشستگان است که باید قدردان آن بود و از آن به نفع جامعه استفاده کرد.

موسوی چلک با اشاره به این که تکریم بازنشستگان با نام گذاری یک روز در سال یا برگزاری همایش و اهدای لوح انجام نمی شود، تاکید می کند: به اعتقاد من تکریم بازنشستگان وقتی تحقق می یابد که به بازنشسته فرصت مشارکت اجتماعی و فرهنگی در جامعه داده شود. به او فرصت دهیم تا در جامعه تجربیات خود را به کار گیرد و آن ها را به نسل بعد منتقل کند.

متاسفانه دوران بازنشستگی برای بیشتر مردم شروع سختی ها و دشواری ها در زندگی و تلاش برای حل مشکلات معیشتی است. این در حالی است که چنین شرایطی برای این دسته از افراد دور از انصاف است.

در همه جای دنیا از دوران بازنشستگی تحت عنوان «دوران طلایی» یاد می شود. یعنی دورانی که افراد بازنشسته فرصت دیده شدن، انتقال تجربیات و سفر کردن را پیدا می کنند.

متاسفانه در جامعه ما برای استفاده از ظرفیت های بازنشستگان برنامه خاصی وجود ندارد. بسیاری از افراد بازنشسته حتی در اداره ای که ۳۰ سال در آن کار کرده اند مورد تکریم قرار نمی گیرند چه رسد به جامعه. البته گاهی این موضوع به عملکرد افراد هم بر می گردد اما نباید فراموش کرد که آن ها میراث جامعه هستند. رئیس انجمن مددکاران اجتماعی ایران با رد این نظریه که با توجه به سرعت تغییر و تحول در جامعه و تغییر ساختار آن، عملا امکان بهره بردن از تجربیات بازنشسته ها وجود ندارد، تصریح می کند: پختگی و تجربه ای که یک فرد بازنشسته در محیط کارش دارد، بدون شک در افراد همان مجموعه وجود ندارد.

نکته این جاست که ما این ۲ دسته را جدا از هم قرار می دهیم در حالی که باید کنار یکدیگر بگذاریم و با تلفیق نیروی تازه نفس و تجربه بازنشستگان میزان بهره وری را افزایش دهیم. بازنشستگان می توانند در نقش تعلیم دهنده، ناظر و مشاور کمک بزرگی به مجموعه ای کنند که سال ها در آن فعالیت کرده اند.

شیوه های تربیتی و تکریم والدین

واقعیت این است که بخش زیادی از تکریم و احترامی که والدین در سن بازنشستگی از فرزندان خود توقع دارند، به شیوه تربیتی که اعمال کرده اند، مرتبط می شود. داشتن برنامه تربیتی هماهنگ، رفاقت با فرزندان، داشتن اقتدار والدی و آموزش مهارت های زندگی به فرزندان از اساسی ترین راهکارهایی است که در رفتار فرزندان با والدین تاثیر چشمگیری دارد.

فرشته بختیاریان، کارشناس تکنولوژی آموزشی در گفت وگو با ایسنا، ضمن بیان این مطلب می گوید: والدین همواره باید به خاطر داشته باشند که نباید ضد هم صحبت کنند و پاسخ آن ها به خواسته های فرزندان یکی باشد و اگر به صلاح فرزند است که کاری نکند، پدر و مادر به طور هماهنگ و با استدلال و منطق مانع او شوند تا دچار تناقض نشود. این اتفاق زمانی رخ می دهد که کانون خانواده سرشار از مهر و محبت پدر و مادر نسبت به یکدیگر و دوستی و مهربانی با فرزندان باشد. متاسفانه بسیاری از والدین نقش رفتارهای خود را در تربیت فرزندان نادیده می گیرند و تصور می کنند مادیات می تواند تمام کمبودهای فرزندان را جبران کند. در برخی خانواده ها میلیون ها تومان خرج رفاه فرزندان می شود اما محبتی نثار آن ها نمی شود.

بختیاریان به اقتدار والدین به عنوان یکی از راه های تکریم آن ها توسط فرزندان در منزل اشاره می کند و می گوید: والدین به ویژه پدر باید در منزل اقتدار داشته باشد. این اقتدار امری غیر از زور بازو و صدای بلند است.

اقتدار یعنی جایگاه و ابهت پدر و مادر در کنار رفاقت با فرزندان حفظ شود تا حرف آن ها خریدار داشته باشد و البته منطق و استدلال باید چاشنی دستورات آن ها باشد.

در عین حال والدین باید بهترین دوست فرزند خود باشند و هرگز او را در بزنگاه های دشوار یا موقعیت های خطیر تنها نگذارند، باید بگذارند جوان نتیجه اشتباه خود را ببیند و در عین حال مسیر درست را به او نشان دهند.

واقعیت این است که والدین باید بیش از نمره گرفتن در دروس ریاضی و فیزیک که در آینده فرزندان تاثیر چندانی ندارد، تلاش کنند که فرزندان یاد بگیرند در زندگی و در تعامل با دیگران چگونه باید رفتار کنند.
منبع: روزنامه خراسان

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha