در میان جوانان نسل امروز داشتن اندام باریك و لاغری از لحاظ زیبایی یك ارزش به شمار میآید و در نتیجه تبلیغاتی كه برای لاغری میشود و باوجود امتیازهایی كه برای لاغر شدن بیان میشود، بسیاری از نوجوانان - حتی آنهایی كه وزن عادی دارند- با هراس از چاقی، به رژیمهای لاغری و كاهش وزن روی میآورند. در حقیقت بیاشتهایی عصبی، اختلالی است كه در آن فرد با وجود گرسنگی، هیچ رغبتی به خوردن غذا ندارد. این ناهنجاری روانی كه مشخصه آن ناسازگاری و رویگردانی از غذاست، باعث ایجاد یك محدودیت عمده نسبت به غذا میشود. بنابراین با توجه به شیوع روزافزون این پدیده، پرداختن به آن از اهمیت خاصی برخوردار است. اكثر افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی در روز كمتر از 600 كالری دریافت میكنند.
این بیماری در سال 1874 نامگذاری و برای اولین بار علایم آن توصیف شد. این اختلال تقریبا یكدرصد نوجوانان و عمدتا دخترها را گرفتار میكند (میزان ابتلای زنان 25-15 ساله به بیاشتهایی عصبی حدود یك در صد نفر است)، هرچند كه بروز آن در پسرها نیز رو به افزایش است. این گرسنگی تحمیلی، در اثر ترس از چاقی و تعبیر غلط از ظاهر شخص (چاق به نظر آمدن درحالیكه شخص لاغر است.) به وجود میآید.
این اختلال با كوشش برای كم كردن وزن آغاز میشود، سپس با سرعت به ترس از چاقی و شیفتگی نسبت به لاغری تبدیل میشود. اینگونه بیماران در مورد فرم بدن خویش دچار ابهام هستند. هرگونه افزایش وزن موجب دلهره و اضطراب شدید میشود و از دست دادن وزن این اضطراب را فرو مینشاند. در این عارضه، بیمار علاوه بر اینكه دریافت انرژی را اغلب به كمتر از 600 كیلوكالری در روز میرساند، از طریق استحمام بیش از حد، ورزش اضافی، استفراغ عمدی، استفاده از مسهلها و ملینها، دفع را افزایش میدهد و وزن خود را كم میكند.
افراد مبتلا به بیاشتهایی عصبی نسبت به فرم ظاهریشان بسیار حساس هستند و حتی هنگامی كه به طرز خطرناكی لاغر شدهاند، خود را چاق تصور میكنند. بعضی از این افراد، در ابتدا مشكل اضافه وزن دارند و با رعایت رژیم لاغری وزن خود را به اندازه طبیعی میرسانند، ولی پس از رسیدن به وزن طبیعی، طبق روال قبل آنقدر رژیم كاهش وزن را ادامه میدهند تا لاغر و نحیف شوند. این افراد نسبت به فرم ظاهریشان بسیار حساس هستند و حتی هنگامی كه به طرز خطرناكی لاغر شدند، خود را چاق تصور میكنند و گاهی اوقات با پوشیدن لباسهای گشاد، كاهش وزن خود را پنهان میكنند و به دلیل مشكلاتشان تمایل به انزوا دارند و رفتارشان تغییر میكند؛ بهعنوان مثال، از غذا خوردن با دیگران امتناع میكنند. این افراد معمولا وابسته و مطیع هستند و رفتاری بچگانه دارند، غالبا اعتماد به نفس ندارند و به اظهارنظر دیگران درباره خود، اهمیت میدهند. با پیشرفت بیماری، بیماران تحریكپذیر و لجباز میشوند و كاهش وزن را تنها پناه و وسیله آرامش خود مییابند. در حقیقت در این بیماری، بین تصویر ذهنی افراد از خود و واقعیت فاصله میافتد.
چه كسانی بیشتر از سایران در معرض خطر ابتلا به این عارضه هستند؟
1- كسانی كه سابقه اضافه وزن مختصر دارند.
2- كسانی كه با فشار اجتماعی برای لاغر بودن مواجه هستند، مثل هنرمندان.
3- كسانی كه بیش از حد از دوستان تاثیر میپذیرند.
4- افراد خشك و مقرراتی.
5-افراد سختكوش، كمالطلب و محافظهكار.
بیاشتهایی عصبی چه علایمی دارد؟
كاهش حداقل 15درصد وزن بدن (نمایه توده بدن [BM] به كمتر از 5/17 برسد.)
اجتناب از خوردن غذا
ترس زیاد از چاقی
علاقه شدید به كاهش وزن و رژیم گرفتن
تصور بد شكل بودن اندام
استفاده نادرست از داروهای مدر، ملین و قرصهای لاغری
استفراغ عمدی
استحمام بیش از حد
ورزش شدید
عدم تحمل سرما
چه عواقب و عوارضی در انتظار مبتلایان به این مشکل است؟
سوءتغذیه، پوكی استخوان، اختلال در میزان آب و الكترولیتها، بینظمی و كاهش ضربان قلب، یبوست، كم خونی، ریزش مو یا نرم و ظریف شدن بیش از حد مو، خشن شدن پوست، رویش موی كرك در صورت و تنه، بیقراری و فعالیت بیش از حد، افسردگی و انزوای اجتماعی، اختلالات مغزی، اِدِم (ورم) بدن، كاهش غیرطبیعی درجه حرارت بدن، كاهش فشار خون، سنگكلیه.
منبع: روزنامه شرق
نظر شما