به گزارش سلامت نیوز به نقل از افراییم له‌وینزون از مركز تحقیقات "نویه‌یار" و همكارانش گزارش داد یك ژن از نوعی ریحان لیمویی به نام "اوكیموم بازیلیكوم" به این گوجه‌فرنگی تراریخته افزوده شده كه یك آنزیم ایجاد رایحه به نام "گرانیول سنتاز" تولید می‌كند.
یك گروه ۸۲نفره این گوجه‌فرنگی آزمایشی را چشیدند و طعم آن را با گوجه‌فرنگی معمولی مقایسه كردند.
آنها طعم این گوجه‌فرنگی را با صفات متفاوتی چون "عطرآگین" ، بارایحه رز، یاس و برگ لیمو توصیف كردند. ۴۹تن از اعضای گروه، گوجه‌فرنگی تراریخته را ترجیح دادند، ۲۹نفر گوجه‌فرنگی‌های معمولی را خوش طعم‌تر دانستند و چهار نفر نیز هیچكدام را بر دیگری ترجیح ندادند.
اما پوست این گوجه‌فرنگی تراریخته قرمز كم‌رنگ است زیرا میزان "لیكوپن" آن نصف این ماده در گوجه‌فرنگی‌های معمولی است. لیكوپن نه تنها به گوجه‌فرنگی رنگ سرخ تیره می‌بخشد، بلكه خاصیت آنتی‌اكسیدانی دارد كه برای سلامت انسان بسیار مفید است.
آنچه كمبود لیكوپن را در گوجه‌فرنگی تراریخته جبران می‌كند، بالاتر بودن تركیبات "ترپنویید" فرار است كه خاصیت ضد میكروبی، آفت كشی و ضد قارچی دارد و با این ویژگی‌ها این گوجه‌فرنگی ضمن آن كه می‌تواند عمر طولانی‌تری داشته‌باشد، برای پرورش نیز به آفت كشهای كمتری نیاز دارد.
این گروه پژوهشگر معتقد است كه دیگر محصولات و گلهایی كه مانند گوجه‌فرنگی "كاروتنویید" تولید می‌كنند را نیز می‌توان به گونه‌ای مهندسی ژنتیك كرد كه بو و طعشان تغییر كند.
نخستین گوجه‌فرنگی تراریخته به نام " فلاور ساور "Flavre Savrدر سال ۱۹۹۴وارد بازار آمریكا شد. در این گوجه‌فرنگی یك ژن اصلاح شده وجود داشت كه به نرم شدن آن مربوط می‌شد به این معنا كه می‌توان گوجه‌فرنگی را گذاشت تا به تدریج برسد و به این ترتیب عمر بیشتری در فروشگاه داشته باشد.
نظر شما