هر چند که پزشکان وکیمیاگران از 500 سال پیش آپاندیسیت را توصیف می کردند اما اولین جراحی آپاندیس در سال 1736 میلادی رخ داد. « چارلز مک برنی » در سال 1889 گزارش کلاسیک خود را پیش از انجمن جراحی نیویورک منتشر کرد.
آپاندیسیت که یکی از شایعترین بیماریهای حاد جراحی است، در مردان وبه ویژه در دوران بلوغ شایعتر بوده وبه دلیل انسداد دهانۀ خروجی، که علت آن ممکن است یک ذره غذا، ترشحات سفت شده ، تومورها ویا فولیکولهای بزرگ شده، اجسام خارجی باشد؛ ورود سنگهای مدفوعی به داخل مجرای آپاندیس در ناحیۀ سکوم ( بخش ابتدایی رودۀ بزرگ )، آپاندیس دچار التهاب شده وگاه سوراخ ویا پاره می شود که در این صورت به یک اورژانس حاد جراحی منجر خواهد شد.
از علل دیگر این عارضه ، می تواند نفوذ دانه وتخم سبزیجات ومیوه ها وکرمهای روده ای به ویژه آسکاریس ، در این عضو باشد.
علائم بالینی
درد شکم که در آغاز مبهم ، پراکنده وآزاردهنده است در حوالی ناف ، درد شکم در قسمت ربع تحتانی راست شکم، که اکثراً به بخشهای دیگر شکم هم سرایت می کند وماهیت آن هم از حالت مبهم به یک درد تیز که محل کاملاً مشخصی دارد تغییر می کند. بروز بی اشتهایی، تهوع ، استفراغ وگاهی تب خفیف هم بیشتر تایید آن را می کند.
تشخیص
از طریق علائم بالینی بیمار ومعاینه پزشک وتستهای آزمایشگاهی که بیانگر عفونت هستند همراه با عکسبرداری ویا سونوگرافی فشاری تدریجی وسی تی اسکن می باشد. لاپاروسکوپی را هم می توان به عنوان یک روش تشخیصی وهم درمانی به ویژه در زنان در نظر گرفت.
درمان
جراحی فوری وبیرون آوردن آپاندیس ملتهب به عنوان بهترین راه نجات بیمار از عوارض حاصله است. جراحی آپاندیسیت با یک برش کوچک چند سانتی متری که اثر زیادی هم از خود به جا نمی گذارد، در مدت کوتاه وبا حداقل درد، ناراحتی وعوارض انجام می شود. روشهای جراحی بدون برش جدار شکم ( لاپاراسکوپیک ) که امروزه در دسترس هستند، امکان درمان ساده تر وکم عارضه تر آپاندیسیت را فراهم کرده اند. روشهای جدید جراحی سبب شده اند که امروزه آپاندیسیت به خودی خود تقریباً هیچ مرگ ومیری در پی نداشته باشد.مصرف آنتی بیوتیک ومشاوره های مکرر جراحی در حین وپس از تشخیص بسیار ضروری است.
نظر شما