سلامت نیوز : وقتی هیچ چیزی سر جای خودش نباشد به جای 8 ساعت کار و 8 ساعت استراحت، 10 ساعت استراحت می‌کنی و چند ساعت وقت هدر می‌دهی که مثلاً در حال تفریح هستی.

باقی ساعات هم یا در راه‌ها و ترافیک معطل می‌شوی و یا باید به کارهای دیگر از قبیل خرید رفتن، خوردن و غیره مشغول باشی. در این بین اگر فرصتی باقی بود شاید به کار هم فکر کنی. کاری که کیفیت خوب یا بد آن تحت تأثیر اقتصاد دولتی رنگ باخته است و در هر حال می‌توانی مطمئن باشی که درآمد آن کفاف هزینه‌هایت را نخواهد داد.

به گزارش فرارو؛ نتایج یک تحقیق نشان داده است که ایرانی‌ها روزانه حدوداً 9 ساعت و نیم در حال استراحت‌اند و بیش از 4 ساعت را صرف اوقات فراغت و تفریح می‌کنند. تمام کارها اعم از کارهای درآمدزا، کارهای منزل و خرید روی هم 6 ساعت و 40 دقیقه از وقت مردم کشور را به خود اختصاص می‌دهد. 1 ساعت و 38 دقیقه هم صرف خوردن و آشامیدن، سیگار کشیدن و سایر مصارف می‌شود. ایرانی‌ها همچنین بیش از 1 ساعت را در تردد می‌گذرانند و حدود 50 دقیقه عبادت می‌کنند.

کیفیت زندگی
چندین سال پیش، تعدادی از کشورهای پیشرفته جهان، الگویی را طرح‌ریزی کردند و آن را «افزایش کیفیت زندگی» نام نهادند. این طرح نوعی تعادل بین کار، استراحت و تفریح مردم ایجاد می‌کرد. به این ترتیب که به هر کدام از آن‌ها 8 ساعت اختصاص می‌یافت.

اجرای این طرح نیاز به زیرساخت‌های قدرتمند اقتصادی داشت که در کشورهایی همچون تورنتو، ونکوور، زوریخ و چندین شهر دیگر، صورت گرفت. پس از مدتی علاوه بر تعادل بین ساعات کار، استراحت و تفریح، تناسبی نیز بین درآمد و هزینه‌های مردم ایجاد شد. هرچند این واقعه هیچ‌گاه به طور کامل تحقق نیافت ولی بنابر گزارشات بسیار به بهبود کیفیت زندگی مردم کمک نمود.

طی سال‌های 2001 تا 2010 میلادی، امتیاز مردم ایران از لحاظ شاخص کیفیت زندگی، بین 45 تا 49 بوده است؛ با این حال به دلیل رشد کند این شاخص، کیفیت زندگی در مقایسه با دیگر کشورهای جهان، افت کرده است.

کار بی کیفیت
از جمله دلایلی که رشد شاخص کیفیت زندگی در کشور را با کندی مواجه ساخته است، ساعات کار مفید است که در ایران بسیار پایین است. بر اساس نظر یک کارشناس مسایل اجتماعی کارمندان اداره‌های دولتی ایران تنها توانسته‌اند در خاورمیانه از کویت و عربستان بیشتر کار کنند.

میزان کار مفید در ایران هم‌اکنون 6 تا 7 ساعت در هفته است و حتی در بخش خصوصی نیز کار روزانه، چندان تعریفی ندارد. البته این افت کاری در ماه‌های تابستان و ماه‌های مناسبتی، شدت بیش‌تری می‌گیرد.

آسیب‌شناسی اقتصادی تنها روشی است که در پرتو آن می‌توان به بهبود فرهنگ کار و میزان ساعات کاری مفید، امیدوار بود. برای این منظور باید برنامه‌ریزی دقیق و اساسی در بازار کار کشور، صورت گیرد. حسین‌علی راشد در این مورد می‌گوید: «در بازار ایران کارفرمای بزرگ، دولت است و نقش آن با هیبتی سیاسی بر همه کنش‌های اقتصادی سایه ‌انداخته است.»

فرق استراحت با تنبلی
فراغت و فرهنگ از دیگر شاخصه‌های کیفیت زندگی در یک کشور است. حال آن که به اذعان بسیاری از اهل فن، فرهنگ تنبلی یکی از مهم‌ترین ویژگی‌های ناپسند ایرانیان است. به طوری که بر اساس تحقیقات تنها کشورهای عربی و آفریقایی بیش از ایرانیان دچار تنبلی هستند.

بسیاری از تحلیل‌گران از این پدیده به عنوان یک آفت در سیر تاریخ ایران یاد می‌کنند. به عقیده امان‌الله قرایی، جامعه‌شناس و استاد دانشگاه، فراگیر بودن تنبلی در ایران ریشه فرهنگی دارد؛ چرا که ایرانیان معتقدند کار کردن درخور شایستگان نیست. وی همچنین تنبلی را یکی از دستاوردهای اقتصاد دولتی می‌داند.

پشتیبانی از تعطیلات و ساعات کاری کم
از آغاز دولت نهم، کشور با مسائلی از قبیل کاهش ساعات کار ادارات با نظر رئیس‌جمهور، و حتی تعطیلی یک یا چند روزه کشور به دلایل مختلف مواجه بود.

رئیس‌جمهور بارها و بارها از تعطیلی افزایش تعطیلات رسمی کشور قاطعانه دفاع کرده و مخالفان این طرح را متهم کرده است که گردشگاه‌ها و مکان‌های تفریحی کشور برایشان تکراری شده و برای داشتن تعطیلات بیشتر و متنوع‌تر به خارج از کشور سفر می‌کنند.

این در حالی است که میزان زیاد تعطیلات بدون زیرساخت‌های درست، هیچ تأثیری در کیفیت زندگی مردم ندارد و بالعکس تعطیلات بیش از حد و حساب نشده بر شاخص‌های این سنجش تأثیر منفی می‌گذارد.

از سوی دیگر کارشناسان می‌گویند، زمانی که هزینه‌های زندگی تناسب منطقی با درآمدها ندارد و الگوهای بین‌المللی در این خصوص رعایت نمی‌شوند، نه می‌توان زندگی را به شاخص‌های کیفیت نزدیک کرد و نه می‌شود مردم را به دلیل بی‌انگیزه بودن در کار و هدر دادن ساعات عمر، سرزنش نمود.