به گزارش همشهری اصفهان که در تاریخ 26 آذر ماه امسال منتشر شده است گفته می شود که این بیمارستان در اصل یک نقاهتگاه بوده و امکانات لازم برای تغییر آن به بیمارستان را نداشته و جای مناسبی برای بستری بیماران سرطانی نیست .
خانواده ای که یکی از عزیزانشان را از دست داده اند ، در حیاط آن چنان شیون می کنند که صدایشان در فضای کل بیمارستان می پیچد .
به گفته یکی از پرستاران این فریاد و شیون ها در روحیه بیماران تاثیر منفی فراوانی می گذارد . وی می گوید : گاهی برای بیرون کردن افرادی که با صدای بلند فریاد می کشند مجبوریم با پلیس 110 تماس بگیریم .
بخش داخلی بیمارستان یکی از بخش های شلوغ و پر رفت و آمد است . در یکی از اتاق های این بخش 7 تخت قرار دارد . فاصله تخت ها به اندازه ای است که فقط یک پرستار برای تزریق سرم های شیمی درمانی قادر به ایستادن کنار تخت است . بیماران با انواع سرطان های خوش خیم و بد خیم در فضایی کاملا غیر اصولی و غیر بهداشتی روی تخت ها خوابیده اند . از بیماری که نیاز مبرم به بستری شدن در اتاق ایزوله دارد تا بیماری که برای یک دوره شیمی درمانی کوتاه مدت 24 ساعته به بیمارستان مراجعه کرده است . در کنار هر تخت یک همراه نشسته که جمعا 16 نفر در یک اتاق در حال گذران اوقات خود هستند .
اسهال ، استفراغ و سرفه های تهوع آور بخشی از عوارض داروهای شیمی درمانی است . مرد میانسالی با صدای آزاردهنده استفراغ می کند . این در حالی است که بیماران دیگر مشغول خوردن غذا هستند . پیرمردی به دلیل نداشتن کنترل ، ناخواسته محیط اتاق را کثیف می کند و بوی نامطبوعی فضای اتاق را پر می کند . پسر جوانی مدام سرفه های تهوع آور می کند ، در حالی که برخی بیماران نیاز به خواب و استراحت کامل دارند و نوجوانی با صدای بلند از درد ناله می کند .
اتاق ها تهویه ندارند و همین باعث انتشار و انتقال میکروب به بیماران دیگر و همراهانشان می شود . به گفته پزشکان سیستم ایمنی بدن بیماران سرطانی بسیار ضعیف و آسیب پذیر است و بستری شدن در چنین اتاق هایی بیمار را در معرض بیماریهای عفونی قرار می دهد .
روبروی همین اتاق و تنها به فاصله 3 قدم 2 سرویس بهداشتی قرار دارد . وضعیت تهویه و بهداشت این سرویس ها بسیار اسفبار است .
از آنجا که میزان تعرق در بدن بیمارانی که در معرض درمان با داروهای شیمی درمانی درمانی هستند بسیار زیاد است ، بخشی از سموم بدن که از طریق تعرق دفع می شود به دلیل آمیختگی با مواد شیمیایی بوی نامطبوعی دارد و لذا یک بیمار سرطانی نیاز مبرم به استحمام هر روزه دارد ، در حالی که این بیمارستان فاقد یک حمام استاندارد با سیستم های مناسب گرمایشی برای جلوگیری از سرماخوردگی بیماران است .
در یکی از اتاق ها بسته بود . هنگامی که در را باز کردیم یک خانم میانسال روی یکی از تخت ها زیر سرم با حالتی وحشت زده در حال گریه کردن بود و روبروی تخت او جنازه بیمار دیگری درون کیسه روی تخت قرار داشت . خانم میانسال با هق هق گریه التماس کرد که مرا از این اتاق ببرید . حدود 5 ساعت است که کسی برای انتقال این جنازه به سردخانه نیامده است . کسی از همراهان متوفی نیز اجازه ورود به اتاق را ندارد .
اینجا به اصطلاح بیمارستان است !
یکی از پرستاران بخش داخلی با انتقاد از وضعیت نامناسب این بیمارستان برای درمان بیمارانی که نیاز به مراقبت های مخصوص و ویژه ای دارند می گوید : همه پرستارانی که در این بیمارستان فعالیت می کنند به نوعی در معرض استنشاق گازهای ناشی از داروهای شیمی درمانی در هنگام تزریق به بیماران هستند . فضای اتاق ها به دلیل نداشتن سیستم تهویه مناسب ، آلوده به گازهای شیمیایی می شود که هم برای ما و هم برای همراهان بیمار خطرناک است .
