خودبیمارانگاری عبارت است از اختلالی كه در آن فرد قویاً اعتقاد دارد كه مبتلا به یك بیماری جدی یا مرگبار است، علیرغم این كه معاینات و بررسیهای پزشكی كامل و همه جانبه هیچ مشكلی را نشان ندادهاند. فرد معمولاً در مورد بیماریها، تشخیص و درمان آنها اطلاعات زیادی كسب میكند زیرا به پزشكان زیادی مراجعه كرده و تحت بررسیهای زیادی قرار میگیرد.
ـ علایم شایع:
اضطراب و شكایت مداوم از وجود علایمی در هر قسمتی از بدن. مشغولیت ذهنی در رابطه با احتمال ابتلا به بیماری قلبی یا سرطان در این افراد زیاد دیده میشود. علایم ممكن است تغییر كنند اما اعتقاد فرد به این كه یك بیماری جدی دارد پا برجا میماند. علایمی كه بیشتر از بقیه از آنها شكایت وجود دارد، عبارتند از بیخوابی، مشكلات جنسی و ناراحتی گوارشی مثل نفخ، آروغ زدن و دل پیچه. علایمی كه فرد از آنها شكایت دارد ممكن است تغییر كنند و بسیار اختصاصی، عمومی یا مبهم باشند.
ـ علل بیماری:
احتمالاً عارضهای از سایر اختلالات روانی است، اما علت آن قطعی نیست. خود بیمار انگاری در افرادی كه قبلاً یك بیماری جسمانی واقعی در كودكی داشتهاند یا در ارتباط نزدیك با یك خویشاوند بیمار بودهاند بیشتر دیده میشود.
ـ عوامل افزایشدهنده خطر:
ناشناخته هستند.
ـ پیشگیری:
راه خاصی برای پیشگیری از آن شناخته نشده است. باید سعی شود به كودك بیمار توجه بیش از حد مبذول نشود. به هنگام سلامتی نیز باید به كودك به حدكافی محبت كرد و از وی حمایت به عمل آورد.
ـ عواقب مورد انتظار:
معمولاً به درمان مقاوم است. اكثر بیماران تا آخر عمر بر این اعتقاد باقی میمانند كه یك بیماری جدی دارند و مرتباً به پزشكان مختلف مراجعه میكنند.
ـ عوارض احتمالی:
هدر دادن پول برای كارهای پزشكی غیرضروری و گاهی خطرناك، اصرار بر انجام اعمال جراحی یا مصرف داروهای غیرضروری.
ـ درمان:
۱. ارزیابی روانی
۲. شرح حال و معاینه بالینی
۳. بررسیهای پزشكی برای رد در یك بیماری جسمی
۴. خود بیماران هم باید سعی كنند تا به جای علایم روی سایر جنبهها یا مشكلات زندگی تمركز كنند. باید سعی شود از رفتن پیش پزشكان مختلف بهطور دایمی و انجام آزمایشات مكرر خودداری شود.
۵. برای اعضای خانواده زندگی كردن با این افراد غالباً مشكل است زیر آنها مرتب نگران هستند و نیازمند توجه. این افراد واقعاً رنج میبرند و باید سعی شود كه از آنها حمایت به عمل آید. رفتار مثبت كه به شكایات جسمی مربوط نیست را تشویق كنید و جایزه دهید. به هیچ عنوان مشوق «نقش بیمار» برای فرد نباشید.
ـ داروها:
معمولاً دارویی برای این اختلال ضرورت ندارد. پزشك ممكن است داروهای آرامبخش بهطور كوتاهمدت تجویز كند.
ـ فعالیت:
محدودیتی برای آن وجود ندارد.
ـ رژیم غذائی:
رژیم خاصی توصیه نمیشود. از مصرف الكل جداً خودداری كنید.
ـ در این شرایط به پزشك خود مراجعه نمائید:
اگر شما یا یكی از اعضای خانوادهتان علایم خود بیمار انگاری را دارید و میخواهید كه كمك مناسب برای رفع این مشكل بگیرید. اگر دچار علایم جدید و غیر قابل توجیه شدهاید. آرامبخشهای مورد استفاده در درمان ممكن است عوارض جانی یا وابستگی ایجاد نمایند.
نظر شما