سلامت نیوز: «متاسفانه برخی از دوستان در انجمن‌های غیردولتی معلولان جایگاه غیرواقعی برای خود متصور هستند، من دوستانی را می‌شناسم که برای خود ملاقات مردمی گذاشته‌اند! تا زمانی که جامعه معلولان چنین اتفاقاتی را شاهد باشد نمی‌توان انتظار داشت کارها درست پیش برود.»

علی صابری وکیل پایه یک دادگستری و از فعالان حقوق معلولان است که علیرغم معلولیت جسمی‌اش تلاش‌های زیادی برای پیگیری مطالبات آن‌ها داشته است. او در مصاحبه با قانون هم از دولت انتقاد می‌کند که وعده‌های غیرعملیاتی به معلولان داده و هم از خود معلولان که به طور جدی پیگیر مطالبات خود نمی‌شوند.
آقای صابری، لیست وعده‌های داده‌شده به معلولان که محقق نشده‌اند بسیار طولانی شده است، از سهمیه‌های استخدامی گرفته تا مناسب‌سازی شهرها و اماکن عمومی و آخرین مورد که حسابی موجب دلخوری آن‌ها شده، سهمیه سوختی بود که بعد از شروع هدفمندی یارانه‌ها وعده آن را دولت به معلولان داد، واقعاً چه دلیلی را عامل اصلی این بدقولی‌ها می‌دانید؟
اول باید مشخص کرد کدام یک از این وعده‌ها با نیت عملیاتی شدن داده شده‌اند و کدام‌ها برای تبلیغات و هیاهو. انگلیسی‌ها یک ضرب‌المثل دارند که حتی اگر کسی آن‌ها را به مرگ تهدید کرد به کار می‌برند: «این یک تهدید است یا یک قول!» باید دید تا چه اندازه وعده‌های دولت در مورد معلولان قول بوده است. برای نمونه آقای احمدی‌نژاد در یک سخنرانی وعده چندهزار شغل را به معلولان داد، اما همان‌روزها از کوچک‌سازی دولت هم حرف می‌زدند، خب کافی بود تنها از ایشان سوال شود که وقتی قرار است دولت کوچک شود و کارمندان کمتری را جذب کنید این وعده را بر چه اساسی می‌دهید! یا در مورد مسکن معلولان وعده‌ها با واقعیت‌ها همخوان نبود. منظورم این است که وعده‌ها در بسیاری موارد با احتمالات و ممکن‌ها جور در نمی‌آید. این‌ها وعده‌هایی بوده‌اند که با توجه به شرایط اولیه، از ابتدا امکان محقق شدن آن‌ها وجود نداشته است؛ متاسفانه از این وعده‌ها به معلولان زیاد داده شد. فقط می‌گویند که یک حرفی زده باشند.
 

گلایه‌های معلولان در مورد آزمون استخدامی آموزش و پرورش به کجا رسید؟
آموزش و پرورش دو سال پیش 40 هزار استخدامی داشت، طبق قانون باید 1200 نفر از آن‌ها معلول باشند، اما اصلاً 1200 معلول در آزمون شرکت نکرده بودند! به تعدادی از معلولان اجازه شرکت در آزمون را نداده بودند، تعدادی را که امتحان داده بودند رد کردند، تعدادی قبول شده بودند و حتی با آن‌ها مصاحبه کرده بودند ولی آن‌ها را استخدام نکردند. آقای حاجی‌بابایی همان زمان گفت من معلمی را می‌خواهم که با دانش‌آموزانش بتواند برود کوه، تفریح کند و بگوید و بخندد. بعضی از معلولان شکایت کردند و رفتند دیوان عدالت رای گرفتند. خب شما فکر می‌کنید رییس‌جمهور نمی‌توانست در این قضیه به نفع معلولان ورود کند؟ حداقل برای اینکه حرف خودش در مورد استخدام چندهزار معلول درست از آب درآید باید این کار را می‌کرد یا نه؟
آقای صابری، البته با پذیرفتن تمام این تبعیض‌ها و وعده‌های غیرقابل‌انجام، نقدی هم به جامعه معلولان کشور وارد است که دچار رخوت شده و آن‌گونه که باید حقوق و مطالبات خود را پیگیری نمی‌کند...
بله، من این نقد را می‌پذیرم. ممکن است به معلولان بر بخورد، اما باید بگویم پیگیری‌های ما معلولان آن‌گونه که باید نیست. برای مثال من نمی‌دانم چرا معلولان از مراجعه به دستگاه قضایی هراس دارند! معلولان، متولیان و کسانی که در «ان‌جی‌او»ها فعال هستند باید فعال‌تر باشند، بارها ما گفته‌ایم حاضریم به عنوان حقوق‌دان پیش‌قدم شویم و کار هم به نام شما تمام شود، اما متاسفانه دوستان معلولی که فعال هستند همکاری خوبی با هم ندارند و بسیار ضعیف عمل می‌کنند. معلولان باید ابتدا خودشان حرکت کنند و بعد انتظار حمایت داشته باشند. متاسفانه برخی از دوستان در انجمن‌های غیردولتی معلولان جایگاه غیرواقعی برای خود متصور هستند، من دوستانی را می‌شناسم که برای خود ملاقات مردمی گذاشته‌اند! تا زمانی که جامعه معلولان چنین اتفاقاتی را شاهد باشد نمی‌توان انتظار داشت کارها درست پیش برود. برای مثال معلولان برای اینکه دولت الحاق به کنوانسیون حمایت از حقوق معلولان را اجرایی کند چه کاری انجام داده‌ایم؟ هیچ‌کس کاری نکرده است. خب این یک سند حقوق بشری بود اما فشارهای جامعه معلولان باعث شد دولت بپذیرد به آن ملحق شود، اما در مورد میزان اجرایی شدن آن دولت چقدر پاسخ‌گو بوده است؟ متاسفانه خروجی «ان‌جی‌او»های معلولان فقط حرف است.
 

مستمری که دولت قولش را به معلولان داده بود چه سرانجامی پیدا کرد؟
سرانجامی مشابه دیگر وعده‌های دولت! همان‌موقع که رییس‌جمهور صحبت از مستمری معلولان کرد باید می‌دیدیم که آیا بهزیستی در بودجه‌اش پیش‌بینی آن را کرده است یا خیر؟ مستمری را که نمی‌توان آخر سال به بودجه همان سال یک سازمان اضافه کرد. دستگاه متولی می‌گوید من بودجه برای این کار ندارم. حتی در مورد مواردی که ردیف‌ بودجه دارند هم پیش‌بینی درستی ندارند و هر سال با کمبود اعتبار مواجه‌اند؛ برای مثال شهریه دانشجویان معلول همیشه کم می‌آید. یعنی نمی‌توانند پیش‌بینی درستی از میزان آن داشته باشند.

مهم‌ترین مطالبه روی زمین مانده معلولان را در حال حاضر چه می‌دانید؟
مهم‌ترین مطالبات آن‌ها یکی اجرای کامل قانون حمایت از معلولان و دیگری اجرایی کردن کنوانسیون است چرا که این کنوانسیون را تمام کشورهای دنیا نوشته‌اند و در آن تمام حقوق معلولان را درنظر گرفته‌اند. باید اگر مواردی از آن مغایر با قوانین داخلی است را دربیاوریم و تکلیف را روشن کنیم. ما جزء کشورهایی هستیم که در مجلس فراکسیون دفاع از حقوق معلولان داریم ولی با این فراکسیون چند جلسه گذاشته‌ایم؟ خب باید پیگیری کنیم تا این مطالبات برآورده شود.