یکی دیگر از پرستاران می گوید : این بیمارستان اتاق عمل ، دستگاه سی . تی . اسکن ، رادیوتراپی و ای . سی . یو ندارد . برای گرفتن سی . تی . اسکن مجبوریم بیماران را به بیمارستان های دیگر ارجاع دهیم در حالی که ممکن است با مراجعه به بیمارستان های دیگر آلودگی و میکروب را همراه خود به این بیمارستان انتقال دهند . علاوه بر این هزینه های سنگین ، صف های طولانی آزمایشگاهها و مراکز سی . تی . اسکن و مهم تر از این ضعف جسمی در این نقل و انتقالات باعث فشارهای سنگین روحی و روانی بیمار و خانواده اش می شود .
یکی از بیماران جوان با اعتراض شدید به وضعیت بیمارستان می گوید : در بیمارستان سالنی وجود ندارد که بیمار و همراهش برای ساعتی دور از محیط داخلی بخش وقت خود را بگذرانند .
ساعت هایی که زیر سرم می گذرد بسیار سخت و دشوار است . ما حتی نمی توانیم کتاب مطالعه کنیم . چرا که یا صدای شیون و زاری یا صدای آه و ناله از گوشه گوشه بیمارستان و اتاق ها به گوش می رسد .
یکی دیگر از پرستاران با تایید حرف این جوان می گوید : گاهی محیط اتاق آن چنان بیمار را تحت فشار روحی قرار می دهد که به فضای باز بیمارستان پناه می برد . این کار مشکلاتی را برای ما بوجود می آورد. از جمله اینکه در نوبت تزریق دارو وقتی به اتاق مراجعه می کنیم بیمار داخل اتاق نیست و باید در محوطه به دنبالش بگردیم .
این کار زمان زیادی از وقت پرستاران و یا مددجویان را تلف می کند . علاوه بر این ممکن است رگ دست بیمار به دلیل حرکت و رعایت نکردن اصول نگهداری سرم با مشکل مواجه شود . هر بار رگ گیری و تعویض سرم خطر عفونت را برای بیمار به همراه دارد.
دختر جوانی که در کنار تخت مادر خود ایستاده با انتقاد از وضعیت غذایی بیمارستان می گوید : غذای بیمارستان از کیفیت بسیار بدی برخوردار است . غذاها معمولا بوی نامطبوعی دارند . علاوه بر این در اتاقی که 5 یا 6 بیمار دیگر با انواع سرطان ها خوابیده اند چگونه می توان غذا خورد ؟
پرستار بخش در ادامه صحبت این دختر جوان می گوید : آشپزخانه این بیمارستان قدمتی 50 ساله دارد . چندین بار در آشپز خانه موش پیدا شده است . سیستم توزیع غذا بسیار قدیمی و عقب افتاده است . غذا دادن در ظروف پلاستیکی که خود مسبب بیماری سرطان است کاری اشتباه و غیر اصولی است .
یکی دیگر از پرستاران در مورد رفتار ناشایست برخی از همراهان بیماران توضیح می دهد : شرایط سخت بیماری و هزینه های سنگین درمان برای اعضای خانواده ها فشار های روحی زیادی به همراه دارد . از دست دادن بیمار نیز شرایط را برای آنان سخت تر می کند .
هر چند این موضوع برای پرستاران و پرسنل بیمارستان قابل درک است اما گاهی مشاهده می کنیم که همراهان بیماری که فوت شده آن چنان کنترل خود را از دست می دهند که به تصور اینکه پرستار یا پزشک در مرگ عزیزشان دخل و تصرفی داشته است آنان را کتک می زنند .
متولیان پاسخ نمی دهند !
در کنار ساختمان این بیمارستان ، ساختمان جدیدی به چشم می خورد که گفته می شود بخشی از این بیمارستان به آنجا انتقال داده می شود . کلنگ این ساختمان در سال 72 زده شد .
گفته می شود این ساختمان قرار است یک بیمارستان خصوصی باشد . علاوه بر این کمک های نقدی خیران به بیمارستان و همچنین برای ساخت ساختمان جدید قابل توجه است . اما این سوال مطرح می شود که با وجود مبالغی که خیران کمک می کنند چرا وضعیت بیمارستان کماکان این گونه است ؟
چرا ساختمان جدید هنوز و با گذشت 18 سال از کلنگ زنی آن ساخته نشده است ؟ این سوالهایی بود که برای پاسخگویی به آنها بارها با دانشکده علوم پزشکی اصفهان ، متولی اصلی این بیمارستان تماس گرفتیم تا با رئیس دانشکده گفتگو کنیم اما بی نتیجه بود .
نظر شما