این فارماكولوژیست آمریكایی، تحقیقات فراوانی در زمینه غدد درون ریز انجام داد.وی ، در سال ۱۸۹۷موفق به جداسازی آدرنالین شد.
انسان هنگامی كه بسیار هیجانزده میشود، غده‌های فوق كلیوی‌اش ناگهان مقدار زیادی آدرنالین در خون ترشح می‌كنند.
در بالای كلیه‌ها غده‌های فوق كلیوی قرار گرفته‌اند این غده‌ها ماده‌ای ترشح می‌كنند كه آدرنالین نامیده میشود.
آدرنالین برای آمادگی بدن در انجام فعالیت‌های شدید یا دفاع از خود ترشح میشود.
آدرنالین سبب افزایش شدت ضربان قلب و كارآیی آن میشود این ماده، رگهای متصل به ماهیچه‌ها را گشاد می‌كند و علاوه بر آن موجب افرایش غلظت قند در خون میشود. به این طریق است كه بدن خود را با شرایط تطبیق می‌دهد با تاثیر آدرنالین ، خون از چهره به ماهیچه‌ها هجوم آورده و به بخش هایی كه ضروری تر است جریان می‌یابد برای همین است كه هنگام ترس رنگ از رخسارتان می‌پرد.
ایبل همچنین در ۱۹۲۶نیز موفق به كریستالیزه كردن انسولین شد.
همچنین در چنین روزی در سال " ۱۹۱۴ماكس فردیناند پروتز" بیوشیمیدان اتریشی‌الاصل انگلیسی به دنیاآمد.
پروتز، برنده جایزه نوبل شیمی در سال ۱۹۶۲است. وی این جایزه را به دلیل تعیین ساختار شیمیایی هموگلوبین دریافت كرد.
گلبول قرمز شامل پروتئینی به نام "هموگلوبین" است (كه مسوول قرمزی رنگ خون است) و همین هموگلوبین است كه اكسیژن را به بافتهای مختلف بدن، مغز و سایر ارگانها انتقال می‌دهد و با انرژی گرفتن آنها خستگی و كسالت از بین می‌رود،
اما ساخت هموگلوبین در بدن ما نیاز به آهن و برخی ویتامینها دارد و در غیاب آهن یا كمبود آن به علت ساخته شدن هموگلوبین، تعداد گلبولهای قرمز كم میشود (كم خونی) و به علت آنكه در اثر كمبود آهن این مساله اتفاق افتاده است (كم خونی فقر آهن) و در نهایت به علت عدم انتقال اكسیژن كسالت و بی‌حوصلگی رخ می‌دهد.
نظر شما