وی افزود: در معده ما غشایی وجود دارد که روی بافت زنده قرار می‌گیرد و اجازه نمی‌دهد اسید معده بافت معده را از بین ببرد و این میکروب زیر این محافط (موکوس) قرار می‌گیرد و تا مقداری خود را در مقابل آنتی‌بیوتیک‌ها محافظت می‌کند و یکی از دلایلی که با مصرف آنتی‌بیوتیک به راحتی درمان نمی‌شود همین است.این متخصص عفونی اطفال افزود: به مرور با مصرف آنتی‌بیوتیک مقاومت آنتی‌بیوتیکی ایجاد می‌شود و در کشورهای در حال توسعه به دلیل سطح اقتصادی و آلودگی شدید مواد غذایی و آلودگی آب با مواد مدفوعی شیوع عفونت هلیکوباکتر خیلی بالا می‌رود.عضو هیئت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی میزان ابتلا به این میکروب را در کشورهای پیشرفته نیم درصد در سال عنوان کرد و افزود: در حالی که در کشورهای در حال توسعه این مقدار 15 برابر است و 3 تا 5 درصد است و حدود 80 درصد کودکان در کشورهای در حال توسعه مانند کشور ما به این میکروب مبتلا می‌شوند که این میزان در کشورهای پیشرفته خیلی کمتر است.

وی افزود: این ابتلا سبب می‌شود که کودکان تا بزرگسالی این میکروب را در معده خود داشته باشند و افراد معمولاً تحمل هضم غذا در معده را ندارند و با هرگونه غذای چرب و اسیدی معده تحریک شود و امکان بروز بیماری‌های بدخیم مانند سرطان معده، زخم معده در این افراد بیشتر است.متخصص عفونی تصریح کرد: کلریتری مایسین، مترونیدازول، آموکسی‌سیلین، تتراسایکلین از جمله آنتی‌بیوتیک‌هایی هستند که برای درمان این میکروب استفاده می‌شود.به گفته شیروانی استفاده از امپرازول پمپ معده را کند کرده و سطح ترشح اسید معده با مصرف این قرص کاهش می‌یابد.وی میزان مقاومت به آنتی بیوتیکها را متغیر دانست و افزود: مقاومت آنتی‌بیوتیک نسبت به کلریتی مایسین و مترونیدازول حدود 20 درصد و نسبت به آموکسی‌سیلین حدود یک درصد است و به طور کلی مقاومت به آنتی‌بیوتیک در هلیکوباکتر کروموزومال است نه پلاسمید و در مورد بقیه آنتی‌بیوتیک‌ها چون چندان مصرف نشده‌اند مقاومت زیاد نیست.شیروانی اذعان داشت: فردی که علائم خفیفی دارد و در خانواده سابقه سرطان معده دارد نسبت به فردی که علائم کامل دارد و در خانواده سابقه سرطان ندارد بیشتر در معرض خطر است و باید با آزمایش مشخصی از بیماری خود، آگاه و آن را درمان کند.